عکاس هیو تروی با تمرکز بر روی یک روش غیرمتعارف در عکاسی یعنی استفاده از اشعه ایکس -که معمولا کاربردهای امنیتی یا پزشکی داره- به نوعی می‌شه گفت صاحب سبک در عکاسی شده. اون با صرف ساعت‌های زیاد و گاهی با عکاسی قطعات منفرد عناصر سوژه‌هاش و ترکیب اون‌ها به این عکس‌های شگفت‌انگیز می‌رسه.

در مجموعه زیر به طور ویژه عکس‌هایی هست که از جعبه‌های هدیه گرفته شده. به جز سبک منحصر به فرد، این تصاویر خاص اشاره‌ای خاص هم به تمایل همیشه‌گی برای کشف ناشناخته‌ای مثل هدیه دارند. این که هدیه چه می‌تونه باشه؟ این سوال به نحوی متفاوت در مجموعه عکس‌های تروی پاسخ داده شده

این مجموعه تصاویری از عکاسان مختلفه که همگی به سبک و روشی شناخته شده گرفته شدند. در این روش دوربین رو از یک بادبادک آویزان می‌کنند و با فرستادن بادبادک به هوا ناظری جدید و متفاوت رو برای عکاسی انتخاب می‌کنند. در واقع همون تصویرهای هوایی که این بار نه با امکانات خاص شبکه‌های تلویزیونی یا ارگان‌های نظامی و مطالعاتی که با امکانات ساده یک عکاس گرفته می‌شه.

به نظرم ناظر این تصاویر به دلیل ارتفاع نه چندان زیاد، تعلیق تصادفی دوربین و زاویه اندکی که سر دوربین پیدا می‌کنه ناظری ویژه است و تصاویر اون هم جالب‌تر از تصاویر هواییه.

آسمان شب شهرهای بزرگ به دلیل آلودگی فراوان نوری و آب و هوایی معمولا آسمانی بی روح و عمق و ستاره‌ست. فکر کنم از این منظر حداقل در تراز شهرهای بزرگ دنیا هستیم و حتی از اون ها پیشی گرفتیم. به طوری که تهران ما هم ابرشهری عظیمه و هم یکی از بی‌روح‌ترین آسمان‌ها رو داره..... و اگر نبودند مردمانی بزرگ حتی یک لحظه ماندن در چنین شهرهایی ظلم به خود آدمه

تنها شاید به وسیله‌ی روش‌های خاص عکاسی و آشکارسازی و استفاده از لنزها و وسایل خاص بشه عمق این آسمان رو واکاوید و اون رو آشکار کرد! تیری کوهن با روش‌هایی خاص و ابزاری خاص تونسته از آسمان شهرهایی بزرگ با جلوه‌ای متفاوت و به شدت تاثیرگذار تصاویری ویژه تهیه کنه که در ادامه می‌بینیم.

به مدد فریب‌های تکنولوژیک، حتی فرشته شوید!
Ice Angel یک اپلیکیشن خلاقانه ست که شبکه‌ای از ال ای دی های سفید رو متناسب با حرکات دست کاربر کنترل و نوردهی می کنه و به این ترتیب می تونین بال هایی فرشته گون داشته باشین و  تجربه ای جدید...

نکته مهم در این نرم افزار و سخت افزار اینه که طراحان برای این که از مقابل شما حرکت شما رو track نکنن (چون تجربه ناب شما رو کمی مختل می کنه و شما رابطه تون رو با موضوع درک می کنین) از دوربینی در بالای سر شما و برنامه ای متمم که عمق رو در تصویر درک کنه استفاده کردن و بالا و پایین رفتن دست شما رو سنجیدن. در واقع نرم‌افزار ابتدا  آناتومی شما رو تحلیل می کنه و بر نمونه استاندارد اسکلت انسان منطبق می کنه و بعد با تشخیص حرکت دست شما در عمق شبیه سازی می کنه این بال‌های روحانی ! دیجیتال رو :)

خیلی قبل‌تر ها می خواستم درباره برش لیزر حرف بزنم. آن زمانی که تبش بود. الان دیگر تب پرینت سه بعدیه و بعدها از اون هم پست هایی خواهیم داشت. اما خب هنوز هم دیر نشده:

هرچند وقت یک‌بار یک چیز میون گروه های دیزاین و جمع های هنری مد می شه! می نویسم مد چون واقعا مده ؛ گذرا و بی اصالت. جریان های هنری این روزها خیلی زیاد تحت نفوذ و تاثیر تکنولوژی هستند. وقتی برش‌های لیزر از دستگاه های غول پیکر و گرون تبدیل به دستگاه های خونه‌گی و قابل تهیه شدن، ناگهان تب استفاده بهتر و بیشتر از این فناوری خیلی زیاد بین گروه ها شایع شد. دوستانی که دنبال می کنن بلاگ‌های اهالی دیزاین رو خوب یادشونه اون روزها که تقریبا همه استودیوهای خرد و بزرگ یه دستگاه برش لیزر خریدند و تا چندین پست مدام به معرفی و قابلیت های دستگاه هاشون پرداختند :)) واقعا هم وجود یه دستگاه در کنار آدم که در کسری از ساعت تمام الگوهای مورد نظرت رو با دقت بالا ببره و بیرون بده برای هر طراحی افسون‌گره! من هم مانند خیلی های دیگه اولین وسیله‌ی مورد نیاز هر آتلیه‌ی دیزاینی رو -این روزها- بعد از کامپیوتر شخصی، یه دستگاه برش لیزر کوچولو می‌دونم :).
حقیقت ش اینه که تصورهای کامپیوتری و مدل‌سازی های سه بعدی هیچ وقت جای ساخت یک به یک و محسوس یک طرح رو نمی گیرن!هیچ وقت
------
اون روزها یکی از این طراحان برای اثبات قدرت و توانایی روند ساخت لیزر یه دوربین عکاسی کامل رو با برش های متعدد از ورقه‌های پلاستیک بوسیله‌ی لیزر ساخت و به نمایش گذاشت: