۱۰۰۰ مجسمه کوچک چوبی که هر به اندازه قامت یک سوزن هستند و هر کدام بازنمود فیگور انتزاعی یک انسان هستند؛ این چیزی‌ست که تونی کانوا هنرمند اندونزیایی به بینال ۲۰۱۳ سنگاپور آورده است. چیدمانی که مخاطب را مجبور به نزدیک‌شدن چندباره به آثار می‌کند و با جزئیات خیره‌کننده کارشده بر روی هر کدام از فیگورها، لایه‌های چندگانه‌ای برای درک اثر هنری ایجاد می‌کند.

این گونه پرداخت‌های ظریف که در تمامی هنرهای شرق آسیا مشاهده می‌شوند گوشه‌ای از بازنمود اندیشه‌ی شرق نسبت به کیهان هستند. کیهان‌شناختی که به موجب آن کل و جزو و جزو جزو همه در آهنگی یک‌نواخت و هم‌راه در یک نوا هستند. توجه به جزئیات و درک صورت‌هایی کلی حتی در جزئی ترین عناصر، از منظر هنرهای سنتی شرقی، کمک بزرگی به این فهم از هستی ست.

انتظار خلق یک فضای کامل معماری به صورت فن‌آوری پرینت سه بعدی دیگر کم‌کم انتظاری خلاف عرف و گزاف نیست. حالا کم‌کم با وجود این فن‌آوری‌ها شاهد خلق پیچیدگی‌هایی به مراتب با جزئیات بیش‌تر از جهان سنت در خلق فضاهای پرکار و با فرم‌پردازی‌های خاص هستیم. توسعه‌های اخیر هانس مایر و دوستان‌ش - که تاکنون در یانون‌دیزاین هم کارها‌یش را دیده بودیم + + - حالا به خلق یک‌پارچه فضایی معماری با حال و هوای راز‌آمیز کهن اما برگرفته از الگوریتم‌های پیچیده ریاضی نزدیک شده است.

کلیسای ساگرادا فامیلیای آنتونی گائودی یکی از عجایب معماری تقریبا معاصر اسپانیاست که به نوعی یکی از عجایب معماری معاصر جهان هم به شمار می‌آید. آنتونی گائودی از معدود معماران ریشه‌دار در سنت معماری سرزمینی خود بود که در اقدامی شروع به ساخت کلیسایی عظیم و با دیتیل‌های فراوان هنرمندانه و نوآورانه کرد که به دلیل پرکاری فراوان بنا تا انتهای عمر معمار و تا امروز هم ساخت بنا تمام نشده است.

عکاس کلمنت کلما در عکاسی‌های خود تلاش کرده تا حق مطلب را در حق ساگرادافامیلیا ادا کند و عظمت آن را بتواند از دریچه عکاسی نشان دهد.

چنین فنی در تصویرسازی که محصول تقسیم تصویر به اجزای ارگانیک و هندسی کوچک‌تره و بر هر کدام از این جزئیات تصویر پرداختی خاص شده و حسی رو منتقل می کنه، یکی از فنون مورد علاقه من  در تصویرسازیه.
نمی دونم واقعا چنین بیانی برای بیان امور عالی و اخلاقی و مضامینی با احساس‌های نیکو و متعالی اصلا مناسب هست یا نه اما از سبک کارهایی این چنین خیلی لذت می برم.