قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
فضا ظرفیت بازی دارد. فضای خام بدون هر گونه وسیله بازی می‌تواند خودش برای بچه‌ها هیجان انگیز و جالب باشد و به نظر می‌رسد بازی در فضا -که کودک در آن محاط است- نسبت به بازی کودک با اشیا -که کودک بر آن‌ها محیط است- اخلاق بهتری را برای کودکان به همراه دارد. در چنین بستری برای بازی، بچه به جای آن‌که حاکم مطلق اسباب‌بازی‌هایش باشد و با هر کدام هر کاری که بخواهد بکند، خود در تزاحمات و چالش های طبیعی با فضای محیط بر خودش است و این در سازندگی روحی و واقع‌گرایی کودک تاثیر خوبی دارد.
خانه جری را استودیو پیاز طراحی کرده است. خانه‌ای که برای یک زوج جوان و چهار پسرشان در تایلند طراحی شده است و خود معماران طراحی آن را ملهم از خاطرات ذهنی‌شان از کارتون تام و جری و اتفاقات هیجان‌انگیز این کارتون می‌دانند. خانه درون خود یک خالی عظیم دارد که در ترازهای طبقات گوناگون با توری حساب شده بسته شده است. این تورها در ترکیب با نردبان‌ها، سطوح شیب‌دار، حفره‌ها و تونل‌ها یک ظرفیت بازی عظیم را در تمام این خانه ایجاد کرده است. بچه ها می‌توانند بدون هیچ اسباب‌بازی خاصی تمام روز را مانند تام و جری دنبال هم بدوند و بارها لذت افتادن بی‌خطر از ارتفاعات را تجربه کنند..... فضا در این جا بزرگ‌ترین اسباب‌بازی بچه‌هاست.
برای کتاب‌خوان کردن کودکان چه کارهایی می‌توان انجام داد؟ می‌شود آن‌ها را مجبور به خواندن کرد. می‌شود برای‌شان در ازای کتاب‌خواندن بیشتر هدیه و جوایز بیشتر درنظرگرفت. می‌شود برای‌شان کتاب‌های خوب خرید و در کتاب‌خوانی با آن‌ها همراهی کرد..... بله و البته می‌شود کتاب‌خوانی را برای آن‌ها جذاب‌تر کرد. به نظر بهترین راه جذب کودکان به کتاب جذاب کردن خود فرآیند کتاب‌خوانی‌ست. چرا که عامل خارجی چنان با موضوع آمیخته می‌شود که کم‌کم کودک مرز میان آن دو را از یاد می‌برد.
یک خانواده سنتی برای جذاب‌تر کردن کتاب‌خانه بزرگ‌شان برای کودکان خانواده دست به دامن استودیوی خلاقی می‌شود. استودیوی طراحی با حذف همه مبلمان مرسوم و ایجاد یک تور مطالعه ، لذت تعلیق و درازکشیدن و آزادی عمل را با خواندن درهم می‌آمیزد و جهانی جدید برای کودکان ایجاد می‌کند. مبلمان مختصری که برای بالارفتن و ورود به پهنه‌ی تور خواندن تعبیه شده‌اند و سپس تور عظیمی که تمام سطح کتاب‌خانه را پرکرده است. این تور علاوه بر ایجاد دسترسی به سطوح بالاتر کتاب‌خانه و حذف نردبان، کتاب‌خوانی آمیخته با بازی را برای کودکان پیشنهاد می‌کند.
کدام یک از شما دوست ندارید در همین آپارتمان‌های نقلی‌تان باغچه‌ای منحصر به فرد با امکان تولید محصولات کشاورزی مورد نیاز روزانه خانواده خودتان داشته باشید؟ کمی عجیب به نظر می‌رسد چرا که کم‌تر فکر می‌کنیم زندگی شهری امروز و محدودیت‌های متعددش اجازه چنین تخیلاتی را به ما بدهد!
نوریشمات بی‌شک یکی از بهترین جواب‌هایی ست که به این سودای بسیار بسیار محترم داده شده است. نوریشمات شبکه‌ای الیافی با یک طراحی بی‌نظیر است که بر روی خود به صورت گرافیکی نیازهای عمومی محصولات کشاورزی یک خانواده معمولی را دسته‌بندی کرده است و متناسب با نیاز هر محصول، حفره‌هایی برای کاشت بذر آن محصول دارد. گرافیک عمومی سطح الیافی نوریشمات آدم را یاد بازی‌های کاغذی و فکری می‌اندازد، انگار شما باغبانی را به مثابه بازی و سرگرمی ارزش‌مندی در زندگی خودتان وارد می‌کنید. نوریشمات را رول می‌کنید و در هر کجا که مورد نظرتان است پهن می‌کنید. لایه‌های فشرده خاک غنی شده و مواد معدنی پس از بازشدن رول سطح حدودا ۱ در ۲ متر به صورت یک زمین بازی بزرگ در اختیارتان می‌گذارند که به خوبی روشن کرده است نیازهای کشاورزی خانوادگی چگونه است و تنها از شما می‌خواهد خانه‌های بذرهای درنظرگرفته شده را پر کنید. در میانه‌ی هر کرت محصولات غذایی مسیرهایی ترسیمی درنظرگرفته شده است که مانند جوی‌بارهای کناره زمین‌های کشاورزی هستند و با اتصال ورودی آب نوریشمات به آب شهری، آب‌یاری جامع کل صفحه را انجام می‌دهند و در عین حال مینیاتوری از یک باغ‌چه واقعی کشاورزی را ترسیم می‌کنند. دستورالعمل‌های نحوه‌ی رسیدگی به برخی محصولات و آب‌یاری و ... نیز در بخش پایین نوریشمات گنجانده شده است.
نوریشمات تنها یک بستر خوب نیست. یک فرهنگ‌سازی و عمل فرهنگی ست. طراحان نوریشمان با ارائه اسلوبی کامل مسیر تحقق این فرهنگ و ایده را خیلی زیاد هم‌وار کرده‌اند. فرهنگ خودبسندگی و تولید حداقل‌های اولیه غذایی توسط خود خانواده‌ها در زمانه‌ای که می‌رویم و می‌رفتیم تا کوچک‌ترین خدمات و مواد را نیز تهیه کنیم و همیشه وابسته باشیم.
هنرمند توماس ساراسینو با آگاهی کامل چنین فضاسازی عظیمی را در امتداد ناپایداری‌ها و ابهامات علمی فیزیکی نوین و حتی در امتداد حضور سیستم تارگستر پیچیده‌ای به نام اینترنت در زندگی ما می‌بیند. جریان تعلیقی و تمایلات به ناپایداری در طراحی معماری سال‌های اخیر در جهان به شدت در حال گسترش است و بی‌شک این گونه ره‌یافت‌های (یا حتی ره‌زنی‌های) تمدنی را نباید کم تاثیر در این جریانات دانست.
۲۵۰۰ متر مربع آن هم در ارتفاع بیست متری از سطح زمین بر فراز ووید مرکزی یک موزه در تعلیقی شگفت آور! این یعنی یک ناپایداری عمیق و تجربه‌ای منحصر به فرد که می‌تواند نگاه آدم را به زندگی -حتی- تحت شعاع قرار دهد.
هنرمند امریکایی، سو سانی پارک ایسنتالیشن نور ناشناخته را در گالری رایس دانشگاه هادسون در تگزاس برای مدتی محدود بنا کرده است. اثر یک تور بزرگ فلزی فرم گرفته است که واحدهایش را با قطعات کوچک شیشه‌های آیینه‌ای پر کرده باشند؛ تا حدودی شبیه به آینه کاری های خودمان.
اما تعبیر خود هنرمند در مورد این اثر برایم جالب بود و مقایسه آن با تعابیر هنرمندان ایرانی در مورد آینه‌کاری. هنرمند این اثر در مورد کارش آن را به توری که نور را به دام انداخته است تعبیر کرده است. اما هنرمندان ما در تعبیر و توصیف آینه‌کاری‌ها آن‌ها را شکست خویشتن انسان در مقابل عظمت ورای نفس‌شان می‌دانند. یکی به درون بر می‌گردد و دیگری در بیرون متوقف می‌شود. یکی تماما به محتوای اثر معنی می‌دهد و دیگری با معنایی خارجی اثر را بامعنا می‌سازد...
چنین تفاوت‌هایی هست بین هنر ما و هنر آن‌ها.
تجربه فضاهای به شدت متفاوت در معماری، تنها از دست معمارهایی آوانگارد برمیاد که جرات داشته باشن! و البته همراهی کارفرما بی‌شک لازمه و تعیین کننده
نمی خوام بگم لزوما این طور جنگولک بازی ها خوبه، اما وقتی می بینم با ایده هایی ساده و ارزان می شه خیلی متفاوت به تجربه هایی جدید و استفاده های جدید دست پیدا کرد، حیفم میاد تشویق نکنم.
یکی از کارهای همین گروه رو قبلا هم در یانون‌دیزاین دیده بودیم. اینستالیشن هایی که با پرده‌های توری و دوخت حساب شده در دل یک فضا خلق فضایی جدید می کنن.
در این پست مجموعه ای از چند کارشون رو می بینین
خیلی به فرم‌پردازی این کار، کار ندارم، ممکنه برخی خوش‌شون بیاد و برخی هم نه، اما چیزی که مهمه اینه که چنین فرم و ساختاری رو از تافتن و بافتن همین کیسه های پلاستیکی نایلونی خودمون ایجاد کرده! مثل همین هایی که روزی چند ده تاشون رو می ندازیم تو سطل آشغال!
یک تیم بیست نفره دانشجویی دست به دست هم دادند و این فضا رو در دانشگاه ایالتی پلی تکنیک کالیفرنیا اجرا کردند.
