تا به حال شنیده‌اید می‌گویند نیمه خالی لیوان را نبین. نیمه پر لیوان را نگاه کن! معمولا این مثل را برای این می‌گویند که شما را از بدبینی به خوش‌بینی بکشانند. اما فقط لیوان نیست که می‌شود این‌طور نگاه‌ش کرد. پیتر وگنر عکاس، سعی کرده است تا نیمه خالی آسمان‌خراش‌های شهر نیویورک را نگاه کند. نیمه خالی که خود برج‌هایی از آسمان و نور ساخته است. در شهری که هیچ‌وقت آسمان را نخواهید دید.... به نظر همیشه هم نیمه‌های خالی نشان بدبینی نیستند. جایی مثل نیویورک انگار تنها در نیمه‌های خالی‌ش می‌توان آسمان را دید. در جایی که همه سنت‌ها وارونه‌ شده است کافی‌ست به جهان وارونه نگاه کنید.

این هنرمند با ارائه تصاویری مشهور از جنگ‌ها و نبردها و شورش‌های معروف دوره معاصر که بر خلاف نمونه‌های اصلی‌شون از کلیه عدوات و سربازای نظامی خالی شدند و پرنده هم پر نمی‌زنه در اون‌ها! سعی کرده تا به نوعی ندای صلح‌طلبی‌ش رو به گوش مخاطب برسونه.

گاهی با دیدن حرکت‌های منادی صلح‌ در حالی که می‌بینم در مقابل موتورهای فعال جنگ در دنیای امروز واکنشی نشون نمی‌دن و فقط موعظه‌هایی شاعرانه هستند، از این طور حرکت‌های صلح‌طلبانه منزجر می شم..... انگار می‌کنی که دروغی بیش نیستند گاهی.

عکاس این مجموعه با حذف پرسوناژ خودش از تصاویر و حفظ سایه‌ی خودش با نگه‌داشتن یک جفت کفش‌ش در تصویر این طور القا کرده که گویا صحنه رو ترک کرده و از سایه‌ی خودش عکس‌گرفته و سایه به واسطه‌ی باقی موندن کفش‌ها اصلا متوجه این رخ‌داد نشده!

مجموعه کارها رو به جز بیان طنزآمیزش می‌شه تلاش و بازنمودی از شناخت خود تفسیر کرد. نگاه کردن به خویشتن خویش و این مفهوم که در نگاه به خویش باز هم تنها همین میزان درک حاصل آدمی می شه. یا به تعبیر خود عکاس «من بیش از این خودم رو نمی‌شناسم....»

اگرچه استودیوی معماری طراح این خانه بر موضوع کم‌هزینه بودن این طرح خیلی مانور کرده اما به نظرم سادگی و بی‌پیرایگی شرقی‌ش در عین پاسخ‌گویی خیلی ساده به همه‌ی نیازهای زندگی نقطه توجه و اهمیت طرحه

معماری اسلامی نه در صورت که در اساس‌ش یک چنین چیزیه... پاسخ‌گویی ساده به زندگی دو روز دنیا؛ بدون گرفتاری های الکی فرم و ساخت و فرهنگ که نه تنها به کمک زندگی دو روز خاک نمیاد برعکس چالش‌های این سرای زودگذر رو بیشتر و بیشتر می کنه...

سادگی در اسلام و به تبع اون در معماری برآمده از اسلام یک اصله

بناهای معماری متروکه نقطه‌ی توجه این عکاس فرانسوی بوده؛ شات‌هایی که در پس خودشون داستان‌ها و تخیلات فراوان دارند.

چه بیان قوی ای داره این بیلبورد تبلیغاتی! ادعا داره که در مورد هوای پاکه این کار، البته می شه چنین هم ازش استباط کرد اما بیشتر مفاهیمی از جنس پوچی و نیستی به ذهن من متبادر شد، البته کمی هم خاطره سه گانه فیلم های مومیایی در ذهنم زنده شد....

نمی دونم چرا شاید حتی خیلی بی ربط؛ یاد "هیچ" پرویز تناولی هم افتادم!

یه کتابه که در مورد فضای درونی در معماری حرف می زنه. خیلی خواناتر از هر کتاب پرنوشتار دیگه‌ای!

 از سال اول و از روزهای نخستی که آدم از فضاهای غیرهنری وارد فضاها و آتلیه های هنری می شه، همیشه دم گوش‌ش می خونن که باید بین خطوط و فضاهای خالی رو هم ماننده‌ی خود متن و فضاهای پر درنظر داشته باشه.
واقعا هم مساله‌ی مهمیه، توجه به فرامتن در کنار متن و توجه به خالی ها در کنار پرها، توجه به چیزهایی که در پس نبودن فرم، فرم می گیرن در کنار خود فرم که عیانه....
این مجموعه لوگوی خلاقانه توجه بر همین فضای خالی داره، همین بود ناشی از نبود...