وقتی تصمیم گرفتند ساختمان غول‌پیکر ابراج البیت را بالای سر کعبه بنا کنند چندان رسانه‌ها سخنی نگفتند و جهان اسلام هم خبردار نشد. تقریبا زمانی مسلمانان از عمق فاجعه مطلع شدند که چهارصد متر از برج‌های ششصدمتری مجموعه ابراج البیت ساخته شده بود و چندی بعد هم پروژه با بی‌شرمی تمام و در سکوت فجیع سازمان‌های مدعی میراث فرهنگ و تمدن بشری افتتاح شد. برجی ششصد و اندی متری در فاصله‌ی کم‌تر از ۵۰ متر یکی از مهم‌ترین و کهن‌ترین بناهای تاریخی جهان -دینی و اعتقادی‌ش بماند...-

هر چه قدر ساخت ابراج البیت در سانسورهای رسانه‌ای و ناآگاهی مسلمانان به پیش رفت و همین امر عذر مهمی شد تا کسی خیال آن را نکند که بتواند اعتراضی کند، این روزها به صورت زنده هر صبح و در حال تناول سحری‌های ماه رمضان و از سیمای جمهوری اسلامی ایران در حال مشاهده روند اجرای پروژه‌ای بزرگ و مخوف در حاشیه بیت شریف الاهی هستیم و دم هم برنمی‌آوریم! و دو چندان مایه تاسف که دیدم در خیلی از سایت‌ها و رسانه‌های به اصطلاح مذهبی هم با آب و تاب از ویژگی‌های فنی و کارکردی این پروژه تعریف می‌کنند. 

پروژه گسترش بخش شمالی مسجد الحرام است که با تخریب‌های وسیع بافت قدیم و با سرعت سرسام‌آوری در حال اجراست. اما در کنار این تخریب‌های عظیم ساخت یک رینگ حرکتی -به اصطلاح ویژه معلولین و ناتوانان و حتی شاید موقت- در ارتفاع ۱۲ متری یعنی حدودا هم ارتفاع خانه خدا و در چند متری آن به کل نمای پرابهت خانه خدا و هندسه پنهان خالی فضای صحن بیت‌الله را که بی‌شک در ایجاد احساسات معنوی زایرین نقش تکمیلی دارد، برهم زده است. دلایلی که برای ساخت این رینگ عظیم مطرح کرده‌اند بسیار شبیه به دلایلی که برای ساخت ابراج‌البیت مطرح شد، در عین فریب مخاطب به انجام یک عمل منطقی نوعی فرافکنی و رد توجه از عمق فاجعه‌ای ست که در حال رخ‌داد است. دائمی بودن یا موقتی بودن این سازه چیزی از جرم آل سعود در هتک حریم کعبه کم نمی‌کند. چه بسا که همین موقتی‌بودن سازه معیاری برای سنجش میزان غیرت و هوش‌یاری جامعه اسلامی باشد و اگر ما را ناهوش‌یار دیدند معلوم نیست گام بعد چه خواهند کرد؟

به نظر می‌رسد با اصلاحات اخیر باید اذعان کرد حکومت سعودی در تخریب مسجد الحرام و بیت‌الله الحرام به موفقیت کامل دست پیدا کرده است.... کجاست فریادهای مسلمانان آزادی‌خواه و آگاه..... 

جشن‌ها و مسابقات بی‌ارزشی در جای‌جای عالم برگزار می‌شه که به جز وجوه احتمالی سنتی و ریشه‌دار در فرهنگ‌های مختلف، نشان از تنوع طلبی و خسته شدن بشر از همه تجربه‌های روتین زندگیه که بی‌تردید نشات گرفته از فقدان اصالت‌های معنوی و دوری از حقیقت آدمی‌ست؛ اصالت‌های معنوی که خستگی و دل‌زدگی در اون‌ها راهی نداره

در این میان اما یک نگاه هنرمندانه می‌تونه حتی از دل چنین آیین‌هایی هم آثاری هنری و متفاوت خلق کنه. مجموعه عکس‌های دیوید اولیت از مسابقه‌ی برج‌های انسانی در اسپانیا در کنار اطلاع‌رسانی خبری خوب از این مراسم به معانی و مفاهیمی دیگر هم ارجاع می‌دن که برای اهل ذوق خالی از بهره نیست...

پیش‌درآمد حلقه هنر برگزار شد.

کانسپت این ساعت که البته معلوم نیست منبع تامین انرژی مورد نیازش رو چه و چه‌طور دیده به مانند یک حلقه انگشتریه. در واقع شما به جای اون که ساعتی رو به دور مچ‌تون ببندین اون رو روی حلقه‌ی انگشتری خودتون دارین و عمل نمایش ساعت رو هم سه رینگ موازی که هر کدوم به نشون دادن ساعت و دقیقه و ثانیه اختصاص دارن بر عهده دارند.

حلقه‌های المپیک رو که دیدین. نمادی برای بازی‌هایی که ادعای آرمان‌های انسانی و نزدیکی ملل دارند. برخی این پنج‌ حلقه‌ی هم‌اندازه رنگی رو نماد قاره‌های جهان می گیرن که در مساواتی انسانی در کنار هم و دست در دست هم برای جهانی بهتر تلاش می‌کنن. اما واقعیت آیا اینه؟

واقعیت اینه که این حلقه‌ها اصلا مساوی نیستند. سهم قاره‌های جهان از منابع، امکانات و بهره‌برداری‌ها از زمین یکی نیست. از مدیریت جهان سهمی مساوی ندارند. این قاره‌ها حتی سهم مشابهی در آلودگی زمین ندارند. سهم مشابهی در ساخت تسلیحات نظامی، سهم مشابهی در قتل و غارت و تجاوز به سایر کشورها ندارند. خلاصه مردم این قاره‌ها تنها و تنها در ادعا و تبلیغات برابر و برادرند و در جهان واقع صورت‌بندی نظام جهانی به سمتیه که هر روز ظلم بیشتری بر برخی از این‌ها می ره و برخی دیگه بیشتر چپاول می‌کنن.

این اینفوگرافی جذاب با به‌کاربستن همین حلقه‌های المپیک گوشه‌ای از این تفاوت‌ها رو بیان کرده

در این چند روز که خبر اول رسانه های دیزاین موضوع مرگ معمار 104 ساله ی برزیلی ، اسکار نیمایره و حتی در یانون دیزاین هم این مطلب در اینجا منعکس شد، ترجیح دادم به جای پرداختن به آثار این معمار ، به یک اثر که شاید در ادامه ی جریان نگاه این معمار قرار داره البته نه از نیمایر در برزیل بلکه توسط معماری دیگه در چین اشاره کنم.

در خبرها آمد که چین در حال به پایان رساندن ساخت بنایی یادمانی ست با نام «حلقه ی زندگی»؛ با بیش از 150 متر ارتفاع بنا و بیش از 3 هزار تن آهن برای برپا داشتن بنا و بیش از دوازده هزار لامپ ال ای دی برای روشن ساختن بنا و با بیش از 4 آسانسور برای بالا رفتن از بنا و بیش از 16 میلیون دلارهزینه برای ساختن بنا!

این اثر رو انتخاب کردم نه برای این که بنای مهمی هست یا کاربرد ویژه ای داره و یا این که اصلا اثر معماری تاثیرگذاریه و یا حتی زیبایی چشم نواز خاصی داره. نه؛ انتخاب کردم فقط و فقط چون نام بنا من رو یاد جلسات «حلقه ی هنر» - کار استودیو پنج‌اوهفت انداخت! :)

بلاخره یکی به این فکر کرد!!!

تجربه شخصی من مخصوصا در سنین کم تر همیشه این بوده که از مواجه با این حلقه های جاکلیدی اذیت می شدم! باید با سختی نیم‌چه ناخنی که داشتیم رو می انداختیم زیر حلقه و با تحمل درد اون رو بالا نگه می داشتیم تا سوراخ کلید رو بشه از سرش رد کرد. تازه خیلی وقت ها سوراخ های کلیدها کمی بیشتر در عمق سطح روی کلید پیش رفته بود و این مواقع می شد گاهی که چندین بار تلاش هم جز درد و خستگی نتیجه ای در پی نداشت!!!
طراح محترم با یک انحنای ساده در طول بدنه تمام این خاطرات بد :) رو برای همیشه از زندگی بچه ها و (حتی گاهی نوجوون هایی مثل من تو همین سن و سال) حذف کرده.

 خیلی سبک معماری رو در این بستر خوب و مناسب بنا کرده و امکان داده به طبیعت که خیلی بی‌پروا در دل کار حضور داشته باشه.
صفات حقیقی متریال‌ها رو از اون ها نگرفته، سختی سنگ‌ها رو صیقل‌های مزورانه از بین نبرده. سنگ، چوب، آب، درختان و گیاهان و البته آسمان دست به دست هم دادند در این کار انگار...