پرده‌هایی برای شب‌های محرم، مجموعه تصویرسازی‌های دیجیتالی‌ست که صادق لطفی‌زاده در ترکیب با تایپوگرافی‌های محمدرضا چیت‌ساز برای شب‌های محرم هیئت هنر سال ۹۰ شمسی اتود کرده است. به دلیل سرعت بالای مورد نیاز در طراحی این اتودها و عرضه‌ی‌ آن‌ها در شب‌های محرم هیئت هنر پرده‌ها با دیتیل کم و گاهی با کمک از برخی شات‌های سینمایی طراحی شده‌اند اما به نظر می‌رسد به دلیل وجوه اسطوره‌ای و حماسی عالی واقعه عاشورا و این واقعیت که عاشورا امروز نه یک واقعه که یک مفهوم در ذهن و حقیقت در قلب باورمندان است، اتفاقا تصویرسازی‌هایی با وجوه توصیفی با وضوح کم‌تر و خیال‌انگیزتر کم‌تر به تصویرهای ذهنی شیعه از واقعه بزرگ عاشورا لطمه می‌زند.

از دیگر نکات مهم تصویرسازی‌های لطفی‌زاده کشف فضا در طراحی‌های اوست که لاجرم باید معلول نگاه معمارانه طراح باشد. هرچند تاثیرات زیبایی‌شناسی هالیوودی و جلوه‌های ویژه سینمایی نیز در کارهای او غیرقابل انکار است ....

این مجموعه کاراکترها که توسط این جناب راپونزا به صورت دیجیتال نقاشی شدن به لحاظ تکنیک نقاشی دیجیتال‌ از تراز بالایی برخوردار بودند و گفتم به عنوان نمونه نقاشی دیجیتال در یانون دیزاین این ها رو بذارم. اما این کیفیت بالا تنها دلیل گذاشتن این کارها نیست.
جمله این کارها پرتره بودند اون هم پرتره از شخصیتی اسطوره ای به نام نینجا که در فرهنگ شرقی قهرمانی خیره اما در صورت تبدل یافته ی غربی‌ش به وضوح شرارت به اون افزوده شده. سوالی هست که مدت ها در ذهنم می گذره و دوست دارم اگر دوستان نظری دارند چه در جواب این سوال و چه در رد گمان من حتی، برامون بگن. مخصوصا دوستانی نظیر صادق که هم دستی در آتش این جورکارها دارند و هم هرچند وقت یک بار در بلاگ های خوب‌شون برامون از چیزهای مختلف می نویسن. 

چه انگیزه ای منجر می شه دیجیتال آرتیست ها به دنبال خلق شخصیت های افسانه ای شرور برن؟ و هر روز هم این مساله جدی تر و همه‌گیرتر می شه...
چی جذابه براشون؟ اگه به دنبال پیاده کردن فن هستند خب چرا همین فن رو در صورت های خیر پیاده نمی کنن؟
اصلا بگذارین کلمات خیر و شر رو هم کنار بگذارم.
چرا این ها مدام از جنایت و کشتار و خشونت و اعمال جنسی و دشمنی و جنگ و خون و خون‌ریزی و سلاح و تاریکی  و تیزی و ... حرف می زنن؟