این مجموعه تصویرسازی ساده و موفق نوما بار، من را یاد نکته‌ای مهم انداخت که سنت‌گرایان و معتقدان به حکمت خالده بیان می‌کنند. سنت‌گرایان معتقدند زبان نخستین برآمده از معانی و نام‌های اصیل موجودات بوده‌است و به نوعی نازله حقیقی هر شی به صورت نوشتاری و گفتاری نام آن نیز شکل می‌داده است. به این ترتیب مثلا درخت -در زبان اصیل نخستین- به این خاطر درخت نام داشته است که آن اصوات و آن صور بیان کننده آن، بازنمود حقیقت درخت بوده است. اتفاقا در زبان‌ کهن چینی نیز با نوعی بازنمود عینی برخی اشیا و حقایق روبه‌رو هستیم که به جای آن که از گردهم‌آمدن حروف مجزا تشکیل شده باشند هر کدام شکلی مختص به خود دارند.

نوما بار نیز در این مجموعه سعی کرده به حروف کهن چینی شخصیت‌های متناسب بدهد.

داستان آیکون‌ها روایت قرن اخیر جهان براساس وقایع آیکونیک است. هرچند طراح مهم‌ترین وقایع این قرن یعنی انقلاب اسلامی ایران را در میان وقایع آیکونیک از قلم انداخته‌است و هرچند من نیز یکی دو واقعه را -از جمله تاسیس رژیم اسرائیل- تنها به دلیل تصویرسازی کمی مورد‌ دارشان از پست حذف کردم، اما باز هم خواندن تاریخ یک سده آن‌هم تنها از پس مرور چند تصویر آیکونیک و یادآوری چند خاطره مهم داستان جذابی ست.

وقتی شهر ارتفاع می‌گیره و هر روز آسمان سهم کم‌تری در زندگی‌ها پیدا می‌کنه، اون وقت شات‌های هر چند محدودی که در فضای خالی میون توده‌های عظیم ساختمون‌های شهر از آسمون به چشم آدم میان غنیمت‌هایی فوق‌العاده هستند که برای لحظاتی آدم رو محسور خودشون می‌کنن. این نگاه‌های گاه به گاه به بالای سر خیلی زیاد شبیه نگاه‌های پرخیال آدمی به ابرها و گذران و تحول فرم‌های اون‌هاست و اگر کمی با تخیل آمیخته بشه از همین فرصت اندک استفاده فراوانی می‌شه کرد.

طراح فرانسوی، توماس لامادیو همین کار رو کرده. تخیل کرده و از این فضای آسمان میان توده‌ها شخصیت‌هایی خیالی اقتباس کرده و با اضافه کردن تصویرسازی تخیلاتش به تصاویر واقعی شات‌های داستانی زیر رو خلق کرده

برخی از عکاس‌های حرفه‌ای به این کار علاقه‌مندند که با چیدمان‌ برخی عناصر و ساخت برخی صحنه‌ها و تصویربرداری از اون‌ها، تصاویری متفاوت خلق کنند. یک جور کلاژ واقعی که عکاسی وظیفه ثبت نهایی اون رو برعهده داره

دیوید شوون هم از این گونه عکاس‌هاست اما بیشتر در کارهاش به دنبال نگاهی سورئال و فراواقعه و برخلاف خیلی از سورئال‌ها که بیشتر در مفاهیم ناپاکی غوطه می خورن گاهی هم منجر به ایهامات و اشارات و شعرگونه‌گی‌هایی در کارهاش می‌شه

هرچند خیلی دیر اما آقای رئوف طغرایی پوستر جلسه پایان نامه کارشناسی ارشد‌شون رو با موضوع «جایگاه طراحی شهری در بازآفرینی محلات تاریخی» برامون فرستادن و از دوستان دعوت کردند که در جلسه حضور داشته باشن.

برای اون‌ها که مقدوره شرکت در جلسه یقینا جلسه مفیدی خواهد بود.

زمان: شنبه ۱۹ اسفندماه ۹۱

مکان: دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اسلامی تبریز. سالن اجتماعات

پیش از توضیح در مورد پست بگم که دوستان گرافیست و موشن‌گرافی و دوستان انیمیشن و کمیک کار و تصویرسازها و خلاصه هنرهای بصری، این پست رو از دست ندن و حتما ویدئو پست رو مشاهده کنن؛ حتی اگر بر اثر سرعت اینترنت کمی اذیت شدند.

----------

حتما با کمیک استریپ آشنا هستید. روایت‌هایی داستانی که در قالب‌ شات‌های تاثیرگذار آمیخته‌ای از تصویرسازی و دیالوگ و البته بازنمایی حالات احساسی نظیر ترس و شادی و درد و شدت و .... در کنار هم و با ترکیب هوش‌مندانه کادرها روایت می‌شن. کمیک‌ها به یک معنا نسل قبل کارتون‌ها و انیمیشن‌ها هستند که به خاطر ظرفیت‌های داستانی و بیانی فوق‌العاده‌شون با وجود رشد صنعت سینما و انیمیشن کماکان جای خودشون رو در میان مخاطبان حفظ کردند و به عنوان قالبی مستقل در کنار سینما و تلویزیون و انیمیشن پذیرفته شده اند.

برخی معتقدند کمیک استریپ‌ها از اون وجه که با رمان‌ها و داستان‌های کوتاه برابری دارند و در میان شات‌های تصویری فرصت تخیل و مشارکت به مخاطب برای ساختن نقاط کور داستان می‌دن، تا همیشه مورد استقبال قرار خواهند داشت و حتی با افول و بالا و پایین شدن استقبال از انیمیشن‌ها و تولیدات سینمایی در نقش اون‌ها خللی وارد نمی‌شه؛ اصطلاحا این سینماست که به کمیک محتاجه نه کمیک به سینما.

عرضه طبیعی کمیک‌ها به صورت نشر کاغذیه و وقتی بخوان به سینما وارد بشن در قالب فیلم یا انیمیشنی اقتباسی درمیان. اما در این پست یک نوآوری فوق‌العاده رو با هم مشاهده می‌کنیم که به عبارتی به مرزی میان سینما و کمیک دست پیدا کرده. طراح کمیک مالاریا با صداقت و سادگی بی‌نظیری، کمیک طراحی شده توسط خودش رو در مقابل دوربین شات به شات بازی می‌کنه و در این راه برای بیان احساسات و حالات مختلف روایت کمیک، به نوآوری‌هایی دیدنی دست می‌زنه؛ 

پیشنهاد می‌کنم اگر به هر نحو با این عرصه در ارتباطین؛ حتی در سطح علاقه :) این کمیک رو از دست ندین.

مجموعه تصویرسازی‌های "دیوید ریویز" ترکیبی از پیکره‌های بریده شده از کاغذ هست که توی فاصله‌هایی از هم قرار‌گرفته و  و با عمق میدان کم عکاسی شده. 

ترکیب مناسب کلاژ و عکاسی برای ایجاد تصویرسازی‌هایی قابل باور و تاثیرگذار فضایی معماگونه همراه با ترس و اضطراب رو ایجاد می‌کنه. 

آقای Juan Carlos Paz اسپانیایی که به اسم مستعار Bakea می‌شناسن‌ش و کارش تصویرسازی و کارگردانی هنریه. علاقه خاصی به عکس گرفتن از منظره‌ها و قرار دادن موجودات عجیب و قریب توی این عکسا داره که واقعاً هم با قراردادن خوب این موجودا در عکس و استفاده از فیلترهای رنگی مناسب تصاویری به وجود آورده که انگار این موجودات سال هاست در کنار ما دارند زندگی می‌کنند یا شاید هم حمله کردند و جای ما را روی زمین گرفته‌اند.

هروله‌های میان خیمه‌ها و تل تمام شد.

(متن از مریم روستا)