ترکیب همیشه چیزی بیشتر از کنار هم قرارگرفتن اجزاست. ترکیب عناصر یک گل می‌شه گل! اما تجزیه اون عناصر لزوما معرف گل نیست. معمولا ما دانش‌مندان علوم تجربی رو به این متهم می کنیم! که نمی‌فهمن و مدام در پس تجزیه سعی دارن ترکیب رو فهم کنن. اما هنرمندها طور دیگر هستند. هنرمند می‌تونه با تجزیه یک کل کلی جدید بسازه که ارزش‌هایی حتی افزوده بر کل اولی داشته باشه.

گرچه این گل‌های تجزیه شده به زیبایی گل‌های حقیقی نیستند اما با تجزیه‌ای علمی متفاوته و دارای ارزش‌های زیباشناختیه . البته بگم‌ها به نظر همین تجزیه زیبا هم ناشی از بهره‌گیری از روابط ترکیبی گل واقعیه 

لیو دی عکاس چینی با ترکیب حرفه ای فیگورهایی دفرمه شده از حیوانات با بافت‌های در حال توسعه شهری به جنایت انسان معاصر در نسبت با حیات وحش طبیعی نظر داشته و روند رشد افسارگسیخته‌ای که هیچ شانی برای طبیعت و تغییر زندگی حیوانات قائل نیست رو به انتقاد گرفته

ایکو اوجالا در کلاژهاش با اضافه‌کردن بعد اندک به سطوح رنگی تونسته به تصاویر دوبعدی عمق و فضا ببخشه و با این کار به بیانی تازه دست پیدا کنه. حالا جالبه اگه بدونین که این بعدها و عمق‌ها تنها به وسیله‌ی سایه‌زنی و به اصطلاح با فریبی تصویری ایجاد شدند و اصل اثر تنها یک اثر مسطحه کلاژه! :)

آپارتمان‌سازی با روش معمولی که در دوران مدرن تجربه شد و امروز هم الگوی ثابت شهرهای کوچیک و بزرگ ایران خودمونه، یکی از تبعاتی که داره از بین رفتن شخصیت و هویت واحدهای مسکونیه. در آپارتمان‌های معمول، واحدهای مسکونی از هم تفکیک حجمی داده نمی‌شن و با الگوی ذهنی بچه‌ها از خونه (یعنی کلبه‌ی سقف شیب‌دار ساده) خیلی زیاد تفاوت دارند. به این ترتیب خونه برای بچه هایی که درش بزرگ می‌شن، ایجاد خاطره و یا شخصیت جز از طریق فضای داخلی‌ش نمی کنه. فضاهای داخلی هم که گاهی تنها محمل خاطرات بد و تاریک بچه ها می شن....

شاید همین دلیل بوده باشه که این طراح ژاپنی رو به ساخت چنین چیزی واداشته! آپارتمانی مسکونی که در اون واحدهای مسکونی به واسطه‌ی مدول ساختمانی بزرگی که انتخاب شده و نحوه‌ی ترکیب نامعمول‌شون در عین آپارتمان بودن هر کدوم به تصویر ذهنی ما از خونه نزدیک هستن. البته این که چقدر موفق بوده در این کار دیگه به قضاوت هر کس بستگی داره

برای فضاسازی های داخلی طراحی مدولارهایی که هم موتیف‌های سنتی رو در خودشون داشته باشن هم کاربرد روشنی رو بتونن پاسخ گو باشن ، خیلی زیاد می تونه خوب و دوست داشتنی باشه و با استقبال روبه‌رو بشه. حتی نمونه هایی صنعتی و قابل تولید کارخونه ای هم می تونه در وضعیت فعلی معماری کشورمون سبک ساز و جریان ساز باشه

 نقاشی دیجیتالِ مت (Matte Painting) سبکی از نقاشی دیجیتاله که در اون بخش هایی از طبیعت با هم به طور کلاژ می شن که در نهایت به منظره ای رویایی اما با نمودی واقعی دست پیدا می کنیم. در بسیاری از فیلم‌های سینمایی دهه اخیر Matte Painting به طور خیلی حرفه ای حضور داره و غالب نماهای دور از مناظر و شهرها و .... به صورت دیجیتال تهیه شده. در بسیاری موارد حتی ترکیب Matte Painting و تصویربرداری در مقابل پرده آبی یا سبز  و همچنین ترکیب اون با ساخت های دیجیتال سه بعدی رو داریم.

اساس Matte Painting خیلی آسونه. کافیه انتخاب های درست، عکاسی های هدف‌مند و شناخت دقیقی از نور و سایه داشته باشین و اگرچه قلم توانا هم نیازه، اما بدون قلمی توانا اما با کار زیاد هم می شه به نمونه های قابل قبولی دست پیدا کرد.
خیلی وقت بود دوست داشتم از Matte Painting چیزی این جا بگذارم. قطعه ویدیوی زیر مراحل نقاشی دیجیتال منظره زیر رو به صورت خیلی سریع و در عرض چند دقیقه به شما معرفی می کنه و درک کاملی از نقاشی دیجیتال براتون ایجاد می کنه

 کلسیون داری حشرات همیشگی از بچه گی پیش من کاری غیرانسانی بوده. این که موجوداتی رو بگیری و خشک کنی و ثابت کنی و از زندگی ساقط کنی تا مثلا خوشت بیاد!
کماکان هم از این کار منزجرم. اما مجموعه زیر که متشکل از حشرات خشک شده و فسیل ها و عناصری از طبیعته یک کلکسیون ساده نیست. اگرچه از همون منظر قبل ناپسنده اما ترکیب‌هایی از رنگ و انتخاب های دقیق و حساب شده و هندسه های جالبی که در مجموعه به کار رفته ما رو با یک کلکسیون متفاوت مواجه می کنه که ارزش‌های بصری جدی داره... ناخودآگاه از این گوناگونی طبیعت و قدرت خداوندی هم به شگفت میای....

هوش‌مندی این اتود از مبلمان فضاهای سبز مثل پارک‌ها و فضاهای شهری در اینه که واحد مدولار نیمکت به طوری می تونه ترکیب بشه که مبلمان های بسیار پیچیده تر با کاربری های متنوع و متناسب با فضاهای گوناگون بسازه. مثلا به تصویری که از ترکیب‌های متعدد مدولارها گذاشته نگاه کنین.

یکی از چیزهایی که در این کار به طور ویژه برام جالب بود این بود که مدولار در دل خودش و در میون ترکیب های متنوع ش "فضا" می سازه؛ گوشه هایی پراستفاده که به هیچ وجه پرت و هدر نیستند و برعکس بر غنای عمل‌کرد واحدها اضافه می کنن.

 کلیسای آب طراحی شده توسط GUN architects اثری عجیب و پر از داستانه.

کار عبارته از ترکیبی پیچیده از هرم های نوک تیز برعکس آویزان شده با ارتفاع های گوناگون و دقیق هندسی که واقع شده بر پلانی بسیار هندسی الگو گرفته از پلان کلیساهای راستاگرای مسیحی کاتولیک....
ترکیب‌های متفاوتی که این احجام آویزان با آب و سکوهای  سنتی شبه سنگ برقرارکردند به شدت یادآور غارهای طبیعی و الگوهای استالاگمیت و استالاکتیت موجود در اون‌هاست. هر چند اگر فریم سیاه رنگ سازه‌ای کار نبود یا لااقل خلاصه تر و مخفی تر حضور پیدا می‌کرد کار به شدت رویایی می شد، اما باز هم برام جالب بود که انگار در درک کلی از فضا چندان هم اثر بدی نداشته.

زیر گنبدخونه و ترکیب مخروط‌های آویز پر از آب با سایر عناصر مجموعه هم که دیگه نقطه اوج کار به حساب میاد، عالیه.

 ترکیب این جز سایه ها به طور حساب شده ای منجر به ایجاد تصاویری هیجان انگیز و بدیع می شه... به خصوص اون فیگوری که کنار نرده وایساده و داره دوردست رو نگاه می کنه، یا مثلا علامت تعجبی که علامت سواله .....
کارهای بسیار هوشمندانه ای هستند که یه دنیا حرف پشت شون هست.

راستی، عالم هم می تونه همچین چیزی باشه. جزسایه هایی که معنایی بزرگ در جمع‌شون دارند.