عالم با تمام تزاحم‌ها و جمع میان اضدادش در گوشه‌هایی سخت تاثیرگذار وحدتی بی‌مانند دارد. جمیع حیوانات وحشی و طعمه‌های‌شان از یک آب زندگی می‌گیرند و از یک هوا تنفس می‌کنند. وحدتی در کنار تمام ضدیت‌ها..... ما انسان‌ها اما به این وحدت‌ها سخت بی‌احترامی کرده‌ایم و این به خصوص هنرمند شرقی را به شدت آزار می‌دهد.

کای گوجیانگ هنرمند چینی برای بیان رابطه میان انسان و طبیعت، انتخاب حیواناتی با مقیاس یک به یک و با ساختی بسیار طبیعی را در فضای انتزاعی موزه‌های مدرن برگزیده است. او در آخرین اثر خود با نام «میراث ۲۰۱۳» نود و نه حیوان وحشی را سر در آب‌گیری کریستالی و آبی‌رنگ در وسط سالن بزرگ یک گالری هنری نمایش داده است که خیلی دوستانه در کنار هم دارند آخرین میراث‌های زمین را سرمی‌کشند. میراثی که ما انسان‌ها با استفاده بی‌حساب و کتاب‌مان از زمین پهناور و غنی برای آن‌ها نگه‌داشته‌ایم.

در این پست اثر قبلی گوجیانگ در سال ۲۰۰۶ که حرکت موحشی از گله‌ای از گرگ‌ها بود و هم‌چنین یک تصویر از دیگر اینستالیشنی که گوجیانگ در سال اخیر در نمایش‌گاهی هنری به نمایش گذاشت را نیز می‌بینید.

برای یک خودروساز خیلی باید مایه افتخار و غرور باشد که خودش را پیش از هر حادثه بداند. تشویش حیات وحش و گذر سریع حیوانات وحشی یا ریزش کوه و کمر همه اتفاقاتی‌ست که پس از عبور خودروی تویوتا رخ می‌دهند، پس هیچ‌کدام خطری برای راننده این خودرو نخواهند بود.

نگاه و اجرای تر و تمیز و ساده این پوسترها، صدالبته داستانی قوی که در پشت هر کدام نهفته است، ما را با تبلیغی تاثیرگذار مواجه کرده است.

پرتره‌های کلوزآپ مایکل پاتریک اولری از حیوانات حیات وحش، مجموعه‌ای بی‌نظیره که حیوانات رو در فضاهایی انتزاعی و جدا شده از حیات وحش و در اکثر مواقع در حالاتی خاص و بیان‌گر احساسات خاص به تصویر می‌کشه.

پیش از این هم در پستی با عنوان فراتر از انسان‌ها، عکاسی‌های بی‌نظیر تیم فلیچ رو از حیوانات دیده بودیم که محصول یک تلاش بلند مدت و طاقت‌فرسای عکاس بود.

 اگر قراره درخت ها بریده بشن و به عنوان چوب برای ساخت مبلمان مورد استفاده قرار بگیرن، و اگر خود یک درخت اون چنان خلق شده که ستون محکم واقع بر زمین باشه، و اگر درخت زیباست؛ حتی در دل پاییز برگ‌ریزش و زمستان لختش، و اگر دوست دار طبیعت هستیم و از زندگی های ماشینی بی روح خسته شدیم:
چرا که نه؟

به کار بردن عناصر طبیعت  به صورت خام و پرداخت نشده ؛ البته اون چنان که به استفاده مورد نظرمون خدشه ای وارد نکنه، بهترین راه برای اونه که رابطه مون با طبیعت قطع نشه؛ در پس این "صنعت" سرد و بی روح...