- ۱ نظر
- ۲۲ آبان ۹۳ ، ۲۱:۱۸
قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانوندیزاین میگذرد! و دقیقتر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانوندیزاین!
یانوندیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقهمندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلیها در سالهای ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیلهای گاهبهگاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانوندیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع میکردند. خیلیها ابراز لطف فراوانی را در این سالها به تیم فعال یانوندیزاین ابراز کردهاند و همین خیلیها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیشبرد حرکت یانوندیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یکسالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزهای که این سالها پشت یانوندیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سالهای گذشته افتاده بود مانع آن میشد که به کل یانوندیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردیبهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابهپای تحولاتی که در پیرامون ماست.
سرعت امروز یکی از جداناپذیرهای زندگی همه ما شده است. اصلا ابعاد شهرها هم بعد از اختراع وسایل نقلیه موتوری، سر همین سرعت و حرکت سریع رشد دوچندان کرده است. چندی پیش با توجه به همین واقعیت برای سالروز تولد فردوسی به متروی تهران پیشنهاد کردیم که به جای تزئینات بیدلیل ایستگاهها و حتی به جای تلاش برای المان شهری کردن تودههای ایستگاههای مترو بیاید و روی این سرعت حرکت و توی این تونلهای تاریک کار کند. پیشنهاد ما به متروی تهران این بود (اینجا هم دوباره مینویسم تا شاید صاحب نفس یا منصبی بشنود و اجرایش کند): که در تونلهای منتهی به متروی فردوسی پانلهای تصویری خاصی نصب کند تا سرعت قطار موجب دیدهشدن یک روایت تصویری انیمیشنی در طول تونل گردد....
امروز به اثری از یک هنرمند آرژانتینی در کپنهاگ دانمارک برخوردم. هیرو با نصب پانلهای بزرگی به قامت ۲ و نیم متر در مسافتی به طول ۲۷۱ متر، توانسته انیمیشنی ساده را پیش چشم خودروهای سواری بیاورد. ایدهای مشابه ایدهی ما برای متروی تهران و بسیار هم مناسب شهرهای بزرگ با سرعت بالا مانند تهران....
کافیست یک روز کاری را به مناطق اداری و گرههای جمعیتی شهر بروید. و البته با خودرو بروید تا بدانید که واقعا خوشا به حال دوچرخه سوارها! آنهایی که راه خود را خیلی راحت از میان تودههای ماشینهای پشت ترافیک مانده باز میکنند و خیلی راحتتر هر کجا که میپسندند میایستند.....
چرا ما عاقلان کارهایی کردهایم که حالا پشیمانی به بار آورده است....
برای یک خودروساز خیلی باید مایه افتخار و غرور باشد که خودش را پیش از هر حادثه بداند. تشویش حیات وحش و گذر سریع حیوانات وحشی یا ریزش کوه و کمر همه اتفاقاتیست که پس از عبور خودروی تویوتا رخ میدهند، پس هیچکدام خطری برای راننده این خودرو نخواهند بود.
نگاه و اجرای تر و تمیز و ساده این پوسترها، صدالبته داستانی قوی که در پشت هر کدام نهفته است، ما را با تبلیغی تاثیرگذار مواجه کرده است.
جری یهودا که به طراحی مونومان برای شرکتهای خودروساز بزرگ دنیا مشهور است، در آخرین اثر خود مونومانی محیرالعقول برای شرکت پورشه طراحی و ساخته است. او در این مونومان که به مناسبت پنجاهمین سالگرد تاسیس پورشه بنا شده است، سه خودروی پورشهی واقعی را در ارتفاع سیوپنج متری از سطح زمین آن هم بر سازههایی ناقائم و زاویه دار بالا برده است! سازههایی که هرچه به زمین نزدیکتر میشوند از مقطع آنها کاسته میشود.
بیانی فوقالعاده فوتوریستی و ظاهرا نامتناسب با عصر ارتباطات و الکترونیک که انگار به شدت با طبق خودروسازان بزرگ سازگار درآمده است؛ میدانید که یهودا در جمله کارهایش -که قبلا هم با هم در یانوندیزاین دیدهایم + + - بیانی اینچنین دارد.
غالب ماشینهای الکتریکی و به خصوص گونههای خورشیدی که تاکنون طراحی و به بازار عرضه میشدند برای استفاده یک یا دو نفر طراحی میشدند. در واقع به دلیل توان کم انرژی الکتریکی این طور ماشینها را برای استفاده حداقلی طراحی میکنند.
برای اولین بار در جهان یک ماشین خانوادگی بزرگ نیز قدرتگرفته از انرژی الکتریکی خورشیدی توسط یک تیم طراحی بسیار حوان و پرتعداد هلندی عرضه شده است. ماشینی که به کمک بدنه کربن و آلومینیومی خود و سلولهای فتوولتائیکی که در آن تعبیه شده است قادر است در یک بار شارژ خود قریب به ۶۰۰ کیلومتر مسیر را طی کند. به نظر شما آینده دنیای حمل و نقل به چه سمتی خواهد رفت؟
دفتر معماری HENN برای طراحی غرفه شرکت خودروسازی پورشه در پارک اتومبیل ولفزبورگ آلمان تلاش کرده تا منحنی ای خوش ساخت وغول پیکر رو به طوری بر روی سطح دریاچه مصنوعی پارک بلند کنه که انگار زمین پارک با موجی هندسی و مهندسی بلندشده و رودخانه رو دربرگرفته. منحنی خوش ساخت مجموعه به خوبی با کانسپت های ذهنی خودروهای خودروسازی مثل پورشه سازگاره و به نظرم به مراتب از پروژه موزه پورشه که چندی پیش در اشتوتگارت افتتاح شد موفق تر از آب دراومده
مجموعه دارای دو دربه که در زیر همین سایه بان ایجاد شدند و رمپی حول یک هال مرکزی در مجموعه در چرخشه که ناظر از بالا رو برای رمپ فراهم می کنه و مجموعه 25 خودروی نمونه پورشه نقره ای رو که در چینشی خاص در هال قرارگرفتند به خوبی به نمایش می گذاره.
مجموعه ای از مجسمههای چندمنظوره که در عین این که یک فرم یادمانی شهری هستند، مکانی برای پارکینگ خودرو هم هستن.
این طور کارها رو می شه هنرهای زیبای عصر ماشین تلقی کرد. :)
در چند کار هم سعی شده انتزاعی از محتوای مجسمه ها یعنی اتومبیل ، فرم ها رو شکل بده
بچهگی ها وقتی تو ترافیک اندک اون روزهای تهران می موندیم، وقتی شکایت می کردیم به بابا که پس چرا نمی ره، یادم هست می گفت سفت بشین بزنم دنده هوایی! و من تا مدت ها تخیل می کردم که الان پرواز کردیم و بالا خیابان هستیم و ..... و به کل یادمون می رفت خیابون و شلوغی و ...
تخیل ما اون روزها اون قدر قدرتمند بود که بتونه جسم سنگین ماشین رو از کف خیابون های تهران بکنه و بر فراز تهران به پرواز دربیاره اما این روزها... امان از این روزها!
این اتود خوب، خودرویی پروازیه که نه با تخیل شریف کودکانه که به مدد طراحی و تکنولوژی از دنده هوایی برخوردار شده :)