این مجموعه تصویرسازی ساده و موفق نوما بار، من را یاد نکته‌ای مهم انداخت که سنت‌گرایان و معتقدان به حکمت خالده بیان می‌کنند. سنت‌گرایان معتقدند زبان نخستین برآمده از معانی و نام‌های اصیل موجودات بوده‌است و به نوعی نازله حقیقی هر شی به صورت نوشتاری و گفتاری نام آن نیز شکل می‌داده است. به این ترتیب مثلا درخت -در زبان اصیل نخستین- به این خاطر درخت نام داشته است که آن اصوات و آن صور بیان کننده آن، بازنمود حقیقت درخت بوده است. اتفاقا در زبان‌ کهن چینی نیز با نوعی بازنمود عینی برخی اشیا و حقایق روبه‌رو هستیم که به جای آن که از گردهم‌آمدن حروف مجزا تشکیل شده باشند هر کدام شکلی مختص به خود دارند.

نوما بار نیز در این مجموعه سعی کرده به حروف کهن چینی شخصیت‌های متناسب بدهد.

بشر امروز کم‌تر برای نام‌ها و اسامی شانیتی قائل است. فلسفه‌بافی‌های متعدد زبانی مغرب زمین در یکی دو قرن اخیر، به آن‌جا رسیده است که با قراردادی فرض کردن ماهیت زبان و نفی هرگونه حقیقت در پس هیچ چیز و خصوصا ارکان زبان، هر نوع انگاره حق‌گرایانه را ناشی از تخیلات و تمایلات غریزی و ناشی از احساس فقر و نیاز بشر توصیف کنند. اما اندیشه‌های سنت‌گرایانه جور دیگری به عالم نگاه می‌کنند. سنت‌گرایان فلسفی معتقدند ذات همه اشیا در نام آن‌ها متبلور است و نام‌گذاری نخستین قراردادی نبوده است. اگرچه آن‌ها بین زبان‌های اختراع‌شده توسط انسان و زبان نخستین که به الهام منبعی عالی به انسان تعلیم شده است فرق می‌گذارند و ارتباط میان حقیقت اشیا و نام‌هایشان را در گستره زبان نخستین تعریف می‌کنند، اما به واسطه‌ی داد و ستد فرهنگی تمدن‌ها در طول اعصار و قرون همیشه ریشه‌هایی از زبان نخستین را نیز حتی می‌توان در زبان سطح پایینی مانند لاتین امروز نیز جست‌جو کرد.

توماس برومی در تصویرسازی‌های جالب خود -خواسته یا ناخواسته- بازنمودی متفاوت از این مفهوم چالش‌برانگیز را ارائه داده است. او از نام اشیای یک اتاق به زبان لاتین -که البته به اعتقاد سنت‌گرایان بهره اندکی از حقیقت زبان دارد- برای بازنمود حجم هر شی در تصویرسازی‌های خود استفاده کرده است.