هنرهای دیجیتال روزبه‌روز در حال توسعه هستند چرا که هنرمندها در برخورد با جریان دیجیتال به دلیل ظرفیت‌ها و امکانات فوق‌العاده اون خیلی زود دل‌باخته جریان دیجیتال می‌شن. کم‌تر هنرمندی این روزها به اصالت فنون قدیم فکر می‌کنه و کم‌تر هنرمندی هم هست که به نوعی درگیر امکانات و ظرفیت‌های رایانه‌ای نشده باشه.

بسیاری از فنون دیجیتال معطوف به ایجاد نوعی وهم مجازی در جهان حقیقی هستند. به طور مثال ایجاد گریزی از اشعه‌های نورانی که نسبت به مکان ناظر تغییر جهت و راستا خواهد داد و به این ترتیب در فضای تاریک اتاق مخاطب احساس حضور در بی‌کرانی می‌کنه که تنها به واسطه‌ی شاخصه‌هایی از نور در قالب یک پرسپکتیو انتزاعی تعریف می‌شه.

در باب هنر پسامدرن گاهی با هم حرف‌هایی می‌زنیم. در این معنا که هنر دوران پسامدرن بعد از فروپاشی تمام ثابت‌ها و اصل‌ها و توصیف جهانی بدون ریشه و اصل و غیب -که البته کفره محضه- روی به معانی و بعدتر رو به جملات آورده. در باب جمله بعدها حرف خواهیم زد. اما معانی مورد نظر در نگاه پست مدرن صورت‌های تقلیل‌یافته و فاقد ارزش‌‌های بالا و پایینی از «معنی دادن»  و مفهوم داشتن هستند که می‌تونن حتی به بیانی کامل از مفهومی نظیر «چالش» بیانجامن. اصلا مهم نیست که چالش به چه معنا و چه منظور و در پی چه هدفی و چرا که اساسا این پرسش‌ها در نگاه پسامدرن فاقد اعتباره. چالش خودش موضوعه و معنای مورد نظر هنرمند همون چالشه و بس.

و در این کار چه کامل با فرم و رنگ و کنتراست این «معنی» رو بیان کرده

این موشن‌گرافی فوق‌العاده زیبا سعی داره به ما بگه به جای اون‌که در پی فهم موسیقی باشیم کافیه از اون لذت ببریم. و اگه بخوایم این حرف رو خوش‌بینانه نگاه کنیم باید اذعان کنیم در پیرامون ما چیزهایی هست در نسبت با ما که بیش از اون که با فهم و اندیشه‌ی ما نسبت داشته باشه با احساس و درک ما از اون‌ها نسبت داره.

اما اگر از بحث پیرامون معنای اثر کنار بنشینیم باید بگم تنظیم بی‌نظیر آهنگ و مینیمال خط و نقطه‌ای کار که به خوبی بیان‌گر احساسات نهفته در هر بخشه در کنار نحوه‌ی روایت اثر که به شکل بریده‌ای از خاطرات یک نویسنده انتخاب شده، از کار اثری تاثیرگذار و تحسین‌برانگیز ساخته

توصیه می‌کنم حتما کار رو مشاهده کنین