یک مجسمه، که دو کارکرد ایجاد حریم و مجسمه بودن را هم‌زمان دارد! پارِنوی معمار، به گفته‌ی خودش ایده‌ی اولیه کار را از لایه‌های زمین و حرکت و زاویه‌ی آن‌ها نسبت به هم گرفته است. لایه‌هایی که این بار از جنس شیشه‌اند و به خاطر ماهیت کدر و مات خود تا حدی ایحاد حریم می‌کنند که در فضاهای اداری عنصری مطلوب به حساب می‌آید. این مجسمه که "لایه‌هایی از شفافیت" نامیده شده، به خاطر تغییراتی که در عمق خود دارد، از هر زاویه‌ای دیدی خاص ایجاد می‌کند که شاید این موضوع آن را به یک اینستالیشن زنده بیش‌تر نزدیک کند تا یک مجسمه. بدون شک نمی‌توان نقش محوری نرم‌افزارهای رایانه‌ای را در مدل کردن و ساخت این هذلولی‌ها و اتصالات‌شان به هم نادیده گرفت.

 گرمای جهانی، آلوده‌گی آب‌ها و صید بی‌رویه‌ی ماهی‌ها از جمله عواملی هستند که اقیانوس‌ها و سایر منابع آبی را با خطرات جدی رو به رو می‌کنند. باهاما از کشورهایی است که دارای خط ساحلی است و این معضلات را شاید راحت‌تر درک کنند و زورتر به فکر چاره‌جویی برای آن بیافتند. از همین رو مسئولین این منطقه سفارشی به یک مجسمه‌ساز دادند تا با زبان تاثیرگذار هنر اثری برای این موضوع خلق کند و در همان ناحیه به نمایش درآید. جکسون تیلور که در ساختن مجسمه‌های زیر آب تبحر دارد دست به ساخت مجسمه‌ای عظیم‌الجثه زد که پس از تبدیل شدن به قطعات کوچک‌تر مجددا در زیر آب روی هم نصب می‌شدند. تیلور با اقتباس از مجسمه‌ی باستانی یونانی که آسمان را بر دوش خود گرفته و بدن‌ش اندکی خم شده است، دست به ساخت مجسمه‌ی کودکی باهامایی زد که بر کف دریا نشسته است و گویی مراقبت و صیانت از این آب‌ها را بر عهده دارد. اندک چرخش سر این کودک باعث شباهت فرمی این مجسمه به مجسمه‌ی مرد یونانی نیز شده است. ارتفاع این مجسمه به نحوی طراحی شده که تقریبا مساوی با ارتفاع آب است و با نصب پرچمی بر روی آن از دور قابل تشخیص خواهد بود.

این روزها شبکه های اجتماعی، فضایی در دست‌رس و سهل الوصول برای همه‌ی انسان‌هاست، تا محتوای خود را به اختیار و سلیقه‌ی خودشان برای دیگران نمایش دهند. شاید پیش‌تر برای دیده شدن هر فرد یا هنرمندی نیاز به رسانه‌‌هایی خاص و محدود بود که راه یافتن به آن برای همه کس مقدور نبود. اما ام‌روز رسانه‌های فردمحور مجازی شبیه اینستاگرام این فرصت را در اختیار افراد می‌گذارد تا بدون دغدغه‌ی رد یا پذیرش توسط فرد بالادستی به خلق اثر دست بزنند. اتفاقا بسیار هم می‌بنیم که همین آثار ساده که بدون زحمت فراوان و به اصطلاح دلی تولید می‌شوند، از سوی مخاطبان هم با استقبال خوبی رو به رو می‌شود..

یکی از این افراد هانا اصلانی است که از روی ذوق و علاقه‌ی شخصی شروع به ساخت مجسمه‌های خمیری کرده است. او، به گفته‌ی خودش انسان‌های اطراف‌ش را در چهره‌هایی خمیری به تصویر می‌کشد و برای هر کدام داستانی متصور می‌شود. اصلانی سبکی خاص  و ایرانی را در خلق کارکترهایش دارد که وجه ممیز و امضای کار او تلقی می‌شود. فارغ از نگاه‌های غیرهنری که ممکن است در کارهای اصلانی بی‌تاثیر نباشند و آینده هنری او را نیز تغییر دهند، می‌توان گفت عروسک‌های خمیری این جوان تجربی‌خوان. به دلیل ادبیات منحصر به فردشان، از آینده هنری درخشانی برخوردار خواهند بود.

ما نمی‌دانیم. شاید برای یک موجود کوچک‌تر مانند مورچه، یک خیار حکم گیاهی غول آسا و بلند بالا را داشته باشد که راه رفتن میان انبوهی از آنان، به مثابه‌ی گشت و گذار در جنگلی سبز باشد!... همین جذابیت تغییر ناظر تاکنون منجر به ساخت فیلم‌ها و انیمیشن‌های گوناگونی شده که دنیا را از نگاه موجودات مختلف، کوچک‌تر و بزرگ‌تر از انسان، آبی و هوایی و زمینی به ما معرفی می‌کند.

حالا که لنزهای ماکرو به ابزاری شایع میان کاربران تکنولوژی تبدیل شده است، شاید نگاه‌ها به گوشه و کنار زنده‌گی‌مان دقیق‌تر شود و انسان‌ها در روال عادی روزانه‌ی خود به کشف‌هایی تازه و شگفت برسند. تاتسویا، هنرمند ژاپنی، نه تنها این نگاه را در حد تحسین برانگیزی به محیط خود دارد، بلکه با استفاده از هنر مجسمه‌سازی خود اقدام به تکمیل این اکتشافات کرده و فضاهایی مینیاتوری و خلاق را می‌آفریند. از قضا تاتسویا هنرمند پرکاری هم هست. او برای خود تقویمی مینیاتوری خلق کرده و هر روز صحنه‌ای جدید از این دنیای مخفی را برای بیننده به تصویر می‌کشد.

خرگوش سفید بزرگ رو به آسمان دراز کشیده و می‌اندیشد، دست‌های‌ش را باز کرده و گوش‌های‌ پهن‌ش روی علف‌ها را پوشانده است. لب‌خند رضایت روی صورت خرگوش نشان از آسوده‌گی او و فراغت از غم دنیا دارد. ره‌گذرها با گذر از کنار او لحظه‌ای از اندازه‌ی غیر طبیعی خرگوش سفید  جا می‌خورند و سپس شاید هم‌راه با او احساس فراغت را تجربه می‌کنند.

فلورنتین هافمن، خالق هلندی این اثر، با دیدی فانتزی این خرگوش عظیم الجثه را با استفاده از تکه‌های کاغذ، چوب و پلی استایرن ساخته است و آن را به پناه‌گاه نظامی سابق در کشور تایوان تکیه داده است. هافمن که پیش از این نیز کاری را از او در یانون‌دیزاین دیده بودیم، در کارهای‌ش غالبا از مواد در دست‌رس یا بازیافتی استفاده می‌کند. او هم‌چنین تخصص خاصی در ساختن مجسمه‌های غول‌آسا با توجه به محیط اجرا دارد.

هنرمند امریکایی فدریکو اوریب در راه ارائه سبکی جدید، با تکه‌های مدادهای رنگی، اقدام به ساخت تابلوها یا مجسمه‌های هنری می‌کند. این روش جدید را که او «مدادیسم» نام داده است، نه بیان هنری خاص که یک لجاجت خاص بر استفاده از یک متریال خاص در بیان هنری‌ست. آیا در جهان امروز که مرز قالب‌های هنری به شدت شکسته و تغییر کرده است، چنین حرکت‌های معمولی می‌توانند یک جریان یا سبک نو را پایه‌گذار باشند؟