فن دولد مجموعه‌ عکسی را درمورد برج‌های خنک‌کننده‌ی متروکه از سراسر اروپا جمع‌آوری کرده است. تصاویر او از اماکنی گرفته شده‌ که تامین‌کننده‌ی مصارف روزانه‌ی ما هستند اما در عین حال کم‌تر کسی آن‌ها را دیده است. این غول‌های بتنی که زمانی حجم زیادی از آب را خنک می‌کرده‌اند اکنون بی‌استفاده و ساکت رها شده‌اند و عکاس، سردی درون آن‌ها را از طریق عکس‌های‌ش به ما منتقل می‌کند. به دلیل ماهیت صنعتی و های‌تک این فضاها، تصاویر این مجموعه حال و هوای فوتوریستی نیز به خود گرفته‌اند. 

سید امیر حسینی قبلا در یانون دیزاین مطلبی نوشته بود در رابطه با پوشیدگی در تکنولوژی. یادم هست که بعد از آن مطلب، مکانیزم‌ها و پروسه‌های وسایل ام‌روزی برایم جذاب شده و بود و به دنبال پی بردن به پشت صحنه‌ی محصولات های‌تک بودم. طرح کوییکی از این منظر به نظرم جذاب آمد چرا که او به جای مخفی کردن سیم در بدنه‌ی یک آباژور یا چراغ رومیزی و خلق انواع بازی‌های نوری با آن!، تنها یک جا لامپی ساده را طراحی کرده که سیم و سرپیچ و لامپ را درون خود جا می‌دهد. جالامپی کوییکی یک ابزار و وسیله‌ی ‌شبه‌سنتی است ، که به جای شمع، لامپ را باید درون آن قرار داد و یا از آن خارج کرد. او برای وسیله‌ای مدرن، رفتاری سنتی طراحی کرده است.

آلن ژیل اینستالیشنی هوش‌مندانه را اجرا کرده و در آن هویت شبکه‌های اجتماعی را به چالش کشیده است. او با قرار دادن دو آینه در مقابل یک‌دیگر که یکی به مثابه‌ دیوایس دوربین‌دار برای دیگری است! تاملی در خودنمایی و سلفی‌های فضای مجازی کرده است. او در این اثر سعی در بازیابی هویت مدرن بشر نیز داشته است، هویتی که این روزها بعضی در جوامع خیالی و با نمایش لحظاتی از زنده‌گی خود به دنبال‌ش می‌گردند.

آینه‌ی کوچک‌تر ژیل شبکه‌بندی شده و نمادی از بافت اجتماعی است، آینه‌ای که در مقابله با آینه‌ی اصلی خیلی کوچک به نظر می‌رسد و فرد با قرار گرفتن در برابر اثر، ناگزیر به مقایسه‌ی این دو می‌پردازد. تکرار‌های متوالی در دایره‌ای که آینه‌ی کوچک‌تر می‌سازد تصویر فرد را کوچک‌ و کوچک‌تر کرده، تا جایی که چهره‌ی فرد در گردآبی مبهم ناپدید می‌شود. آینه‌ی بزرگ‌تر اما خالص و دست‌نخورده مانده و ابعاد فرد را کوچک نخواهد کرد. ژیل با اجرای این اثر مخاطبان‌ش را به انتخاب میان سراب و حقیقت فرامی‌خواند.

نشریه‌ی «فرم و ایمان» مسابقه‌ای را بین ساخت‌مان‌هایی با کارکرد مذهبی برگزار کرده و از میان ۱۳۰ اثر ثبت شده، ۱۶ بنا را به عنوان برگزیده انتخاب کرده است. ساخت‌مان‌ها و حتی همه‌ی آثار هنری که به نوعی مربوط به مسائل اعتقادی و دینی هستند،‌ در تاریخ هنر و تمدن نقش مهمی را ایفا می‌کنند. حالا این نشریه با هم‌کاری موسسات مذهبی دیگر، این مسابقه را در پنج قالب امکانات نوین، بازسازی، مرمت، تغییر کاربردی و طراحی داخلی برگزار کرده و چهره‌ی جدیدی از اماکن مذهبی را ارائه داده است. آثار منتشر شده غالبا متعلق به کشورهای غربی و ادیان مسیحیت و یهود بوده و نشانی از مساجد و معابد شرقی در این نمونه‌ها نیست.

در این مجموعه مساله‌ی نورگیری از اهمیت خاصی برخوردار بوده و هم‌چنین شاخصی که این بنا را در شهر متمایز می‌کند. بعضی از ساخت‌مان‌ها کاملا با روی‌کرد معمول ابنیه‌ی عمومی طراحی شده و گاهی اگر صلیبی بر در و دیوار نبینیم، تشخیص کاربری بنا به آسانی ممکن نیست. در کنار این نمونه‌های کاملا مدرن و تغییر ماهیت یافته، نمونه‌های مناسبی در بخش مرمت دیده می‌شود که خلوص و خلوتی یک فضای عبادی را به خوبی حفظ کرده است.

چالش‌های مشابهی را این سال‌ها در مسجدسازی خودمان داشته‌ایم. بد نیست که روی‌کرد غربی‌ها را در این زمینه با نمونه‌های اخیر داخلی مقایسه کنیم. تشابه‌ها و تضادهای جالبی را خواهید یافت.

یکی از اصول مرمت ابنیه‌ی تاریخی، قابل تشخیص بودن مداخلات مرمتی از شرایط اصلی بناست. پروژه‌ای که معماران xyz در پرتغال انجام داده‌اند، بازطراحی بنایی ۱۰۰ ساله است که این اصل مرمتی به شکلی جالب در آن رعایت شده است. اگرچه این بنا از لحاظ تاریخی اهمیت خاصی نداشته و استفاده‌ی مجدد از فضاهای آن تنها دلیل بازسازی‌اش بوده است، اما طراحان برای هویت پیشین ساخت‌مان و به خصوص فنون سازه‌ای آن احترام قائل شده و مانند اشیای گران‌بهای یک موزه آن‌ها را به شکل حفاظت شده نمایش داده‌اند.

پنهان بودن همیشه‌گی سازه‌ی ساخت‌مان‌ها انسان را به دیدن‌شان کنج‌کاو می‌کند. ظهور نصفه و نیمه‌ی این سازه‌ی چوبی سال‌خورده، احتمالا برای استفاده‌کنندگان ساخت‌مان تجربه‌ی جالبی را رقم بزند. تجربه‌ای که حرف‌هایی فراتر از تماشای سازه‌های اکسپوز مدرن دارد.

تیم‌بوکتو شهری علمی و حوزوی در مالی‌ست که قرن‌هاست فعالیت علمی در آن جریان دارد. از مشاور افریقایی دی‌اچ‌کا خواسته شده است تا مرکز علمی فرهنگی احمدبابا را به منظور گردآوری میراث علمی این پای‌گاه قدیمی طراحی کند. مشاور در عین آن‌که با یک صورت مساله بسیار جدید و فضاهایی کاملا نو و امروزی روبه‌رو بوده است درنظر داشته تا فرهنگ بومی، موتیف‌ها و دست‌آخر معماری بومی منطقه را در طرح خود لحاظ کند. طرح نهایی ترکیب جالب و هم‌نشینی راحت چند توده ساختمانی سنتی و نو با استفاده از مصالحی عرفی در منطقه است که جریان هوای طبیعی و نور و سایر مولفه‌های معماری سنتی منطقه را در خود دارد. به جز موتیف‌های بومی، موتیف‌های اسلامی نظیر گره‌های هندسی اسلامی نیز علاوه بر هویت‌بخشی به بنا، نقش‌هایی کارکردی در مجموعه پیدا کرده‌اند و به صورت سایه‌اندازهایی بر روی سطوح نورگذر تعریف شده‌اند. سادگی و نوآوری اصلا مخالف یک‌دیگر نیستند.