نمونه‌کارهای زیادی را با لوله‌های مقوایی دیده‌ایم، اما به نظر می‌رسد که راه برای استفاده‌های متنوع از آن هم‌چنان باز است. طراحان YOD برای بوفه‌ی یک رستوران بدنه‌ای را از لوله‌های مقوایی ساخته‌اند. آن‌ها با الهام از جنگل بامبو و نفوذ نور از میان شاخه‌های بامبو، چند لایه لوله را به روی هم قرار داده و کوتاه و بلند کرده‌اند، با قرار دادن لامپ‌های ال‌ای‌دی درون لوله‌ها نیز قصد تداعی تابیدن نور را داشته‌اند. 

اگرچه برش‌ متنوع مقواها و سایه روشنی که با تابش نور از دورن‌شان ایجاد شده به آن‌ها جذابیت بخشیده‌، اما این بدنه‌ی مقوایی و بی‌نظم در کنار سایر عناصر معمولی این فضا، تافته‌ای جدابافته به نظر می‌رسد.

وقتی آپارت‌مان‌سازی متدوال می‌شود و طبقات و حجم ساخت‌مان‌ها بالا می‌رود، باید برای انسانی‌تر شدن آن چاره‌ای اندیشید. طراحان کره‌ای ساخت‌مانی چهارطبقه طراحی کرده‌اند که مرکب از سه حجم عمودی و یک حجم افقی است. با این ایده، این مجموعه‌ی مسکونی از یک توده‌ی سنگین و بدون نفوذ خارج شده و در عین حال یک‌پارچه‌گی خود را حفظ کرده است. استفاده از زنگ‌های روشن و تیره در کنار هم و بازشوهای با ابعاد متفاوت و متناسب کمک به ایجاد تعادل بصری در نمای آن کرده است. 

استفاده از آجر در این ابعاد ساخت اگرچه سطوح را متنوع و جذاب‌تر می‌کند،‌ اما استفاده‌ی بی‌محابا از آن ظاهر را ملال‌آور خواهد کرد که در این بنا بر این مشکل فائق آمده‌اند. معماران AEA هم‌چنین با بالا بردن یک طبقه‌ای این توده‌ی سیاه آجری، از سنگینی بنا کاسته‌اند.

پیتر زومووسکی، نقاشی اهل  شفیلد، و روایتﮔﺮ زندگی روزمره است. کارهای او کیفیتی رویاﮔﻮنه و فانتزی دارند؛ و بسیار پر جزئیات هستند؛ جزئیاتی که از کارهای زومووسکی، آثاری مینیاتورگونه می‌سازد. به عنوان نمونه ﻣﻰتوان به آجرکاریﻫﺎ یا شاخ  و برگ درختان اشاره کرد. نکتهﻯ دیگری که به هنگام مواجه شدن با آثار زومووسکی جلب نظر ﻣﻰکند، این است که آثار او جمله گی روایتﮔﺮ دورهﻯ خاصی در گذشتهﺍﻯ نه چندان دور هستند؛ دورهﺍی موسوم به ادواردین. نقاش زندگی آرمانی خود را در سال‌های دهه‌ی نخست قرن بیستم انگلستان موسوم به ادواردین چست‌جو می‌کند...

محفظه‌های حمل بار که معمولا آن‌ها را به‌ منظور انتقال اجناس بین کشورها بر روی کشتی سوار می‌کنند، به خاطر کارکرد صنعتی و به دور از فضای زنده‌گی‌شان، دارای ساخت و طراحی حداقلی هستند. بنابراین آن‌ها را ارزان، سبک، در ابعادی قابل حمل و مقاوم در برابر نیروهای ثقلی می‌سازند. در سال‌های اخیر پروژه‌های معماری زیادی را دیده‌ایم که از این اتاقک‌های مدولار در طراحی بهره جسته‌اند. ساخت سریع و ارزان و ابعاد انسان‌وار این کانتینرها آن‌ها را برای معماران جذاب‌تر کرده است. اما مسلما چنین محصولاتی دارای ایراداتی مهم هستند چرا که برای زنده‌گی کردن طراحی نشده‌اند. در ده پروژه‌ی برتر سال ۲۰۱۴ از نگاه دیزاین بوم، ایده‌هایی را خواهید دید که به بعضی از این ایرادها پاسخ گفته‌اند.

روستایی در اتریش که با تپه‌ای چهل متری در یک سمت‌ش شاخص شده است. برادران فیرسینگر تصمیم می‌گیرند کاربری جدید و متفاوتی را به روستا اضافه کنند. آن‌ها سازه‌ای به ارتفاع حدود 8 متر را روی تپه بنا می‌کنند که پشت آن به روستا و روی‌ش به سمت مزارع است. بدنه‌ی سکو از صفحات  مثلثی مدولار تشکیل شده که در کل فرمی شبیه به گرامافون را ایجاد کرده است. بدین شکل خاصیت آکوستیک آن هم تقویت می‌شود. صفحات توسط لوله‌ای فلزی در سرتاسر قسمت داخلی آن بر روی زمین استوار شده است. فرم درون‌گرا، پوشش شکسته و رنگ سبک سازه، موجب می‌شود چنین کاربری مدرنی در فضای روستا آزاردهنده نباشد. پاتوق فیرسینگرها علاوه بر کابری‌هایی شبیه سنِ نواختن موسیقی، چشم انداز زیبا و قاب خاصی را هم فراهم می‌کند که اگر هیچ فعالیتی هم درون آن انجام نگرفت از شکاف پشتی بتوان دورنمای روستا را به تماشا نشست.

هنرمند امریکایی فدریکو اوریب در راه ارائه سبکی جدید، با تکه‌های مدادهای رنگی، اقدام به ساخت تابلوها یا مجسمه‌های هنری می‌کند. این روش جدید را که او «مدادیسم» نام داده است، نه بیان هنری خاص که یک لجاجت خاص بر استفاده از یک متریال خاص در بیان هنری‌ست. آیا در جهان امروز که مرز قالب‌های هنری به شدت شکسته و تغییر کرده است، چنین حرکت‌های معمولی می‌توانند یک جریان یا سبک نو را پایه‌گذار باشند؟