جری یهودا که به طراحی مونومان برای شرکت‌های خودروساز بزرگ دنیا مشهور است، در آخرین اثر خود مونومانی محیرالعقول برای شرکت پورشه طراحی و ساخته است. او در این مونومان که به مناسبت پنجاهمین سال‌گرد تاسیس پورشه بنا شده است، سه خودروی پورشه‌ی واقعی را در ارتفاع سی‌وپنج‌ متری از سطح زمین آن هم بر سازه‌هایی ناقائم و زاویه دار بالا برده است! سازه‌هایی که هرچه به زمین نزدیک‌تر می‌شوند از مقطع آن‌ها کاسته می‌شود.

بیانی فوق‌العاده فوتوریستی و ظاهرا نامتناسب با عصر ارتباطات و الکترونیک که انگار به شدت با طبق خودروسازان بزرگ سازگار درآمده است؛ می‌دانید که یهودا در جمله کارهایش -که قبلا هم با هم در یانون‌دیزاین دیده‌ایم  + + - بیانی این‌چنین دارد.

کندترین فراری جهان! این توصیفی‌ست که طراح دوچرخه fahrradi farfalla FFX  بر روی آن گذاشته است. دوچرخه‌ای که با روشی جذاب به صورت یک کابین اتومبیل شبیه خودروی فراری شکل داده شده است و امکان استفاده هم‌زمان دو سرنشین-رکاب‌زن را دارد.

با وجود آن که غالب این طور کارها در دنیای امروز با اغراض هنری و آرتیستیک انجام می‌شود و کم‌تر به دنبال استفاده از چنین فرصتی هستیم اما به نظر من چنین دوچرخه‌های کابین‌دار اتفاقا از منظر کاربردی هم می‌توانند رقیب خوبی برای دوچرخه‌های معمولی باشند....

همیشه دوست داشتم یک هوموبیل یعنی یک خانه‌ی ماشینی داشته باشم. به نظرم اولین بارها زمانی که تو فیلم‌های خارجی کولی‌ها رو می‌دیدم و خونه‌به‌دوشی شبه‌عارفانه‌شون رو و خانه‌های ماشینی‌شون رو به این نوع از تجربه زندگی علاقه‌مند شدم. تجربه فارغ و مستقل از همه شهر و اجتماع و زیرساخت‌های شهری بودن... تجربه جمع بودن همه نیازها و خدمات‌ت در شعاع یک دو متری خودت..... 

هوموبیل‌ها غالبا با این نگاه طراحی می‌شن که چون فضا امکان بسط نداره لازمه همه مبلمان به نوعی جمع‌شو و پهن‌شو و در ترکیب با هم در اون فضای محدود شکل بگیرن. اما در طراحی این هوموبیل جالب فضا رو جمع‌شو و پهن‌شو طراحی کرده. به این صورت دیگه نیاز نیست مبلمان طراحی مختصر و جمع‌شویی داشته باشن. این فضا خواهد بود که پهن می‌شه و در صورت نیاز جمع می‌شه! و این طور اصلا واحد فضایی کوچکی هم نیست... 

تا حالا به حرکت یک توپ بازی و الگوهایی که در حین حرکت ش در طول بازی از خودش به جا می‌گذاره دقت کردین؟! مثلا یک توپ پینبال در حرکت‌های سریع و گاهی غیرمنتظره ش. 

آشکارسازی و ثبت این حرکت‌ها توسط Sam Van Doorn منجر به خلق تابلوهایی هیجان انگیز و متفاوت شده. هنرمند به جای اون که قلم‌مو برداره و تصویری از سر تعمد نقش بزنه شروع به بازی می کنه و این بازی اونه که دست آخر الگوی تابلوی حرکت‌ توپ رو نقاشی می کنه. نقاشی ای که ماشین پینبال اون رو نقش زده و تصادف و اندکی هم قصد نقاش.

چه می شه گفت به چنین نقاشی هایی؟
 

 چنین واحدهایی اگرچه به عنوان واحدهای اقامتی همیشگی نمی تونن پذیرفته باشن اما مثلا در وقایعی مانند زلزله اخیر در آذربایجان ممکنه بشه ازشون استفاده کرد.

 مجموعه ای از مجسمه‌های چندمنظوره که در عین این که یک فرم یادمانی شهری هستند، مکانی برای پارکینگ خودرو هم هستن.
این طور کارها رو می شه هنرهای زیبای عصر ماشین تلقی کرد. :)
در چند کار هم سعی شده انتزاعی از محتوای مجسمه ها یعنی اتومبیل ، فرم ها رو شکل بده

متاسفانه  قوانین مندرس و کپی‌برداری شده ما که هیچ نگاه نقادانه عالمانه ای رو هم نمی‌پذیرن، به طور کلی دست طراحان ما رو برای به کارگرفتن نوآوری هایی این چنین در صنعت ساختمانی بستند. ما امروز مجبوریم مطابق قوانین بی ارزش اما لازم الاجرای معماری در شهرهامون، برای هر کدوم از این توده های آهنی سنگین و بی روح که هویت شهر و زندگی مون رو به بازی گرفتند (یعنی ماشین ها) فضایی ارزش مند و نه چندان کم از معماری مون رو به پارکینگ اختصاص بدیم و هیچ نوآوری در این راه پذیرفته نیست....

گاهی با خودم می گم خدا پدر بسازبفروش ها رو بیامرزه که با این وجود دارند می سازن.....

 توصیه می کنم ویدیو رو از دست ندین

آمیخته ای از شوریدگی و دل‌خوشی .... :)
البته نمی دونم چرا اما غرق لذت می کنه آدم رو این شوریدگی تفننی!!! ناگفته نماند که ایده های نوآورانه ش هم قابل توجهه.