جان تاکری پروژه جالبی را شروع کرده که می تواند منجر به تحقیقی ارزشمند در نقاط مختلف جهان و یا در کشوری خاص شود. او از جوانان متولد دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی (۶۰ و ۷۰ شمسی) در نقاط مختلف جهان درخواست کرده تا عکسی از اتاق شخصی خود گرفته و برایش ارسال کنند. ضمنا درباره سبک زندگی و خودشان با آنها مصاحبه‌هایی انجام داده است. کشورهای آمریکا، مصر، ترکیه، آفریقایی جنوبی، لبنان، ایران، فرانسه، زیمبابوه و ... ترکیب متنوعی را جهت بررسی در اختیار او قرار می‌دهند. 

از این مجموعه به نتایجی جالبی می‌توان رسید. برای مثال می‌توان به میزان فراگیری مدرنیسم در نقاط مختلف جهان اشاره نمود، یا تفاوت جزییات زندگی قاره‌های مختلف و تلاش‌های برخی کشورهای در حال توسعه برای شباهت به نمونه‌های اروپایی. همچنین بعضی عناصر اتاق مانند تخت خواب در نمونه‌های گوناگون را می‌توان مبنای بررسی قرار داد. برای نمونه در تصاویر مربوط به عربستان، آمریکا و مکزیک تخت در میانه‌ی اتاق قرار گرفته و عملا اتاق را به اتاق خواب تبدیل کرده است، یا نحوه‌ی استفاده از میز و صندلی و حذف بعضی از این عناصر در بعضی نمونه‌ها قابل توجه است. البته محدودیت نمونه‌ها، چیدمان پیش از عکاسی و انتخاب اتفاقی از بین افراد، این مجموعه را از یک پروژه‌ی تحقیقاتی دور کرده و بیش‌تر بر تفاوت‌های کلی فرهنگ‌ها تکیه دارد. 

جذابیت‌های دنیای جدید به خصوص رسانه‌های مجازی و در خط مقدم آن‌ها شبکه‌های اجتماعی مجازی، به طور کامل در حال انهدام روابط انسانی هستند. درست است که دنیا کوچک شده است و فاصله میان شرق و غرب عالم به آنی توسط یک پیام یا کامنت درنوردیده می‌شود اما این سرعت به بهای از دست رفتن کیفیت روابط است. کمیت رابطه کیفیت آن را بلعیده است. در این میان خانواده‌ با تعبیر سنتی موجود در فرهنگ ما بیش‌ترین آسیب‌ها را می‌بیند. خانواده سنتی ما یعنی گروهی که علاوه بر پیوند خونی، در تمام غم و شادی و راز و زندگی هم شریک و سهیم هستند و یک کل واحد! اما خانواده‌های ما نیز امروز از آسیب تقلیل کیفیت روابط مصون نمانده اند.

اخیرا طراحان گرافیک با طرح‌ریزی تبلیغاتی شهری این واقعیت را به ما گوش‌زد می‌کنند. طرح‌ها می‌خواهد بگوید به خانواده برگردیم! و سبب این جدایی را مشغولیت‌های فردی ما با رسانه‌های جدید می‌بیند. از نقد غیرفنی به این بسنده کنم که فرهنگ‌ معلول روابط پیچیده‌ای‌ست و تبلیغات شهری این میان ظرفیت مشخصی دارند. اما در نورپردازی‌ها نوعی تصنع عمدی وجود دارد که زمینه را کارکترها جدا می‌کند. این تعمد اگرچه مناسب تبلیغات شهری باشد، اما به نظر می‌رسد در موضوعات انسانی، نوعی جدایی مخاطب با رخ‌داد درون تصویر را به هم‌راه دارد. معلوم نیست نتیجه این جدایی ذهنی، خیلی به سود هدف‌گذار تمام شود.

می گویند ما ایرانی ها به شدت کم خوان هستیم! یعنی سرانه مطالعه اندکی داریم. آفتی که جان بشر معاصر را در تمام جهان گرفته است و البته در ایران ما دو چندان.... جایی دیدم سرانه بیش ترین مطالعه در جهان 40 دقیقه در روز است که اگرچه سرانه بسیار خوبی ست اما نشان از آن دارد که کلا در جهان مطالعه آفت خورده است. در چنین وضعیت بد فرهنگی آیا سهم رسانه ها و تبلیغات برای فرهنگ کتاب خوانی خیلی زیاد نیست؟ تلویزیون ملی ایران در ازای هر چند آگهی بازرگانی پفک و آگرین به فکر فرهنگ کتاب خوانی می افتد!!!؟ اصلا اولیای امر ضرورت این مهم را می فهمند!؟ راستی آن ها هم مسئولین همین جامعه با این سرانه اندک کتاب خوانی هستند, پس انتظار چندانی نداشته باشید.

چند وقتی ست که یک ویدیواینفوگرافی جذاب در شبکه افق سیما پخش می شود که به طرز نویدبخشی در قالبی ساده و کارتونی مقوله کتاب خوانی را مورد نظز دارد. فضای تصاویر با وجود قدرت و ضعف های طراحانه تصویرسازی ها, با کنتراست رنگی پایین و رنگ های شاد و جذابش به خوبی حال مخاطب را خوب می کند و برای دقایقی به فکر فرومی بردش. طراحان خانه طراحان انقلاب اسلامی با طرح تمام راه های مطالعه مخاطب را مجاب می کنند که اگر نمی خوانیم نه از کمبود و نبود امکانات و کاستی های جامعه و مشکلات زندگی ست که از خودمان است.

تماشای فیلم‌ها و کارتون‌ها برای بچه‌ها، راحت‌ترین راه خلاصی پدر و مادرها از همراهی مدام کودکان هستند. گاهی این راحتی آن‌قدر برای‌مان دل‌نشین است که از تاثیرات عجیب آن‌ها بر کودکان‌مان چشم می‌پوشیم؛ تاثیراتی که گاهی به واسطه‌ی تفاو‌ت‌ها و یا حتی تقابل‌های فرهنگی میان خودمان و فرهنگ سازنده این کارتون‌ها سخت مخرب هستند.

بگذارید یک مثال ساده بزنم. کودک ما در حال تماشای «چارلی و کارخانه‌ی شکلات‌سازی»است. نقش اصلی فیلم که به سبب سن و سال‌ش، کودک بیش‌ترین هم‌ذا‌ت‌پنداری را با آن دارد، اسکناسی را از روی زمین پیدا می‌کند و با آن شکلاتی می‌خرد که در نتیجه به آرزوی خود نیز می‌رسد و موفق می‌شود. حالا اگر کودک ما اسکناسی را از روی زمین پیدا کند، چه باید با آن بکند؟ ما چه از او انتظار داریم؟ از این دست مثال‌ها تا دل‌تان بخواهد پیدا می‌شود که البته همه‌شان هم این‌قدر 

بعید نیست برخی کاریکاتورهای رفتاری که این روزها در جامعه‌مان شاهد آن هستیم تاثیرگرفته از چنین تقابلات فرهنگی باشد. به این ترتیب اگر چشم را طور دیگری باز کنیم شاید این کارتون‌ها آن طور که رنگ و لعاب‌شان می‌گوید بچه‌گانه و مهربان نباشند... هیولاهایی در لباس‌ها زیبا. تصویرساز اروپایی دن لوویسی، با نگاهی متفاوت، شخصیت‌های کارتونی محبوب و دوست‌داشتنی کودکان را به شکل هیولاهایی به تصویر کشیده است. اگرچه او در تلاش برای یک بازتعریف روانی‌ست اما شاید نگاه غیرواقعی او به این شخصیت‌ها آن‌قدرها هم برای ما غیرواقعی نباشد.

یکی از رسم‌های نیک هیئت هنر در نه سال گذشته، توجه به تصویرسازی و تجسم هنری حماسه عاشورا در قالب کارگروهی ویژه با نام کارگروه تصویرسازی هیئت هنر است. نذر شب هشتم، نام کارگاه و مسابقه‌ی تصویرسازی‌ بود که به همت کارگروه تصویرسازی هیئت هنر و خانه طراحان انقلاب اسلامی، در ایام محرم امسال برگزار شد. در این کارگاه که به نظارت و مدیریت دکتر پروانه دلفانی برگزار شد، هنرمندان در طول سه روز با تجربه‌ها و نگاه‌های متفاوت هر کدام از سویی به حماسه عاشورا نزدیک شدند و دست آخر آثاری که توانستند به موعد زمانی مشخص برسند در مسابقه نیز شرکت کردند و به پنج اثر برگزیده جایزه‌ی کمک هزینه‌ی سفر کربلا اهدا شد...

در آثار تصویرسازی عاشورایی دو روی‌کرد بازنمودی و تمثیلی روی‌کردهای پرکاربردتر هستند و روی‌کرد فرانمودی نیز به ندرت مشاهده می‌شود. در بین آثار ارائه شده در کارگاه نذر شب هشتم نیز بیش‌تر شاهد دو روی‌کرد اول بودیم. به نظر می‌رسد با توجه به آن که واقعه عاشورا مرز زمان و مکان را درنوردیده است و بیش‌ از آن‌که یک واقعه‌ی عینی باشد یک فرهنگ و یک اسطوره‌ واقعی‌ست روی‌کردهای بازنمودی باید مواظبت بیش‌تری در برخورد با آن کنند. شاید گاهی با یک تصویرسازی عینی ذوقی، تصویر روحانی این واقعه بزرگ و بزرگان آن را در ذهن مخاطب مخدوش کنیم.

آثار زیر از هنرمندان مختلف است.

جلسه هشتم حلقه هنر با گفتاری چالشی از دوست خوبم، کارگردان جوان و خوش‌ذوق کشورمان، محمدباقر مفیدی‌کیا با عنوان «جنگ؛ این واژه مظلوم» همراه بود. شاید همان چالش‌های آن جلسه باشد که حالا در حلقه هنر موجبات شکل‌گیری یک دیالوگ را فراهم آورده است. جلسه بعد حلقه هنر یعنی شانزدهمین حلقه هنر اختصاص‌ دارد به گفتاری نظری از حبیب احمدزاده در موضوع یک آسیب‌شناسی در وادی فرهنگ و هنر....

راستی خبر دارید که جلسات حلقه هنر از جلسه پانزدهم به درخواست شرکت‌کنندگان و برای اختصاص زمان بیش‌تر به دوست ارائه دهنده، با اجرای یک آیتم گفتار یا ارائه اثر هنری شکل می‌گیرد.