مجموعه مجسمه‌های «نقش اتفاق بر صورت سنگ» اثر الهه پیرغیبی در چهاردهمین جلسه حلقه هنر، به نمایش درآمد. نقش اتفاق هایی که به گفته‌ی هنرمند، تلاشی در آشکارسازی صورت تکاملی قطعات سنگ است و هنرمند در رسیدن به این منظور سعی بر ایجاد کم‌ترین دخل و تصرف در صورت طبیعی سنگ را دارد.

نگاه پیرغیبی به موضوع و لطافتی که در برخورد با تاریخ‌چه سنگ دارد، بسیار جای تامل و درنگ دارد. پیرغیبی سعی دارد تا سنگ را با تمام میلیون‌ها سالی که بر آن گذشته است درنظربگیرد... با خاطرات سنگ و فرازونشیب‌های آن همراه شود و آن وقت دخل‌وتصرفات اندک خود را پیاده کند. او می‌داند هر شیار و خراشی که سنگ برداشته‌است در خود خاطره‌ای دارد و کشف جوهر سنگ را در هم‌نوایی با این خاطرات می‌بیند. با همین نگاه حتی حذف پایه و ارائه‌ی مجرد سنگ به همان شکلی که در طبیعت هست را جزوی از کار می‌بیند و پلی میان مجسمه‌سازی و لند-آرت برقرار می‌کند.

اما اگر بخواهم نقدی نیز به کار وارد کنم باید بگویم با وجود این نگاه پخته و متفکرانه، فرم‌هایی که او آشکار می‌کند چندان بدیع نیست. در مواردی سنگ‌های پیرغیبی اصلا به فرم زیبا و یا آن‌گونه که خود می‌گوید «فرم تکامل یافته» نزدیک نشده‌اند و به توده‌هایی مغشوش‌تر از صورت اولیه طبیعی سنگ تبدیل شده‌اند. توده‌هایی که حتی ارزش‌های زیبایی‌شناسی و تناسبات موجود در سنگ اولیه را نیز از دست داده است. این مساله به خصوص در چهار قطعه سنگ تیره‌ای که در پایان این پست آمده است مشهود است. به نظر می‌رسد این نگاه متفکرانه به طبیعت می‌تواند به فرم‌پردازی‌های بسیار بدیع‌تر و دل‌نشین، آن‌طور که در برخی کارها هم به خوبی به دست آمده است منجر شود.

توپ بزرگ معلقی که در سطح‌ش زغال‌هایی آخته داره و اتاقی سفید با دیوارهای ناصاف که به خوبی اثر زغال رو می‌پذیرن....این اینستالیشن مهیج به غیر از جنب و جوشی که در آدم ایجاد می‌کنه یادآور یک نکته ظریف اخلاقی عرفانیه

بداخلاقی‌ها، گناه‌ها، زشتی‌ها برخی اوقات ماننده یک هم‌چین چیزی هستند. نقطه‌ای سیاه هستند در فضای سفید و پاک دل‌مون.  به مرور زمان که اون ها رو پاک نمی کنیم و مدام تکون‌ش می دیم و فعالش می کنیم دیواره‌های دل‌مون رو سیاه می کنن. سیاه و سیاه تر.... تا اون که از اون فضای پاک از اون اتاق سفید دل‌هامون یک دخمه تاریک و کثیف باقی می مونه که روزی از نور حتی جرات ورود به اون رو نخواهد داشت....

پاس‌دار اتاق پاک دل‌هاتون باشین...

دل‌هاتون رو مثل این کار عرصه بازی و آزمون و خطا قرار ندین.

 این اتود مشابه همون تجربه بچه گی هامون از دست کشیدن بر روی فرش و موکت عمل می کنه. پولک هایی که یک طرفشون رنگیه و طرف دیگه شون بی رنگ و این طوری با تغییر زاویه شون الگوهای اتفاقی زیبایی خلق می کنن؛ برای فضاهای شهری خوب جواب می ده.