سری جدید ساعت‌های OTO در پی روایتی انسانی در کنار نمایش ساعت هستند. در این ساعت‌ها با نقش انسانی‌ دادن به عقربه ساعت شمار و نقش های گوناگون مرتبط پذیرفتن عقربه دقیقه شمار داستان‌های بی‌انتهای انسانی عجیبی شکل می‌گیرد. در یکی از خلاقانه‌ترین این ایده‌ها، عقربه دقیقه شمار، سایه انسان است. سایه‌ای که در طول شبانه‌روز گویی با حرکت خورشید فرضی خارج از صفحه داستان دوبعدی ما، جایش تغییر می‌کند. طراح اندی کوروتز با خوش‌ذوقی و حساب‌شدگی خاصی، با خطوطی موازی یک شیب و پهنه‌ی فضادار را روی صفحه ساعت ایجاد کرده است که این خود روایت داستانی را علاوه بر زمان‌مندی برخوردار از مکان نیز می‌کند.

آندریا پونتی طراح مطرح ایتالیایی که چند سالی‌ست در هونگ‌کونگ زندگی می‌کند، مجموعه‌ای از صندلی‌های فلزی را با عنوان «سایه‌ی پنجره‌ها» طراحی کرده است. پونتی با نگاهی انتزاعی و شاعرانه، فرم‌ها و شکل‌های ساخت‌مان‌های بزرگ و مهم هونگ‌کنگ را در صندلی‌های میله‌ای‌اش به کار گرفته و هر کدام از آن‌ها را به نحوی به یک قاب پنجره‌گون متصل کرده است. در تصاویری که از نمای قاب‌ها گرفته شده ایده‌ی اولیه‌ی پونتی به خوبی مشخص است. او سایه‌ی پشت پنجره‌ها را استعاره‌ای از فعالیت و روح درون بنا می‌داند که با حرکت کردن درون بنا و دیده شدن از بیرون، هویت ساخت‌مان را نمایان می‌کنند. پونتی با این دو ایده،‌ مجموعه‌ای از ۹ صندلی را که بازنمای هویت بناهای مهم هنگ‌کنک‌اند طراحی کرده است، روی‌کردی که در طراحی مبل‌مان تازه و خلاقانه به نظر می‌رسد.

بعضی چیزها شاید غیرمنطقی به نظر برسد اما ما آدم‌ها دوست‌شان داریم. مثلا صدای تق و تق ماشین‌های تحریر قدیمی را دوست داریم و اگر دقت کنید همین الان هم در بسیاری از فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی، صدای تایپ با ماشین تحریر و بردن نشان‌گر آن به سرِ خط به عنوان تیتراژ ابتدایی انتخاب می‌شود.

اگرچه ماشین‌های تحریر مکانیکی در زمان خود تنها راه حل ممکن بوده‌اند، اما الان که صفحه کلیدهای ما همه دیجیتالی و حتی گاهی بی‌سیم هستند، بازگشت دوباره به دوران فرآیندهای مکانیکی و صدای ممتد تق و تق احتمالا دیوانه‌گی به نظر برسد. با این وجود گروه Lofree این راه را برگزیده و طرحی امر‌روزین و مینی‌مال را از ماشین‌های تحریر سنتی ارائه داده است، ماشینی که دکمه‌های گرد برجسته داشته و با فشار دادن آن‌ها همان صدای خاطره‌انگیز به گوش خواهد رسید.

مادران حتما در گام‌به‌گام با پرورش کودکان‌شان، چالش‌هایی ملموس را تجربه می‌کنند. مثلا دوست دارند کودک‌شان شاد باشد و بازی کند اما مزاحم کار آن‌ها نباشد؛ نوعی تعامل دو طرفه که معمولا هم به دست نمی‌آید. کونسیک چوی میزی طراحی کرده‌است که نوزاد شما یا دسته کتاب‌های شما را در یکی از دو پایه خود جا می‌دهد! یعنی می‌توانید مشغول کارتان باشید و کودک‌تان نیز مشغول کار خودش باشد! اما آیا واقعیت این چنین خواهد بود؟ یعنی نوزاد شما مثل کتاب‌های نجیب‌تان کاری به کار شما نخواهد داشت و می‌گذارد راحت به کارهای خودتان برسید!!؟

 گاهی بعضی چیزها را آن‌قدر دیده‌ایم و بهشان عادت داریم که نمی‌توانیم طور دیگری تصورشان کنیم. ماسک‌های فیلتردار جزو این دسته هستند که در همه‌ جای جهان یک‌ شکل دارند و حتی به آیکون نیز تبدیل شده‌اند. این عادت حتی موجب می‌شود که به بازطراحی و تغییر این وسایل هم فکر نکنیم. کارلوس شریب طراحی است که از پیش‌رفت‌های تکنولوژیک در بازطراحی این ماسک‌ها بهره گرفته است. طرح او علاوه بر وزن و ابعاد کم‌تری که پیدا کرده، کارایی این وسیله را نیز ارتقا داده است. در این طرح جلوآمدگی ماسک که نقش فیلتر را داشت حذف شده و فرم کلی آن انطباق بیش‌تری با آناتومی صورت یافته است. این تغییر بنیادین در این ماسک تنها با جا به جا کردن مسیر گردش هوا میسر شده است. از آن‌جایی که کاربری اصلی این ماسک برای کارهای کارگاهی در نظر گرفته شده، قسمت جلویی آن به طور کامل شفاف طراحی شده تا در صحبت کردن و تعامل حین کار خلل کم‌تری ایجاد کند. 

گروه طراحی کِی. ۸ ایندستری‌دیزاین یک لامپ خورشیدی را در فستیوال طراحی لندن در سال ۲۰۱۵ ارایه کرده‌است.

باتری این لامپ با تابش خورشید شارژ می‌شود؛ و هر بار بین سه تا پنج ساعت زمان نیاز است، تا باتری آن کاملا شارژ شود. این لامپ به گونه‌ای طراحی شده، که بتواند در موقعیت‌های مختلف قابل استفاده باشد؛ مثلا برای قرار گیری آن در محیط، علاوه بر پایه‌ی انعطاف‌پذیری که دارد، حلقه‌ای در نظر گرفته شده که بتوان لامپ را بر سر یک بطری پلاستیکی قرار داد، یا این که از جایی آویزان کرد.

یک سال اخیر را شاید بتوان سال تحول صنعت پرینت سه بعدی دانست. صنعتی که با توسعه‌ی همه‌جانبه توسط گروه‌های مختلف، طیف وسیعی از کاربردهای جدید پیدا کرده است. سایت دیزاین‌بوم مجموعه‌ای از برترین کارهای پرینت سه بعدی سال ۲۰۱۵ خود را منتشر کرده است که در میان آن‌ها، تعدادی مربوط به صنعت مد و پوشاک می‌شد و در یانون دیزاین قابل انتشار نبود.

نکته‌ی قابل توجه در این آثار، استفاده از پرینت سه بعدی در مقیاس‌های بسیار متنوع، از طراحی شیرآلات و ظروف گرفته، تا پرینت مجسمه‌های غول‌آسا، اتوموبیل و سازه‌های واقعی معماری است. تکنولوژی‌ای که به دلیل پیوند میان دنیای دیجیتال طراحی و جهان واقعی ساخت، هر روز بیش‌تر مورد استقبال قرار می‌گیرد، در این مجموعه آثاری را به وجود آورده که تا چند سال پیش غیر ممکن به نظر می‌رسید. به نظر می‌رسد جذابیت‌های پرینت سه‌بعدی تنها به دیجیتالی و آسان بودن آن محدود نمی‌شود، بل‌که قابلیت شخصی‌سازی در آن، ویژگی مهمی است که احتمالا محصولات صنعتی را دچار تحول می‌کند و بازاری دیگر را ایجاد خواهد کرد.

شاید بد نباشد که به این بهانه آثار پرینت سه بعدی یانون دیزاین را با هم مرور کنیم. دیدن پست‌های ابتدایی و مرور صحبت‌هایی که چهار سال پیش مطرح شده، برای خود ما هم جالب توجه بود! در این پست با کلیک کردن روی هر عکس تصاویر کامل‌تری از آن را می‌توانید ببینید.

طراح هلندی یک تابِ آویزان طراحی کرده است که می‌تواند نقش یک مبل راحتی را در فضاهای باز و بسته بازی کند. خیلی معلوم نیست این مبل قفسی محمول‌ش را زندانی کرده یا آن را آزاد می‌کند. از حرف‌های خود طراح به نظر می‌رسد که از نگاه او، زنده‌گی مجموعه قفس‌هایی است که رهایی از آن ممکن نیست و تنها از قفسی کوچک به قفسی بزرگ‌تر می‌رویم. این نگاه تاریک و منفی را می‌توان در پیش‌زمینه‌ی سیاه و چرک، برگ‌های خشک شده‌ی پاییزی و پرنده‌ی سیاه فراخوانده شده در عکس‌ها فهمید!

احساس تعلیق حس خوش‌آیندی است که بعضی دوست دارند هنگام استراحت تجربه‌اش کنند. این مبل با تکان‌های آزادانه‌ای که می‌خورد این احساس تعلیق را هم‌راه با محصوریت قفس پیرامون خود تامین می‌کند. رهایی مبل و گرفتاری قفس، تضاد آشکار این تولید صنعتی است.

اگر هم راننده‌گی کرده باشید هم دوچرخه‌سواری، حتما برای‌تان پیش آمده که هنگام تغییر مسیر با دوچرخه ناحودآگاه بخواهید راه‌نما بزنید! طرح بابایف آذربایجانی به این نیاز پاسخ گفته و به سواری‌های پیرامون کمک می‌کند که از نیت دوچرخه‌سوارها آگاه شوند. در طرح او یک پروژکتور کوچک به پشت دوچرخه اضافه شده که به واسطه‌ی یک نرم‌افزار موبایلی قابلیت پخش آیکون‌های کنترل شده بر پشت دوچرخه‌سوار را دارد. 

اگرچه این دوچرخه از لحاظ اصول زیبایی‌شناسی چنگی به دل نمی‌زند اما استفاده از حجم بدن کاربر به عنوان مکمل طرح، نگاهی نو و قابل تحسین است.

تقریبا اگر طراح باشید، چه یک طراح گرافیک یا تجسمی، چه طراحی صنعتی و چه طراح معماری، با مفهوم شارت بودن، تنگی زمان، طراحی دقیقه نودی و در واقع عدم برنامه‌ریزی درست در پروژه‌های طراحی حتما آشنا هستید و در بهترین حالت -اگر هنوز هم گریبان‌گیر شما نباشد- روزگاری گرفتار این مصائب بودید! چرا ما در پروژه‌های طراحی‌مان این‌قدر دقیقه نودی هستیم؟ آیا واقعا طراحی فرآیندی پیچیده و غیرقابل برنامه‌ریزی است این قدر که باید بپذیریم همیشه در دقایق آخر به زور خط قرمزهای زمانی به نتیجه برسد؟ یا دانستن و تجربه‌ی نکاتی کلیدی برنامه‌ریزی طراحی را هم‌وار می‌کند؟ انجمن علمی طراحی صنعتی دانش‌گاه هنرهای اسلامی تبریز کارگاهی جالب با موضوع پروژه‌ی دقیقه نودی، با مدیریت طراح صنعتی مصطفی آروند (برگزیده مسابقه طراحی قلک خیریه هنر) و با روی‌کرد تجربه‌ی طراحی یک پروژه کامل در کارگاهی دو روزه برگزار می‌کند که در تاریخ‌های ۱۳ و ۱۴ اردیبهشت ماه در دانشگاه هنر اسلامی تبریز برگزار می‌شود.