طراحان ژاپنی برای یک خانه‌ی مسکونی در شهر آنجو ژاپن، فضایی شبیه به ایوان‌های ایرانی طراحی کرده‌اند. البته این شباهت نه از لحاظ چهره و ظاهر بل‌که از نظر کارکرد و الگو به وجود آمده است. آن‌ها به جای تعریف یک لبه میان فضای درون و بیرون خانه، فیلتری بینابینی را در نظر گرفته‌اند تا علاوه بر اتصال این دو فضا به یک‌دیگر، عمل‌کردهای مهمی را نیز به این بنا اضافه کنند. ایجاد این فضای نیمه‌باز امکان فیلتر شدن نور با سلسله مراتبی مشخص را می‌دهد، علاوه بر این چنین کیفیت فضایی آن را برای کارکردهای جمعی نیز مناسب کرده است. شاید وجه ممیزه‌ی این طرح را بتوان در یک‌پارچه بودن حجم کلی ساخت‌مان با وجود این تنوع دانست، هم‌چنین پیوسته‌گی محسوسی که میان فضاهای گوناگون با امتداد بصری ایجاد شده است. 

برای طراحی یک بنا، وقتی که در مجاورت ساخت‌مان‌های دیگر قرار گرفته، معمولا ویژه‌گی‌ همسایه‌‌های سایت عاملی تاثیرگذار است. چیزی که شاید در مسکونی‌سازی ایران خودمان چندان به آن توجهی نمی‌شود. معمار ژاپنی، دایسوکه، خانه‌ای مسکونی را در یکی از محلات توکیو طراحی کرده که به طور ویژه به این موضوع توجه داشته است. با وجود کم‌بود فضا در این پروژه دایسوکه سعی کرده تا فضاهای متفاوت را با ایده‌ای خلاقانه از هم جدا کند. او در خانه‌های معمولی منشوری یک شکست عمودی ایجاد کرده و با دور کردن این دو قطعه از هم، دو فضای متفاوت با حریم‌های خاص و هم‌چنین دو حیاط کوچک مجزا را شکل داده است. اما برای حفظ هندسه‌ی بنا، وهم‌چنین هم‌خوانی با سطح ساخت‌مان‌های مجاور، دیواره‌های حیاط را با همان فرم قبلی خانه و با پوششی شفاف پوشانده است و به این ترتیب از نمای بیرونی به نظر می‌رسد که خانه به دو نیم تقسیم شده!

با پررنگ‌تر شدن روزبه‌روز حماسه حسینی در میان مردم ایران اسلامی، هر ساله شاهد شکل‌گیری حرکت‌های خودجوش هنری و فرهنگی پیرامون برگزاری هیئات مذهبی هستیم. ملتی که عزایش نه عزای واماندگان که عزایی اعتقادی و شورآفرین است لاجرم از دل همین عزا، شادی قلب و زیبایی بصر، یعنی هنر بیرون خواهد آورد. نمونه‌اش هیئت محبین اهل‌بیت(ع) دانش‌جویان و فارغ‌التحصیلان هنر. هیئت هنر هم‌واره در طول این ۹ سال برگزاری سوگ‌واره حماسه و هنر، در حاشیه مراسم اصلی خود برنامه‌های متنوع داشته است. یکی از مهم‌ترین عرصه‌های تحقق این برنامه‌ها، فضاسازی خیمه عزای محرم هیئت بود که چند سالی به دلیل نگاه‌های حداقلی گرافیکی از ظرفیت آن استفاده کافی نمی‌شد! اما در یکی دو سال اخیر تحولی جدی در طراحی و اجرای فضاسازی هیئت هنر رخ داده است که محصول مشارکت جمعی کثیر از هنرمندان هیئت هنر است.

فضاسازی سوگ‌واره محرم ۹۲ که اثر دست بیش‌ از ۵۰ هنرمند و دانش‌جوی هنر است، مجموعه‌ی چند قاب تعریف شده در فضای راه‌روی ورودی خیمه مراسم بود که فراخور موضوع هر شب چیدمان و محتوای هر قاب تغییر می‌کرد. حجم زیاد تولید عناصر و چیدمان کار با وجود تیم هم‌کار و پای کار مانع تحقق طرح‌های متعدد نشد و هیئت هنر در طول یازده شب مراسم سوگ‌واره خود شاهد یازده چیدمان متنوع و پیوستاری از یک روایت تعریف شده و طراحی شده بود.

معمار بنگلادشی، کاشف محبوب، با طراحی هزارتویی آجری به عنوان پلان و ترکیب طاق‌های آجری و خالی‌های حیاط‌های آجری، ساختمان آجری مرکز خیریه دوستی را ساخته است. همه چیز از آجر و در هم‌نشینی دل‌نشینی با طببیعت و آسمان و بوم.... حتما می‌دانید که آجر و خاک تقریبا در معماری تمام مناطق دنیا نقش به سزایی دارند و حتی در اروپای قرون گذشته نیز ساخت معماری با آجر بسیار متداول بوده است. اگرچه هرچه به مناطق گرم‌سیرتر می‌رویم شیوع کاربرد این مصالح دوست‌داشتی هم بیش‌تر می‌شود.

شاید این فکر کمی خام به نظر برسد اما به زعم من در معماری امروز، کاربرد خوب آجر یعنی کاربرد متناسب و با دقت آن به تتهایی می‌تواند هویت لازم برای شکل گرفتن یک ساخت معماری مناسب را فراهم کند. ساختی که در عین تناسب با برخی مولفه‌های روحی روانی مصرف کننده‌ها، مورد توجه رسانه‌های معماری نیز قرار گیرد.

ما ملت مهربانی هستیم، اما نمی‌دانم چرا وقتی به معماری و ساختمان می‌رسیم تمام رحم و شفقت خود را انگار از دست می‌دهیم. دادن عرصه‌ای از زمین به شهر و به خلق‌الله نه تنها یک خدمت به خلق و یک مهربانی‌ست بلکه حتی می‌تواند و در غالب موارد هم چنین است که ارزش بنای معماری را دوچندان می‌کند. 

حتی امروز در معماری‌های مسکونی آپارتمانی نیز اگر منصف باشیم می‌بینیم حیاط خانه هیچ کاربری مفیدی ندارد و به دلیل خصوصی نبودن تقریبا به استفاده هیچ‌یک از ساکنین درنمی‌آید. در چنین مواردی چرا نباید این حیاط را با حفظ طراحی و مناسب‌سازی و رسیدگی، به روی شهر باز کنیم؟ چرا در حق مومنین محبت نکنیم؟ اگر حیاط خانه‌تان را در اختیار شهر می‌گذاشتید چیزی شبیه این خانه‌ی بازسازی شده توسط استودیو  DYNAMO در فرانکفورت آلمان می‌شد. خانه‌ای که انگار به شهر لب‌خندی همیشگی زده است.

دیگر خودتان به حساب بناهایی که کاربری اداری دارند برسید. آن‌ها که به نظرم حتی می‌توان برای‌شان قانون شهرداری نوشت که باید چنین کنند!

برای ساخت این خونه در هیروشیمای ژاپن، طراح اقدام به ساخت یک دیتیل نوآورانه کرده که البته مشابه‌هایی از اون رو همین امروز در معماری داخلی خودمون هم تجربه می‌کنیم.

طراح با ساخت تایل‌های شیشه‌ای نازک تو پر که به دلیل ضخامت‌شون خاصیتی اپتیکی در شکست نور خواهند داشت، چند جداره در خانه از جمله جداره‌ی واسط میون تراس بلند (و در نقش حیاط) خونه و خیابان مجاور رو با این دیتیل ساخته. به این ترتیب با وجود استفاده خوب از نور بیرون و ایجاد فضای گل‌خونه‌ای مطبوعی برای گیاهان داخل فضا، اون محرمیت و حجاب شرقی رو هم از بین نبرده و فضایی امن برای اهل خانه درست کرده.

خانه بسازین نه مجتمع‌های چندواحدی برای زندگی حداقلی!

این رستوران در قلب یکی از پارک‌های فرهنگی شهر چنگ‌جو در چین به ادعای طراحان بیانی برگرفته از ادبیات ساخت معماری دیجیتال اما برآمده از معماری سنتی چینه. نکته‌ای درست در این ادعا هست -بدون ارزش‌گذاری درستی یا نادرستی خود ادعا- و اون این‌که اگر الگوهای سنتی بخوان در معماری امروز متجلی بشن یقینا با زبان‌ حاکم بر ساخت دنیای امروز محصول نباید چیزی عینا یا حتی مشابه به بناهای سنتی باشه. یعنی زبان عاملی که بر ساخت حاکمه در این میان کم‌تاثیر نیست.

در این کار خاص به طور ویژه الگوی آجرچینی نماهای این رستوران به واسطه‌ی برخورداری از الگوهای پارامتریک  شاخص‌تر از بقیه بنا شده در حالی که نزدیکی حال و هوای کل اثر به الگوهای سنتی چینی تا حدودی می‌تونه ادعای طراحان اثر رو اثبات کنه