حرکت‌های سریع قلم مو و محو کردن جوهر در تصویرپردازی و نقاشی سنتی چین و ژاپن با مستحکم شدن آیین های رمزی و به خصوص آیین بودایی ذن در چین و بعد از اون انتشار اون در ژاپن خیلی متداول بوده و به نوعی تمرین و ممارست معنوی برای رسیدن به بیشترین القای معنا از طریق کم‌ترین تلاش‌ها خودآگاه به حساب میامده.

Rola Chang با کاربرد خوب و حرفه ای این گونه حرکات تصویرسازی های فوق‌العاده پربیان و احساسی رو البته با نگاهی کمیک و امروزی خلق می کنه که گرچه معرفت شاعرانه ای رو متبادر نمی کنه مانند نمونه های سنتی اما قدرت بیانش رو از اون ها به میراث برده.

این روزها که بهار طبیعت با تمام قدرت داره مبارزه می کنه تا جای خودش رو میون سرما و زمستون باز کنه، این روزها که تهرون خودمون به خاطر همین بهار داره از دود و شلوغی و ترافیک خلوت می شه و آسمونش بر خلاف تمام سال آبیه، این روزها خیلی آدم دعا می کنه روزی رو که بهار سرتاسر زمین رو فرابگیره....
امروز جمعه، روزیه که وعده داده شده روزی بهار از اون آغاز می شه...
این مجموعه تصویرسازی Paradise Parking قدرت طبیعت رو به رخ می کشه انگار، اون قدر که می تونه حتی ناجورترین و ناسازترین دست‌ساخته بشری یعنی اتومبیل رو هم در خودش هضم کنه و پذیرا باشه.....

 

از خاطرات بی بروبرگرد بچه ها از دوران بچگی شون معمولا بازی با غذاها سر سفره های ناهار وشام و تو ظرف ها و بشقاب های غذاست. خود من یادمه نخودآب رو می گرفتم و تمام نخودها رو جدا می کردم و پوست می کندم و ... یا مثلا یکی از نزدیکان م بچه که بود آلبالو پلو رو می گرفت و اول آلبالوها و برنج ها و گوشت های قلقلی رو از هم جدا می کرد و در سه طرف بشقاب مرتب می کرد. بعد شروع می کرد اول برنج ها رو می خورد. بعد آلبالوها رو و دست آخر هم گوشت ها رو! احتمالا برای تضمین ماندگاری تجربه گوشت در زیر زبونش! :)

خلاصه بازی با غذا امریه که تقریبا از بازی های غریزی آدم ها در دوران کودکیه. این بشقاب ها طوری طراحی شدن که بچه ها بتونن خیالشون رو جهت بدن و بازی هاشون با غذا رو تنوع ببخشن. و این چنین کارهایی به رشد توانایی های بچه ها کمک می کنه....

مجموعه تصویرسازی های عکاسانه ای که سواد بصری و ذهنیت معمارانه شما و درک تون رو از معماری های پیرامونتون به کل به هم می ریزه.

خیلی این طور کارها به آدم ایده و خلاقیت می ده

 بین فضاها رو هم بخونین. گاهی حرف ها در بین خطوط و فرم ها محصوره.
قبلا هم پست هایی در مورد همین بین خونی و خالی خونی داشتیم. مثلا یکی که به فضای خالی در لوگوهای هنرمندانه پرداخته بودیم.

  درسته آغاز سال نو میلادیه و می تونیم خرگوشی فکر کنیم عید سال نوی غربی هاست و از این حرف‌ها،
اما واقعیت اینه که این طور چیزها خیلی وقته در دنیای جدید مرده. این شادی‌های آمیخته با معرفت غیبی که در قالب عیدها و نوروزها و مهرگان ها و کریسمس‌ها در زندگی بشر جهان سنت وجود داشته در جهان نوی مادی به کل اموری تفننی هستند که هیچ عمق جدی ای ندارند. برای همینه که ناگهان چنین چیزی کسی مثل من رو خیلی به وجد می آورد (از پست‌های قبلی) .

این تصویرسازی ها رو که مربوط به کریسمس و سال نو میلادیه از این جهت این جا می ذارم که ببینین حقیقت نگاه بشر عصیان گر غربی به کریسمس تا چه حد نازل و سطحی و حتی شیطانی شده! به طوری که حتی مفاهیم ارزش مند و حتی نیمه مقدس نظیر بابانوئل رو چه طور به سخره و طعنه و حتی دشمنی می گیره! جالب تر این جاست که حتی دشمنی های این تمدن هم تفننیه! همه چیز این تمدن شوخیه ! همه چیزش :))))

 روش تولید این چند پرده تصویرسازی جالب بود برام. وگرنه خود تصویرسازی ها برخی خوب و برخی نه چندان دل‌چسب هستند.

طراح محترم با چیدمان اجسام گوناگون بر روی صفحه‌ی اسکنر، این تصویرها رو خلق کرده. قبل از این ها من هم به طور اتفاقی چندباری با اسکنر تصویرهایی رو درست کرده بودم اما هیچ وقت این قدر جدی به عنوان وسیله‌ای که بتونه برای تصویرسازی به کارگرفته بشه، رو اسکنر حساب نکرده بودم.

اگه قرار باشه یک شهر با تمام هویت و خاطراتش رو در یک پرده کوچک و مختصر نشون بدین چه می کنین؟ مثلا اگه قرار باشه همین تهران ما یا هر کدوم از شهرهای ایران که ساکن هستین رو در یک پرده تصویر کنین چه می کنین؟
آیا جز اینه که لاجرم به سمت طرح هایی بی مکان و بی زمان می رین؟ طرح هایی که پرسپکتیو ندارند و انتزاع در اون ها متناسب با حرف‌های زیادیه که می خوان بزنن.

راستش رو بخواین بین این سبک -که با هم حرف زدیم- و مینیاتور ایرانی که قرار داره حرف های گنده تر از دهان رئالیسم بزنه، شباهت هایی وجود داره، هر چند در مینیاتورها بر خلاف این تصاویر، نه کمیت داده که کیفیت داده منجربه این گونه تصویرسازی می شه .
راستی این جا در یانون‌دیزاین هم کارهای یکی از دوستان مون رو قبلا با هم دیدیم که حال و هوایی شبیه به این تصویرسازی ها داشت.

چنین فنی در تصویرسازی که محصول تقسیم تصویر به اجزای ارگانیک و هندسی کوچک‌تره و بر هر کدام از این جزئیات تصویر پرداختی خاص شده و حسی رو منتقل می کنه، یکی از فنون مورد علاقه من  در تصویرسازیه.
نمی دونم واقعا چنین بیانی برای بیان امور عالی و اخلاقی و مضامینی با احساس‌های نیکو و متعالی اصلا مناسب هست یا نه اما از سبک کارهایی این چنین خیلی لذت می برم.