خیلی وقت‌ها پدیده‌های طبیعی را می‌بینیم و به سادگی از کنارشان می‌گذریم اما گاهی درنگ کردن و تعمیق در آن‌ها برای ما نشانه‌هایی را آشکار می‌سازد که پیش‌تر از آن بی‌خبر بوده‌ایم..

روبن وو به سراغ کشف پدیده‌های طبیعی در سرزمین‌های بکر آمریکای شمالی رفته است. اگرچه او چیز جدیدی را کشف نکرده و تنها عوارض خاص جغرافیایی را به گونه‌ای ثبت کرده که انگار تازه پیدا شده‌اند!. او با نورپردازی در شب در مناطقی کاملا تاریک و بدون نور مصنوعی تواسته پرتره‌هایی را از صخره‌ها و برجسته‌گی‌های این منطقه ثبت کند. وو برای این نورپردازی از دراون‌ها یا همان هلی‌کوپترهای کوچک کمک گرفته، وسیله‌ای که کاربردهای متنوع‌ش را هر روز بیش‌تر نمایان می‌کند. 

مسابقه شروع شده؛ بین آقای آدم و آقای دیو. در هر نوبت، یکی از بازی‌کنان مهره‌ی خود را در صفحه می‌گذارد. هر وقت دو مهرهﻯ هم‌رنگ در یک امتداد قرار گیرند، مهره‌های غیرﻫﻢرنگ بین‌شان را هم با خود یکﺭنگ می‌کنند.

فرشته‌هایی مهربان ﻣﻰگویند: آقای آدم! آرزوی ما پیروزی شماست. توجه کنید؛ تنها مهم نیست که مهره‌های سفیدی بیاورید؛ باید حواستان باشد که مهره‌های سفید را در کدام خانه قرار می‌دهید؛ از بسیاری مهره‌های سفید، شاد و از بسیاری مهره‌های سیاه، غمگین نباشید؛ ... .

حتی در این بازی نشانه‌هایی هست؛ برای آنان که... .

داستان آیکون‌ها روایت قرن اخیر جهان براساس وقایع آیکونیک است. هرچند طراح مهم‌ترین وقایع این قرن یعنی انقلاب اسلامی ایران را در میان وقایع آیکونیک از قلم انداخته‌است و هرچند من نیز یکی دو واقعه را -از جمله تاسیس رژیم اسرائیل- تنها به دلیل تصویرسازی کمی مورد‌ دارشان از پست حذف کردم، اما باز هم خواندن تاریخ یک سده آن‌هم تنها از پس مرور چند تصویر آیکونیک و یادآوری چند خاطره مهم داستان جذابی ست.

یک راه‌برد طراحانه ساده برای پیغام‌هایی که خیلی‌وقت‌ها در غیاب یک‌دیگر لازم می بینیم برای هم بگذاریم. طراح با خم‌کردن مفتولی ساده به شکلی هشدار دهنده و با انتخاب رنگ‌هایی صحیح و خبررسان یک اشاره‌گر ساده و کارا ساخته است.

بشر امروز کم‌تر برای نام‌ها و اسامی شانیتی قائل است. فلسفه‌بافی‌های متعدد زبانی مغرب زمین در یکی دو قرن اخیر، به آن‌جا رسیده است که با قراردادی فرض کردن ماهیت زبان و نفی هرگونه حقیقت در پس هیچ چیز و خصوصا ارکان زبان، هر نوع انگاره حق‌گرایانه را ناشی از تخیلات و تمایلات غریزی و ناشی از احساس فقر و نیاز بشر توصیف کنند. اما اندیشه‌های سنت‌گرایانه جور دیگری به عالم نگاه می‌کنند. سنت‌گرایان فلسفی معتقدند ذات همه اشیا در نام آن‌ها متبلور است و نام‌گذاری نخستین قراردادی نبوده است. اگرچه آن‌ها بین زبان‌های اختراع‌شده توسط انسان و زبان نخستین که به الهام منبعی عالی به انسان تعلیم شده است فرق می‌گذارند و ارتباط میان حقیقت اشیا و نام‌هایشان را در گستره زبان نخستین تعریف می‌کنند، اما به واسطه‌ی داد و ستد فرهنگی تمدن‌ها در طول اعصار و قرون همیشه ریشه‌هایی از زبان نخستین را نیز حتی می‌توان در زبان سطح پایینی مانند لاتین امروز نیز جست‌جو کرد.

توماس برومی در تصویرسازی‌های جالب خود -خواسته یا ناخواسته- بازنمودی متفاوت از این مفهوم چالش‌برانگیز را ارائه داده است. او از نام اشیای یک اتاق به زبان لاتین -که البته به اعتقاد سنت‌گرایان بهره اندکی از حقیقت زبان دارد- برای بازنمود حجم هر شی در تصویرسازی‌های خود استفاده کرده است.

تا حالا مجسمه‌ای از یک شهر دیدین؟ اصلا تا چند قرن پیش اگر مطرح می‌شد که مثلا سمبلی برای فلان شهر طراحی کنیم چه به ذهن بشر میامد؟ احتمالا می‌گرفت و نمادی نشانه‌ای چیزی آشنا از اون شهر رو به یک هنرمند سفارش می‌داد که به صورت مجسمه بسازه.

یوتاکا سون که هنرمند شناخته‌شده‌ای در دوران معاصره، مجسمه‌ای از نیویورک ساخته. مجسمه‌ی سه بعدی نسبتا دیتیله‌ی محله منهتن شهر نیویورک از سنگ مرمر! به واقع آیا این به خاطر روی‌کردهای توصیفی عصر اخیره که به جای نمادپردازی، منجر به پرداخت توصیفی این چنینی از یک شهر می‌شه؟ یا به خاطر ماهیت شهرهای مدرن نظیر نیویورکه که به چیزی جز خودشون رفرنس نمی‌دن و از سبقه‌ای نهادینه در فرهنگ و هنر و اندیشه برنیامدن؟ 

نظر شما چیه؟

آیا کل چیزی بیش‌تر از تک تک اجزاست؟ این شعار معروف گشتالته.

توماس کلنر با کنار هم‌گذاشتن مجموعه تصاویر متعددی از گوشه و کنار یا همون اجزای این بناهای مشهور سعی کرده تا دوباره کل رو بازسازی کنه. به نظر شما این کنارهم نشینی اجزا به چیزی بیشتر کل انجامیده؟

به نظر می رسه که زمان مواجهه‌ی رو در رو با ایده ی ساخت این بنا ها فرا رسیده .

توی این مجموعه سعی شده نشون بده که آرم هر بنا چقدر به سر منشاء ایده ی اون بنا باید نزدیک باشه و بدون استفاده از اجزاء پرطمطراق ساخت اون معماری، می‌تونه ذهن مخاطب رو به اون مکان ارجاع بده.