افریقا قاره‌ی عجیبی‌ست. شاید به دلیل امپراطوری رسانه و پول، شاید هم به دلیل ویژگی‌هایی خاص از این قاره، کم‌تر کسی در جهان می‌تواند ادعا کند که درکی هرچند جزئی از افریقا بیش‌تر از احیانا چند خبر سیاسی و اخبار جنگ‌های قبیله‌ای و نهایت تیم‌های فوتبال مشهور افریقا در مسابقات دوره‌های جام جهانی دارد. افریقای سیاه در قسمت شب از توجه روزگار ما قرار دارد. مثلا شاید ما درست ندانیم که افریقا حتی چه طور و به دست چه کسانی اداره می‌شود. ما نهایتا از آمار جهانی متوجه فقر عظیم این قاره می‌شویم اما حتی ابعاد این فقر و نسبت فرهنگ با آن را نمی‌توانیم تصور کنیم.

دنیل لین، عکاس فرانسوی، از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۱ میلادی به جست‌و‌جو در افریقا و عکاسی از پادشاهان و افراد خاندان‌های سلطنتی این قاره پرداخته است. عکس‌های او از این جهت که در زمانه ما عکاسی‌شده‌اند معاصرند اما از حیث محتوا به دوران‌های دیگری انگار متعلق هستند. افریقای ابتدای هزاره سوم هنوز ملکی پادشاهانه است. راستی پادشاهان جهان‌های سنتی آیا واقعا بدون هیچ استحقاقی و تنها به ارث و رسومات پادشاهی می‌کرده‌اند؟

جرات نداشت از خانه بیرون بیاید.

از زمانی گرفتارشده بود که « پادشاه از آشﭘﺰ محبوبش پرسیده بود دستﻣﺯد تو چیست؟ آشﭘﺰ بوسیدن شانهﻫﺎی پادشاه را طلب کرد. پادشاه با خوشﺣﺎلی پذیرفت؛ اما از محل بوسهﻫﺎ دومار رویید و دیگر هیچ کس آشﭘﺰ را ندید. پزشکی که اتفاقا شباهت زیادی به آشﭘﺰ داستان ما داشت به حضور پادشاه رسید و گفت برای آن که اعلیﺣﻀﺭت از گزند مارها در امان باشند، باید هر بار یکی از جوانان کشور را در دیگ آب جوش بیندازند. و با چنین آبﮔﻮشتی مارها را تغذیه کنند.»

نمیﺗﻮانست از خانه بیرون بیاید. به یاد نامهﻯ پدر افتاد؛ «اگر از چیزی ترسیدی، با آن روﺑﻪرو شو، که این ترس از آن چیز سوزندهﺗﺭ است.»

دلش برای پدر تنگ شده بود. از خانه بیرون آمد. در راهﭘﻴﻤﺎیی مردمی علیه پادشاه شرکت کرد. دستﮔﻴﺭ شد. بردندش به قصر. از پادشاه طلب بخشش نکرد تا نجات پیدا کند؛ ﻣﻰخواست با هر چه از آن ﻣﻰترسد، مواجه شود. همه چیز خیلی زودتر از آن که فکرش را ﻣﻰکرد گذشت؛ و راحتﺗﺭ. پدر راست ﻣﻰگفت.

او دیگر دلﺗﻨﮓ نیست.

پادشاه از پنجرهﻯ قصرش به منظومهﻯ خورشیدی ما نگاه ﻣﻲکرد. چشم‌ش به زمین‌مان که خورد آب از دهان‌ش سرازیر شد. به دانش‌مندان‌ش گفت، من برای شام آن کرهﻯ سبز و آبی را ﻣﻲخواهم.

شب که شد، دانش‌مندان، کرهﻯ سبز و آبی را که با مشقت به دست آوردﻩ بودند، گذاشتند روی میز شام.

پادشاه هم شمعی را که خداوند در قلب دانش‌مندان روشن کرده بود، بر سر میزش گذاشت؛
و بعد از خوردن شام، با انگشتانی که به خاطر لیسیدن خیس شده بود، خاموش‌شان کرد.