«رفتن تا آسمان» نام یک اینستالیشن است که می‌خواهد سر ما را کمی به سمت بالا بچرخاند. در دنیایی که همه‌ی جاذبه‌های‌ش انسان را در عرض و در سطح به دنبال خود می‌کشد، شاید گاهی مجبور شویم با یک تلنگر هنری به بالا اشاره کنیم و یادمان بیاید که برای زمین خلق نشده‌ایم..

بوروفسکی این مسیر عمودی خود را در شهرهای مختلفی اجرا کرده است. به خصوص در شهرهای بزرگ و شلوغ‌تر مثل نیویورک و سئول، این اینستالیشن معنایی دیگر پیدا می‌کند. انگار که ساخت‌مان‌های بلند خط آسمان را بالا کشیده‌اند و این انسان‌ها سعی در رهایی از حصارشان دارند. بوروفسکی مجسمه‌های مصمم خود را، با فولاد ضد زنگ و رزین ساخته است.

یکی از دوستانمان لباسش را جا گذاشت؛ و رفت.

مگر در آسمان چه دید که نتوانست بماند؟! شاید خودش را. حتما در این عمر کوتاه آن قدر زیبا شده بود، که وقتی فرشتهﺍی آینهﺍی را در برابرش گرفت، از دیدن خودش به وجد آمد؛ و لباسش را که پرواز را برایش دشوار ﻣﻲکرد، فراموش کرد. 

ای کاش ما هم مانند او زیبا شویم؛ و آمادهﻯ پرواز در آسمانﻫﺎ.

او، که سعی ﻣﻲکرد نشان دهد ما ﻣﻲتوانیم، پاداشش را گرفت؛ نشانش دادند، که ﻣﻲتواند؛ و توانست مرز آسمانی بلندتر را درنوردد.

اما یک روز، او دوباره بازﻣﻲگردد. و امیدوارم در آن روز همهﻯ ما بتوانیم.

ژنرال خیلی در نقش خودش فرو رفته؛
آن قدر که فراموش کرده در صحنهﻯ نمایش است! 

قفس، قفس است؛ هرچند گاهی طوری آن را طراحی کنند و بسازند و از دیدن‌ش آن‌قدر لذت ببرند که یادشان برود قفس جانی آزاد را محدود کرده است. پرنده‌ها در قفس گریگوری دیلافورست هم احساس آزادی ندارند، شاید تنوع داشته باشند اما آزاد نیستند. شاید صاحبان آن‌ها احساس کنند یک اثر هنری متفاوت را در خانه نگه می‌دارند اما این از جنایت آن‌ها چیزی کم‌ نمی‌کند...

قفس، قفس است؛ هرچند گاهی طوری آن را طراحی کنند که یادشان برود.
باور ندارید کمی دقیق‌تر در بالاشهر‌ شهرهای‌مان قدم بزنیم... جان‌های دربند.

چه می‌شد اگر دنیای واقع هم این قدر شوخی بود که به مدد به کار بردن تنظیماتی خستگی‌ها و مشکلات و اندوه ها رو برطرف می کردیم؟ پرتره‌های شخصی که فلورا بورسی از خودش در کنار ساخته‌ شده برخی منوهای فوتوشاپ گرفته و در هر کدوم رفع یک مشکل رو به آسانی ترمیم‌های فوتوشاپی نوید می‌ده این رویا رو در آدم زنده می‌کنه....

بگذارین یک نکته ای هم بگم... دنیا بر خلاف اون چیزی که اهل دنیا می‌پندارن قوانینی سخت ساده داره و عموما بر خلاف تصور مادیون... و چرا که نه؟ بزرگ‌ترین مشکلات با تنظیماتی ساده و مختص به راحتی مرتفع می شه. 

حیف که باورمندان اندک ند....

به مناسبت این جشن فرخنده یعنی سال‌روز انقلاب اسلامی عزیز ایران که انقلاب جان‌ها بود و در نسبت با سال‌روز انقلاب کالبد زمین یعنی نوروز ماننده نسبت جان به تن، بگذارین یک ویدئوی خوش‌ساخت و جذاب و البته پرحرف و نکته رو با هم مرور کنیم.

غبارفروش داستانی کوتاه از یک شعبده باز جوانه که وارد یک شهر غریب می شه و با اجرای برنامه برای مردم شهر اون‌ها رو مسحور شعبده خودش می‌کنه و با بارش اولین قطرات باران سریع از شهر فرار می کنه! چرا؟ باید ببینید.....

به جز تکنیک و شخصیت پردازی خوب داستان، داستان اشاره‌ای عجیب به دنیا داره. به پیرزن عشوه‌گر پرآرایشی که هزاران جوان‌مرد رو گرفتار خودش کرده و تا پای مرگ کشونده و دست آخر در زمان مرگ اون ها رو متوجه کرده که در پس این آرایش ها و عشوه‌گری‌ها چه صورت زشتی نهفته است.....

 اینستالیشن  "Anything Can Break" به نوعی با نامش کامل می شه. یعنی با معرفتی پیشین که میاد و روی نگاه مخاطب می شینه اثر کامل می‌شه. تذکر این نکته که همه چیز ممکنه فرو بریزه چه میزان روان آرام برای مخاطبی می‌گذاره که زیر این توده‌ی آویزان سنگین و سیاه پا می‌گذاره؟ خیلی خوب بود....

خب! حالا اگه یه نامی بیاد روی این عالم  و بهمون بگه همه این عالم ممکنه فروبریزه چقدر در قدم‌ زدن های هر روزمون و زندگی معمول‌مون آروم می گیریم!؟
می دونین چیه؟ کسی آمده و گفته نام این دنیا "دارالفنا" ست. یعنی خانه نابودشونده.... خانه نابودی. یعنی نه این که ممکنه که حتما فروخواهد ریخت....

چه میزان اعتماد براتون می مونه به این دنیا؟ اگر که مخاطب این اینستالیشن بزرگ بشین....
پیش به سوی دارالبقا.
بی توجه به دارالفنا... عالمی که فروخواهد ریخت.

 

تنگ ماهی‌ها به قدر وسعت دریا اگر.....

ماهی ها به خیال اقیانوس باید زندانی این تنگ کوچک رو تحمل کنن. چقدر شبیه دنیاست و عقبی این تنگ و نسبتش با عظمت اقیانوس‌ها...