قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
خیلی وقت‌ها در طراحی ست‌میزهای کوچیک مثل میزهای کافه‌ها و رستوران‌های کوچیک پایه‌های میز ایجاد مشکل می‌کنه. فضا رو کم می‌کنه و امکان حرکت رو از مخاطب‌ها می‌گیره. طراح آلمانی این میز تصمیم گرفته این مشکل رو به قیمت ثابت کردن جای صندلی‌ها نسبت به میز به صورت یک میز که در اولین برخورد معلق در فضا تصور می‌شه، حل کنه.
جیپ هین، هنرمند دانمارکی با اعمال تغییرهایی هدف‌مند در شکل سنتی تعدادی نیمکت -با حفظ رنگ و بافت یکسان در اون‌ها- در حاشیه یک نمایش‌گاه، تونسته به نوعی تعامل جدید با مخاطب دست پیدا کنه.
در برخی موارد مردم سعی کردند از نیم‌کت‌های هین استفاده کنن و به زور هم شده خودشون رو روش جا بدن و در خیلی موارد هم در برخورد با اون‌ها، به فکر افتادند و لحظه‌ای ایستادن و بعد به سراغ بعدی رفتن. روبه‌رو کردن با غیرمنتظره‌ها و غیرمعمول‌ها یکی از مرسوم‌ترین روش‌هاییه که هنرمندا برای رابطه برقرارکردن با مخاطب‌شون در سال‌های اخیر به کار می‌گیرن.
به نظرتون چرا؟ آیا چون اون قدر بشر در تجربیات‌ش چیزهای گوناگون رو تجربه کرده و مذاق‌ش چنان شکل گرفته که دیگه با فرم‌های معمول احساساتش برانگیخته نمی شه!؟ دنیا برای بشر روزمره و عادی شده؟
کمتر می‌شه یک اثر هنری مفهومی بتونه به خوبی به کاربرد هم بیاد. این سری صندلی‌ها در عین این‌که از کاربرد اصلی صندلی دور نشدن اما طعنه به مفاهیم انسانی جالبی زدن. اولش جا می خورین! :) انگار عواطفی انسانی دارن این قطعات پلاستیکی.
چه حس عجیبی داره این نیمکت!
ناجوون مردانه ست آهوی نازنین رو این طور از حیات محروم کردن و .... ولی لااقل اگه قراره چنین جنایتی رو دیگران انجام بدن، هنرمندا نگیرن و پوست اون‌ها رو تبدیل به اشیای بی روح کنن. لااقل روحی دوباره بدمه به اثری.
طراحی می تونه احساس داشته باشه! می تونه هر بار احساساتی تون کنه :)
بیا بغلم!
ایده‌ی جلوییه...
کم جا و نوآورانه و خوش فرم و با نهایت استفاده از ظرفیت‌های کششی پارچه.
