برخی در افراطی ناشی از جریان پرقدرت صنعتی در دو سده اخیر، به طور کامل به سنت‌ها و اقلیم‌ها و بوم‌ها پشت کرده‌اند و برخی دیگر نیز در جواب به این افراط در تفریطی عچیب سودای بومی‌سازی معماری مدرن را دارند و مثلا در دل شهرهای بزرگ اقدام به فضاسازی‌هایی با ظاهری سنتی و با مصالحی نظیر چوب و کاه‌گل و ... می‌کنند. سوال این‌جاست که مثلا آیا امروز تیرآهن جزو مصالح بومی ما هست یا خیر؟ حتی در روستاها! روستایی که می‌تواند تیرآهن را با هزینه کمتر و سرعت بیش‌تر برای ساخت معماری‌ش تهیه کند آیا باید این سازه را جزو سازه‌های بومی او بدانیم یا نه؟

به نظر می‌رسد ابهاماتی این چنین هرچند برای برخی متخصصین و دانش‌گاهیان -معمولا کم درد تر- به ظاهر وجود نداشته باشد به شدت گریبان‌گیر معماری امروز ماست. در وضعیت فعلی تجربه طراحی معماری امروزین با متریال‌های پوشاننده سنتی و بومی هر نقطه -مثل این خانه در چین-، به نظر راه‌بردی میانه در معماری امروز دنیاست. چرا که سعی در استفاده از حداکثر ظرفیت‌های موجود در هر دو سوی این معادله می‌کند....

 یه نیم‌کت خوش ساخت و طراحی شده از الیاف و اضافات گندم. از شلتوک!
چه کسی ابا داره که چنین مبلمانی رو در زندگی ش به کار نگیره؟ می دونین؟ اگه خوب بتونیم بازیافت ها و به ظاهر دورریزها رو به‌آوری کنیم و چیزهای خوب از اون‌ها تولید کنیم حتما مخاطب هم به اون‌ها اقبال می کنه

خدا خیرش بده این طراح رو :) همه طرح هاش به نوعی بازیافتی و به‌آوری دورریزهای کشاورزیه به نوعی.

 لوستری که با همین بطری‌های نوشابه و آب‌معدنی خانواده درست می شه. ارزان و نوآورانه و مهم‌تر از همه پاک و سبز!

چند روز پیش که زباله‌های خشک منزل رو می بردم سر کوچه بگذارم کلی متنبه شدم. تنها خانواده ما در عرض یک هفته به میزانی زباله خشک از بطری و ظرف ماست و پلاستیک و ... تولید کرده بود که اگر همه مردم این شهر قرار باشه به همین میزان زباله تولید کنن، روزانه کوهی از بطری و پلاستیک و کاغذ باید در حوالی تهران شکل بگیره!
(جالبه بدونین اتفاقا خانواده ما خیلی هم کم از این گونه زباله‌های خشک نسبت به برخی از خانواده ها تولید می کنن!)

نوآوری و بهره وری؛ یک تکه لاستیک اون هم لاستیکی بازیافتی که غالبا تو چهارشنبه سوری و چیزی دود می شد می رفت هوا، با یه ایده خوب ، تحت کشش تبدیل به یک سینک باکلاس :) و کارا شده. کاش روزی فرا برسه که در جزئیات اجرایی معمار خودمون هم نوآوری های عاقلانه زیاد ببینیم.

Eco-Decor نام پنل‌هایی طراحی و ساخته شده از تفاله‌های نیشکره که به صورت صددرصد قابل بازیافت و تجزیه هستند و به عنوان یکی از متریال‌های سبز به تازگی به کار گرفته شدند. گویا سالانه حدود یک میلیارد تن مکعب از تفاله های نیشکر در جهان تولید می شه که به هدر می رن. و این صنعت و بازیافت جدید می تونه این میزان هدر رفت و اسراف منابع رو به زندگی بشر برگردونه.
نگاه گروه WallArt در طراحی واحدهای این محصول هم جالب بود. با اون که پنل ها مدولار هستند اما ترکیب های خوبی می شه باهاشون ایجاد کرد که بی روحی موجود در خیلی کارهای مدولار رو ندارند.

قبلا هم در یانون‌دیزاین گونه‌های مختلفی از بازیافت کاغذهای باطله رو با هم دیدیم؛ حتی شاید نمونه هایی نزدیک به این پست رو دیده باشیم

در این طرح بازیافت، کاغذهای روزنامه ای باطله به متریالی نو ، مقاوم و انعطاف‌پذیر با الگو و زیبایی شناسی بافت چوب تبدیل می شن. متریال‌های مقاومی که دقیقا مشابه لایه‌لایه‌های پوست درختان که روی هم می نشینند و چوب درخت رو تشکیل می دن، روی هم قرار می گیرند و با پرس و فشار بالا به این چنین واحدهای شکل‌پذیر و مقاوم بازیافتی تبدیل می شن.

 تکنولوژی همیشه با درصدی ناملایمی همراه بوده. مثلا همین بردهای الکترونیکی، واقعا غالبا خیلی بدفرم و تیز و ناملایمن. طبیعی هم هست، این ها برای عمل‌کردشون طراحی شدند نه زیبایی ! اما گاهی اگه پای ذوق بیاد وسط ممکنه همین ها هم بتونن در قالب آثاری هنری ظاهر بشن...

 جهان هر روز بیشتر توسط فناوری‌های الکترونیکی تسخیر می شه و به تبع همون هم، هر روز زباله‌های الکترونیکی بیشتری در جهان تولید می شه.
لاجرم هنرمند متعهد نسبت به طبیعت و منتقد نسبت به این روند ناصحیح تمدنی نمی تونه ساکت بشینه.
این مجسمه‌ی برجسته‌ی دیواری نقش قاره‌های جهان ساخته شده با همین زباله‌های الکترونیکیه که توامان به این واقعیت در حال رخ‌داد و خطرهای پیرامونش اشاره می کنه.

جالب این جاست که نقشه های ماهواره‌ای هم در برخی از زوم‌هاشون ، کم شباهت به این نقشه نیستند. داریم به کجا می ریم!؟ چه می دونم! :)