عالم با تمام تزاحم‌ها و جمع میان اضدادش در گوشه‌هایی سخت تاثیرگذار وحدتی بی‌مانند دارد. جمیع حیوانات وحشی و طعمه‌های‌شان از یک آب زندگی می‌گیرند و از یک هوا تنفس می‌کنند. وحدتی در کنار تمام ضدیت‌ها..... ما انسان‌ها اما به این وحدت‌ها سخت بی‌احترامی کرده‌ایم و این به خصوص هنرمند شرقی را به شدت آزار می‌دهد.

کای گوجیانگ هنرمند چینی برای بیان رابطه میان انسان و طبیعت، انتخاب حیواناتی با مقیاس یک به یک و با ساختی بسیار طبیعی را در فضای انتزاعی موزه‌های مدرن برگزیده است. او در آخرین اثر خود با نام «میراث ۲۰۱۳» نود و نه حیوان وحشی را سر در آب‌گیری کریستالی و آبی‌رنگ در وسط سالن بزرگ یک گالری هنری نمایش داده است که خیلی دوستانه در کنار هم دارند آخرین میراث‌های زمین را سرمی‌کشند. میراثی که ما انسان‌ها با استفاده بی‌حساب و کتاب‌مان از زمین پهناور و غنی برای آن‌ها نگه‌داشته‌ایم.

در این پست اثر قبلی گوجیانگ در سال ۲۰۰۶ که حرکت موحشی از گله‌ای از گرگ‌ها بود و هم‌چنین یک تصویر از دیگر اینستالیشنی که گوجیانگ در سال اخیر در نمایش‌گاهی هنری به نمایش گذاشت را نیز می‌بینید.

برنامه جلسه چهاردهم حلقه هنر چهارشنبه یکم آبان‌ماه ۹۲ به شرح زیر خواهد بود:

نمایش مجسمه‌های نقش اتفاق بر صورت سنگ از الهه پیرغیبی به همراه تحلیل و گفت‌گو پیرامون مجموعه اثر

و گفتار تخصصی از علی اکبر با عنوان «هنر پول درآوردن از هنر» به همراه پرسش و پاسخ 

کاوو هوی هنرمند چینی به نمایندگی از هنرمندان دوران مدرن، دوران شکوفایی اصالت تجربه و شک و علوم تجربی (و صدالبته دوران فروپاشی اصالت‌ها) در اینستالیشنی متفاوت نمونه‌ای از سر مجسمه‌ی داوود میکل‌آنژ را به چندین قطعه تقسیم می‌کند و درون مغز آن را نشان می‌دهد. با صرف نظر از مفاهیم دینی که ممکن است برخی بر این مجسمه بار کنند (و من به دلیل ماهیت دوران رنسانس آن را دینی نمی‌دانم و این مجسمه را تمثال داوود نبی نمی‌دانم که لازم باشد مورد احترام واقع شود) نگاه تجربه‌گرا و تجزیه‌گری که  هنرمند مدرن در جانشینی هنرمند عصر رنسانس برای انسان‌های زمان ما قائل است و این جنایت که هر چیزی را باید تجزیه کرد تا فهمید! این نگاه خیلی درس آموز و شایسته دقت است.

به این انسان مدرن اگر گلی را هم نشان بدهی تا پرپرش نکند و درون‌ش را نشکافد درکی از آن پیدا نمی‌کند....

هنر اتفاق. این میز غیرپایدار با حرکت های زاویه‌ای و انحراف از معیاری که هر لحظه پیدا می‌کنه منجر به ایجاد شکل‌واره‌هایی عجیب و اتفاقی از ترکیب این گوی‌های سنگین می‌شه. هنر اتفاق با تدبیری غیراتفاقی.

یک جهان ناپایدار و خود تحول و خود تحویل....

خیال آدمی هر چقدر هم واضح و مشخص باشه تصویری مبهم و سایه گونه از خودش توی ذهن به جا می گذاره . اگر خوشایند باشه باعث لذت بخش تر شدن و اگر هم کابوس باشه باعث فراموشی ش می شه. 

 "آدام فرانک" با ایجاد یک ترکیب ساده از یک منبع نور دستکاری شده و یک دیوار ساده سایه ای از یک خیال رو به اتاق مخاطب میاره. 

گرچه بیشتر سایه یه کابوس رو تدائی می کنه ... 

با انداختن تصاویر سرتندیس‌هایی از الهه‌ها و خدایان اقوام باستان کامبوج در شرق آسیا بر روی بدنه‌ی نامنتظم درختان در دل شب، هنرمند ادعا کرده که در پی کشف و بروز رابطه‌ی عمیق میان طبیعت و روحانیت آیین باستانی کامبوج بوده.

اما به نظر من شاید حتی به طور ناخواسته با ایجاد ابهت برای این نمادهای شرک‌آمیز هرچند هدفی خاص نداشته باشه اما به نوعی داره برای این آیین شرقی تبلیغ می‌کنه و جایگاه اون رو تثبیت می‌کنه! هرچند باطل اون‌قدر بدون پشتوانه‌ست که حتی تبلیغ‌ اون هم هیچ‌گاه چندان جدی نیست! و ممکنه اصلا به نظر شما اهل ایمان هم نیاد! :)

با رواج استفاده از سازه‌های بادی در معماری چند دهه اخیر و جاافتادن حضور نیروهای کششی در معماری سده اخیر هر روز باید منتظر ایده هایی نو در معماری کابلی-بادی باشیم.

پل معلق بادکنکی این پست یکی از همین ایده های جالب و نو در کاربرد این گونه سازه‌هاست. اگرچه هنوز این اتود به عنوان یک مجسمه در دل دریاچه پارک نصب شده اما ایده چه بسا اون‌قدر برای معمارهای اهل تهور تحریک کننده باشه که به زودی شامل پلی با چنین ایده سازه ای باشیم 

 ترکیب این جز سایه ها به طور حساب شده ای منجر به ایجاد تصاویری هیجان انگیز و بدیع می شه... به خصوص اون فیگوری که کنار نرده وایساده و داره دوردست رو نگاه می کنه، یا مثلا علامت تعجبی که علامت سواله .....
کارهای بسیار هوشمندانه ای هستند که یه دنیا حرف پشت شون هست.

راستی، عالم هم می تونه همچین چیزی باشه. جزسایه هایی که معنایی بزرگ در جمع‌شون دارند.

 همون طور که می دونیم در طراحی یک رادیاتور مهم اینه که سطح مقطع حرارتی رو بالا ببریم تا نهایت استفاده از گرمای سیال بشه و بیشترین حرارت ممکن رو بشه به هوا انتقال داد. اما خب چیزی به عنوان فرآیند صنعتی ساخت میاد و این محصول رو به صورتی که الان تو خونه هامون داریم بیرون می ده. خیلی خشک و بی روح و بدون تنوع جدی!

در حالی که شاید واقعا بشه به صورت کارگاهی و مشابه چیزی که استادکارهای قدیمی داشتند عمل کرد و متناسب با هر فضا و هر خونه ای رادیاتور مخصوصی طراحی کرد؛ یک مجسمه یک کار هنری که هم زینت بخش اتاق باشه و هم گرما بده به فضا.

همون کاری که این آتلیه طراحی انجام می ده...