به مناسبت چهل ساله‌گی شرکت میرو، یک طراح اسپانیایی فونتی مدولار را برای مراسم آن‌ها طراحی کرده است. فونتی که او برای اعداد استفاده شده در محصولات و حجم‌های این شرکت در این روی‌داد طراحی کرده، برگرفته از فرم معماری ساخت‌مان این شرکت است که نورگیرهایی بادگیرمانند دارد. این هویت بصری واحد هنگامی خود را به‌تر نشان می‌دهد که عدد چهل را به صورت مجسمه‌ای ۲ متری درست در زیر این نورگیرها قرار داده‌اند و این حجم واسطی شده است برای اتصال ظاهر معماری مجموعه، به هویت گرافیکی محصولات و تبلیغات آن.

آن سه نفر که بودند؟ شاید سه مغ، که تحمل حضور در زیر سایه‌‌ی کوتاه پادشاهان را نداشتند. شاید هم خود پادشاهانی بودند که دوست نداشتند خلق را در زیر سایه‌ی کوتاهشان نگهﺩارند. هر که بودند به دنبال کسی ﻣﻲگشتند. کسی که همه، از پادشاه و مغ و گیاه و پرنده و ماهی و گرگ و گوسفند، آمده بودند تا در زیر سایه‌ی بلندش جای خود را پیدا کنند.
آن سه نفر که بودند؟ فارس بودند یا عرب؟ سیاه یا سفید؟ پادشاه یا مغ؟ اصلا سه نفر بودند یا کمی بیشﺗﺮ یا کمﺗﺮ؟ چه تفاوتی ﻣﻲکند؟ مهم این است که وقتی ستارهﺍی را در حال طلوع در غرب دیدند، فهمیدند گمﺷﺪه‌ی آنﻫﺎ به زودی خواهدآمد. این بود که از شرق به جایی رفتند که کلمات معنای خود را پیدا می‌کنند. رفتند تا در کنار کلمه‌ی پاکیزه‌ی خدا قرار بگیرند، و در ساختن جمله‌ی زیبای خدا نقشی بازی کنند. ...
ستایش مغان، عنوانی است که به یکی از موضوعات به‌کاررفته در پاره‌ای از نقاشی‌ها و مجسمه‌های مسیحی داده‌شده، که در ارتباط با تولد حضرت مسیح (ع) است. در طول تاریخ هنر اروپا بسیاری از هنرمندان با انگیزه‌های متفاوت درباره این واقعه به خلق اثر پرداخته‌اند.

«رفتن تا آسمان» نام یک اینستالیشن است که می‌خواهد سر ما را کمی به سمت بالا بچرخاند. در دنیایی که همه‌ی جاذبه‌های‌ش انسان را در عرض و در سطح به دنبال خود می‌کشد، شاید گاهی مجبور شویم با یک تلنگر هنری به بالا اشاره کنیم و یادمان بیاید که برای زمین خلق نشده‌ایم..

بوروفسکی این مسیر عمودی خود را در شهرهای مختلفی اجرا کرده است. به خصوص در شهرهای بزرگ و شلوغ‌تر مثل نیویورک و سئول، این اینستالیشن معنایی دیگر پیدا می‌کند. انگار که ساخت‌مان‌های بلند خط آسمان را بالا کشیده‌اند و این انسان‌ها سعی در رهایی از حصارشان دارند. بوروفسکی مجسمه‌های مصمم خود را، با فولاد ضد زنگ و رزین ساخته است.

به‌ترین ادراک از یک فضای معماری چه زمانی اتفاق می‌افتد؟ آیا برای فهمیدن یک اثر باید آن را از سکنه خالی کرد و سپس با قدم گذاشتن درون بنا آن را به قضاوت نشست؟ کاندیدا هوفر که سال‌هاست به عنوان فردی مطرح در عکاسی فضای داخلی ساخت‌مان‌‌ها شناخته می‌شود، نتیجه‌ی یک سال عکاسی از فضای خالی ابنیه‌ی تاریخی را در موزه‌ی آرمیتاژ به نمایش گذاشته است. او اعتقاد دارد که برای حرف زدن در مورد معماری، باید آن را مستقل از همه چیز بررسی کرد و مانند این مجموعه، معماری خالی را به تماشا نشست.

تصاویر هوفر، ساخت‌مان‌ها را هم‌چون مجسمه‌هایی زیبا به تصویر می‌کشد. ابنیه‌ی تاریخی‌ای که هریک به فراخور اهمیت خود دارای شکوهی خاص هستند. در بعضی تصاویر تنظیمات نور به گونه‌ای است که عکس‌ها به سمت تخت شدن و شباهت به نقاشی پیش می‌روند. این شکوه و زیبایی، سخت به انسان اجازه خواهد داد تا در زنده‌گی روزمره‌ی خود از آن‌ها استفاده کند و به ناچار آن‌ها را به سمت موزه شدن سوق خواهد داد. در ایران خودمان هم کم نداریم ساخت‌مان‌های ارزش‌مند و تاریخی که به موجب شکوه‌مندی  و تجلل، به موزه تبدیل شده و از حس زنده‌گی خالی شده‌اند.

زنده‌گی در هر محیطی تاثیرات خودش را دارد. چیزهای که افراد به صورت روزانه با آن‌ سر و کار دارند، مواد و مصالحی که هر روز می‌بینند یا لمس می‌کنند و خلاصه هرآن‌چه یک زنده‌گی مثل زنده‌گی شهری را شکل می‌دهد، بی‌تردید در حواس و عادات انسان‌ها خودش را جا می‌کند. یکی از بیش‌ترین چیزهایی که هر روز در گذر از شهر و یا حتی خارج از شهر می‌بینیم، ساخت‌وسازهایی است که به شکل معمول با بتن و سیمان و مصالحی مثل بلوک سیمانی ساخته می‌شوند. برای همین استودیوی تایوانی تریپل‌لیوینگ، مقیاس این عناصر را از ساخت‌مان‌هایی حقیقی به مقیاس رومیزی تغییر داده تا هم این عادت را با چاشنی طنز برای ما امتداد دهد و هم این‌که از همین مصالح برای ساخت شهری کوچک برای لوازم‌التحریرها استفاده کند. حالا می‌شود با این جامدادی‌ها بازی راه‌ انداخت! شهری که در آن مدادهای کوچک خانه‌هایی به ابعاد خودشان دارند تا از چشم ما مخفی نشوند و مدادهای بلندتر نقش دودکش را بازی می‌کنند! با وجود ایده و طراحی متفاوت این مجموعه، برخی فکر می‌کنند شاید خوب نباشد که همین اندک مظاهر طبیعت نیز که گاهی در نقش یک رومیزی چوبی کوچک در اتاق ما ظاهر می‌شود، جای خود را به ماکتی از مصالح پیچیده و انسان‌ساز ام‌روزی بدهد.