اولین تصویر هوایی از زمین را شاید نسل سنت‌اگزوپری برای ما آوردند؛  با زمین انسان‌های‌شان. بیش‌تر ما هم خودمان در پروازهایی گاه‌به‌گاه‌مان تجربه زمین از ناظر بالا آن هم در شب را داریم. هرچند این تجربه از پنجره‌های کوچک و نه‌چندان شفاف یک هواپیما باشد.  معمولا در همان دقایق اندک نگاه به زمین محو تماشا،  به خیلی چیزها فکر می‌کنیم.... به زندگی‌های از همه جا بی‌خبر در جریان، به هندسه‌های عجیب شهرها،  به نور...  و البته به خدا.  خیلی ها از باورمندها این موقع‌ها به خدا و عظمت‌ش فکر می‌کنند،  و غیرباورمندان برای پر کردن جای خالی تفکر به بی‌نهایتی شیرین تصویرسازی و صورت‌بندی را جای‌گزین می‌کنند.  شهر از بالا عجیب دیگرگون می‌شود.  مسیرهای حرکت به جای‌جای نور تبدیل می‌شوند و هندسه‌های وسیع به مدارات الکترونیکی دقیق ساخته شده. 

وینسنت لافورت، در مجموعه شهر گناه خود، لاس‌وگاس پرزرق و برق و فریبنده را از ارتفاع حدودا سه کیلومتری از سطح زمین در شب عکاسی کرده‌است. به زعم خودش یک مدار الکترونیکی غول‌پیکر را! از آن بالا چه‌قدر همه این دست‌گاه انسان‌ساخت عصیان‌مدارانه بازی‌چه می‌شود!  راستی از آن بالاتر واقعا زمین خدا چگونه است؟

امروز روز جمهوری اسلامی ایران است؛ روزی که ملت به «ما می‌توانیم» رایی تاریخی و ابدی داد ، رایی که با فراز و نشیب‌های دولت‌های گوناگون اجرایی تغییری نمی‌کند و حتی معیاری‌ست برای رد کوتاه همتی‌های رجال و خستگی‌های برخی از مردم.... این سال‌های اسلامی، ایران خیلی پیش‌ رفته است. مشکلات کماکان هست اما خیلی هم پیش رفته‌ایم و خیلی موانع را پشت سر گذاشته‌ایم، حتی همین امروز اگر مشکلاتی داریم گاهی از بی‌همتی‌ها و خستگی‌های ماست....

دست‌آوردهای متعددی این سال‌ها داشته‌ایم. دست‌آوردهایی که تنها و تنها به بیان و زبان هنر می‌توان به خوبی بیان‌شان کرد و خبرهای گاه و بی‌گاه رسانه‌ها از ابعاد و عظمت آن‌ها اطلاع دقیقی به دست نمی‌دهند. مثلا چندی پیش دلاور مردان دریایی ما، ناوشکنی عظیم را که به دست طراحان و صنعت‌گران داخلی ساخته شده بود، به آب‌های آزاد انداختند و ایران اسلامی را به جمع کشورهای معدود دارای این فن‌آوری‌ها وارد کردند. یقینا کار هنری خوبی لازم است تا این دست‌آوردها درست برای مخاطب جا بیافتد.

شرکت دانش بنیان فاتح آسمان شریف که متشکل از دانشجویان و فارغ التحصیلان دانشگاه صنعتی شریف است و دست‌اندرکار ساخت پهپادها و هلی‌کوپترهای بدون سرنشین است، اخیرا با ورود به عرصه تصویربرداری هوایی تحت نام تجاری ایران هلی‌شات راه را برای ارائه‌ی هنری این گونه دست‌آوردهای فن‌آورانه باز کرده است. ایران هلی‌شات در روزهای پایانی سال ۹۲ با حضور در خلیج همیشه فارس، ناوشکن معظم جماران را از دریچه‌ی دوربین هوایی خود به چشم ما آورده‌اند. دریچه‌ی دوربینی که خیلی زیاد به درد صاحبان هنر و ارباب رسانه خواهد خورد و ایران هلی‌شات وظیفه فنی این کار را بر عهده گرفته است.

شما را به دیدن این ویدیو و سایر کارهای ایران هلی‌شات در وب‌سایت رسمی‌شان دعوت می‌کنم. 

این مجموعه تصاویری از عکاسان مختلفه که همگی به سبک و روشی شناخته شده گرفته شدند. در این روش دوربین رو از یک بادبادک آویزان می‌کنند و با فرستادن بادبادک به هوا ناظری جدید و متفاوت رو برای عکاسی انتخاب می‌کنند. در واقع همون تصویرهای هوایی که این بار نه با امکانات خاص شبکه‌های تلویزیونی یا ارگان‌های نظامی و مطالعاتی که با امکانات ساده یک عکاس گرفته می‌شه.

به نظرم ناظر این تصاویر به دلیل ارتفاع نه چندان زیاد، تعلیق تصادفی دوربین و زاویه اندکی که سر دوربین پیدا می‌کنه ناظری ویژه است و تصاویر اون هم جالب‌تر از تصاویر هواییه.

سایت فرودگاه‌های بزرگ معمولا خیلی متنوع و قدرت‌مند و جذابه. و چون در لحظه فرود و صعود هواپیما هم توسط مسافرین درک می‌شه طراح‌ها لازمه به تصویر ذهنی که در ذهن مخاطب می‌سازن توجه کنن. این تنوع و جذابیت به دلیل تنوع ساخته‌های بشری در اون‌ها و ابعاد نامتعارف سازه‌های فرودگاهی و ترکیب‌های پیچیده‌ای که به دلیل روابط خاص فرودگاهی که بین اون‌ها حاکمه هست.

تصاویر زیر توسط جفری میلستین از بالا از یکی از مهم‌ترین فرودگاه‌های بین‌المللی و مشهور دنیا یعنی فرودگاه عظیم جان اف کندی نیویورک گرفته شده

برخی از هنرمندها بیشتر از جوهرهای هنری، روی انجام کارهای متهورانه برای ابراز وجود هنری خودشون حساب می‌کنن.

این طور افراد بیشتر به درد کتاب گینس می خورن تا گالری‌ها و یا محافل هنری؛ اما به هر تقدیر نمی‌شه نادیده گرفت دقت و فن بالایی که این جناب رودریگرز به وسیله‌ی اون تونسته یک چنین اثر بزرگ مقیاسی رو در روی زمین ایجاد کنه؛ و البته نحوه‌ی تعریف سایه روشن‌ها در کار هم قابل توجهه.

کمی که از روی زمین دورتر میشیم و همه چیز کوچکتر به نظر میاد.