حتما کلیپ ایستاده‌ایم ۱ را یادتان هست. داستان گروهی جوان و فعال که در اقدامی حساب شده تصمیم می‌گیرند در یک روز آفتابی تهران، بسیار غافل‌گیرانه در کنار برج آزادی یک قطعه شورانگیز برای ایستادگی ملت ایران اجرا کنند. حالا محمدباقر مفیدی‌کیا به تهیه‌کنندگی باشگاه فیلم سوره، اقدام به ساخت قسمت دیگری از ایستاده‌ایم « تا آخرین قطره خون» کرده است. 

ایستاده‌ایم ۲ از حیث داستان و جلوه‌های بصری ویژه‌گی‌های بسیاری دارد. روایت آمیخته با حادثه سهم‌ناک حمله به هواپیمای مسافربری ایران توسط ناو آمریکایی که به نحوی هنرمندانه، فنی و نمادپردازانه، به نبرد آخرین و پیروزی حق بر استکبار جهانی متصل می‌شود. داستانی از گذشته و آینده که با تجربه این روزهای ملت ایران و منطقه نیز سخت دیدنی‌ست. اما از جهاتی نیز موفقیت‌های ایستاده‌ایم ۱ را با خود ندارد.

روی‌کرد اجتماعی حماسی کلیپ اول که با سرودخوانی جمعی (این گم‌شده روزهای پس از انقلاب) و مشارکت همه بازیگران توفیق خوبی در جذب و هم‌آوایی مخاطب داشت در کلیپ دوم به پای تک‌خوانی نه چندان شورانگیز خواننده اصلی و صدالبته جلوه‌های بصری سطح بالا، فدا شده است. در کلیپ دوم اگرچه تصویر نشان از یک حرکت اجتماعی حماسی وسیع دارد و از حیث نمادپردازی نیز به حق چیزی کم ندارد، اما در سرود و صدا نوعی تک‌خوانی نه چندان وجدآور ابعاد اجتماعی اثر را تحت شعاع قرار می‌دهد. دست آخر با تمام این ها و حتی نقایص فنی رنگ و تصویر، کلیپ ایستاده‌ایم ۲ ظرفیت جریان‌سازی وسیعی در وضعیت فعلی جهان دارد. کلیپ را ببینید و منتظر تبعات رسانه‌ای آن باشید!

عیسی مسیح سوپراستار؛ ردپای روایات انجیلی در سینمای هالیوود

موضوعی که خدمت‌تان ارائه می­کنم به نام «عیسی مسیح، سوپراستار یا ستاره­ی سینما» است. مقصودم تصویر حضرت عیسی مسیح (ع) در سینما است. فیلم­هایی که به حضرت عیسی (ع) می­پردازد را می­توان به دو دسته تقسیم کرد. دسته­ی اول فیلم­هایی هستند که مستقیم به حضرت عیسی (ع) و زندگی آن حضرت می­پردازند. این فیلم­های عمدتا توسط مسیحیان ساخته می­شود. کسانی که به آن حضرت معتقد هستند. ولی فیلم­های دیگری نیز هستند که به صورت سمبلیک و نمادین به حضرت عیسی (ع) می­پردازند و تعدادشان خیلی بیش­تر است. این­ فیلم­ها عمدتا توسط یهودیانی ساخته می­شود که به حضرت عیسی (ع) اعتقادی ندارند و قصد توهین به آن حضرت را دارند. بنده می­خواهم اختصاصا در رابطه با این فیلم­ها صحبت کنم.

تا حالا مجسمه‌ای از یک شهر دیدین؟ اصلا تا چند قرن پیش اگر مطرح می‌شد که مثلا سمبلی برای فلان شهر طراحی کنیم چه به ذهن بشر میامد؟ احتمالا می‌گرفت و نمادی نشانه‌ای چیزی آشنا از اون شهر رو به یک هنرمند سفارش می‌داد که به صورت مجسمه بسازه.

یوتاکا سون که هنرمند شناخته‌شده‌ای در دوران معاصره، مجسمه‌ای از نیویورک ساخته. مجسمه‌ی سه بعدی نسبتا دیتیله‌ی محله منهتن شهر نیویورک از سنگ مرمر! به واقع آیا این به خاطر روی‌کردهای توصیفی عصر اخیره که به جای نمادپردازی، منجر به پرداخت توصیفی این چنینی از یک شهر می‌شه؟ یا به خاطر ماهیت شهرهای مدرن نظیر نیویورکه که به چیزی جز خودشون رفرنس نمی‌دن و از سبقه‌ای نهادینه در فرهنگ و هنر و اندیشه برنیامدن؟ 

نظر شما چیه؟

وقت طلاست!
شاید واقعا تا این مفهوم تجسم عینی پیدا نکنه خیلی از ما باورش نکنیم و به راحتی آب خوردن زمان‌هامون رو از دست بدیم؛ فرصت هامون، جوانی مون و دنیامون رو... دنیایی که مقدمه ای برای متن بلند زندگی ابدی مونه....

طراحی های این جناب بارکووسکی، نمادپردازی هاش متناسب با هر واحد از زمان به طور خاص و نگاهی که به داستان‌ها و اساطیر داره و نمادپردازی های عمومی ش دیدنی و جالبن.