اگر بالا و پایین شهر یکی شود، و اگر فقیر و پول‌دار، متخصص و کارگر و خیلی متضادهای دیگر مجبور شوند در یک جا خانه بسازند و کنار هم زندگی کنند چه پیش خواهد آمد؟ طرحی که گروه معماری فرانسوی برای مسابقه‌ی شهرداری پاریس ارائه کرده، کنایه‌ای جالب را در قالبی طراحانه بیان کرده است. آن‌ها خانه‌های پاریس را به چند تیپ مشخص تقسیم کرده و همه را در مجتمعی یک‌پارچه گرد هم آورده‌اند. سقف‌های شیروانی و صاف، نماهای پرکار و ساده، ساختمان‌های چند طبقه و کوتاه و کلی پارادوکس دیگر در یک حجم عجیب جا گرفته‌اند. اگرچه معمارها سعی کرده‌اند با هم‌باد کردن سطوح و استفاده از گیاهان کمی این مجتمع را منسجم‌تر جلوه دهند، اما کماکان حرف اصلی این کار را تفاوت‌های فاحش و طنزآمیز آن می‌زنند.

شرکت اپل بیش از ۴۲۰ فروش‌گاه در سرتاسر جهان دارد که با روی‌کرد انحصارطلبانه این شرکت قرار دارند تنها فروشندگان رسمی این محصولات باشند. طبعا چنین وسعتی برای رسیدن به یک هویت مشترک جهانی -همان‌طور که در محصولات خود چنین هویت و فرهنگ‌سازی را رعایت می‌کند- نیازمند معماری خاص برگرفته از اصولی خاص است تا بتواند در همه جای جهان صدایی مشترک داشته باشد. از ۱۹۹۹ که اولین فروش‌گاه اپل افتتاح شده تا به امروز، سادگی، خلوص، شفافیت، نظم و استفاده از متریال‌ها و نحوه‌ی بیانی خاص در فرم‌پردازی وجه مشترک طراحی همه فروش‌گاه‌های اپل بوده است. 

فهم این نکته بسیار حیاتی ست که برای حرفی مشترک و هویت‌دار زدن لزوما فرم‌پردازی خاص و استفاده از موتیف‌هایی خاطره‌انگیز لازم نیست؛ کافی‌ست اصولی در طراحی در میان باشد ....

فروش‌گاه اپل / نیویورک

وقتی در شهرنشینی امروزی مجبور هستید در خانه‌هایی با مساحت ۴۰ یا ۵۰ متر زندگی کنید ، هیچ وقت آیا به فکر تهیه مبلمان کامل -بر فرض آن‌که زندگی مبلمانی را بپسندید- می‌افتید؟ حالا اگر تنها خانه‌ای با ۱۲ مترمربع قرار باشد خانه شما باشد چه؟!

معماران، جولی نبوکد و مارک بیلارگن برای طراحی داخلی این خانه به مساحت تنها ۱۲ مترمربع در پاریس، سعی کرده‌اند تا سانتی‌متر به سانتی‌متر فضا را در خدمت استفاده صاحب‌خانه قرار بدهند. هم‌پوشانی تخت‌خواب و نشیمن و کمدهای وسایل منزل با پله‌ها و هر هم‌نشینی ممکن دیگر راه‌کارهای جالب این دو معمار بوده است..... به واقع چندعمل‌کردی بودن فضا چقدر ما را از ریخت‌وپاش فضا دور می‌کند.

ترکیب یک قطعه سنگ مرمر بزرگ مکعبی و یک نوار منحنی چرمی سبک، یعنی ترکیب دو چیز کاملا متضاد، و طراح فرانسوی، گریگوری دلافورست برای طراحی نیم‌کت‌های نشیمن گالری گوسرز در پاریس این ترکیب سخت را انتخاب کرده‌است. او با طراحی ویژه‌ی خود و انتخاب رنگ‌ و هندسه‌ی مناسب سبکی چرم و فرم بخش بالایی را به خوبی با سنگینی مرمر تلفیق کرده است. استفاده از دو پرده خاکستری در سطح چرمی نیز با ایجاد خطای دیدی به تلفیق مورد نظر کمک فراوان کرده است. قطعات این مبل راحتی به صورت جدا از هم طراحی شده‌اند و حمل و نقل و نصب در محل آن به راحتی صورت می‌گیرد.

مفهوم فضای شهری در خیلی از شهرهای دنیا هنوز فهم نشده، این که شهر هم در  گوشه گوشه های خودش مکان‌سازه و باید به اون ها توجه ویژه کرد. و این واقعیت که فضا تنها فضای فیزیکی نیست و اون چه ذهن آدمی هم به عنوان فضا درک می‌کنه رو باید فضایی بالقوه دونست.  جووانا لمانسکا در مجموعه تصاویر انعکاس در پاریس‌ش در جستجوی فضاهای ذهنی بالقوه‌ای هست که در پس انعکاس‌های طبیعی نماهای شهری ایجاد می‌شه.

استودیو AZC در طرح این پل شناور سعی کرده با استفاده از سه تیوب بزرگ دهانه‌ای ۹۴ متری رو پل بزنه. هر تیوب در واقع قطری به اندازه ۳۰ متر رو دربرگرفته و در میان قوس تیوب پرشده با هوای فشرده، پهنه‌ی توری ارتجاعی قرار داده. یک تعلیق هیجان انگیز و رعب‌آور.

سازه‌های متکی بر هوا ظرفیت‌های زیادی دارند که هنوز درست به ظهور و بروز نرسیدن.

درست آوریل 1889 میلادی بود که در نمایشگاه جهانی پاریس، مهندسی فرانسوی  به نام ایفل، برجی فلزی رو دقیقا در قلب شهر پاریس بنا کرد که اعتراض همگان رو برانگیخت. در اون سال‌ها هنرمندان و نویسندگان شهر نامه‌های سرگشاده‌ی بسیاری رو به مسئولان نمایشگاه نوشتند که «این برج مسخره، سرگیجه‌آور و بی‌مصرف که مانند دودکش غول پیکر کارخانه‌های صنعتی‌ست»(تاریخ معماری مدرن ، لئوناردو بنه ولو ، صفحه 190) رو از شهر پاریس حذف کنید. اما خب بعد از تمام شدن این نمایشگاه مثل این که اکثر مخالفین نظرشون رو تغییر دادن و این غول آهنی رو به عنوان نماد شهرشون پذیرفتن و به این ترتیب این بنا تا به امروز هم پا برجاست.

اما شاید تا به حال کسی از ما خبر نداشت که پس از ساخت ایفل در پاریس، انگلیسی‌ها هم تصمیم داشتند در رقابت با فرانسوی‌ها، برجی فلزی بلندتر از ایفل بسازند!

ماجرا از این قرار بوده که در سال 1890 میلادی مسابقه‌ی بین المللی طراحی برج لندن برگزار می‌شه و تعداد زیادی طرح از نقاط مختلف جهان به دست داوران می‌رسه و در نهایت طرح شماره‌ی 37 (اولین تصویر) که فقط حدود 65 متر بلندتر از ایفل بوده، برنده‌ی مسابقه می‌شه. اما خب در اون زمان هزینه‌ی ساخت این برج با این همه آهن بسیار بالا می‌ره و در نتیجه مسئولین پروژه نمی‌تونن از پس هزینه‌های ساخت بربیان و ساخت پروژه متوقف می‌شه. ولی خب انگلیسی ها امسال یعنی در ماه مارس 2012 بالاخره به آرزوشون رسیدن و برج حدود 310 متری The Shard اثر معمار معروف ایتالیایی Renzo Piano رو در شهر لندن افتتاح کردن.

در این پست تعدادی از تصاویر طرح‌های این مسابقه در سال 1890 به نمایش در اومده که حال و هوای معماری اواخر قرن 19 که اوایل شکل‌گیری معماری مدرن هم هست، رو به خوبی نشون می‌دهند.

کانال‌های تاسیساتی محصول سال آغازین قرن نوزدهم در اروپا هستند. اون زمان که صنعت و ابزار در مدت اندکی چنان رشدی رو تجربه کرد که دخل و تصرف در طبیعت به منظور کسب سود بیشتر امری طبیعی شد.

بعدها هم در طول این دویست سال، ساخت مترو و آب‌راهه ها و شبکه فاضلاب و ..... کم کم زیر شهرهای ما یک ساختار متفاوت و یک‌پارچه ایجاد کرد؛ انگار که شهرهای ما روی شهری دیگه بنا شده باشند.

استیو دانکن، با جستجو در این شهر زیرزمینی در نقاط مختلف دنیا نظیر نیویورک، لندن، مسکو یا حتی پاریس. تصاویری دیدنی و متفاوت پیش چشم ما آورده... تصاویری که پشت پرده شهرهای ما، حتی پشت پرده تمدن اخیر دنیا هستند به نوعی!

برخی اعتقاد دارن پاریس شهر سرد و بی روحیه؛ من هم در برخوردهای مجازی ای که با این شهر داشتم همیشه احساس کردم این جا انگار روح نداره؛ یا به شدت آلوده ست....

طراح این مدرسه در شهر پاریس شاید کمی هم‌فکر بوده با این نگاه و یا حسی مشترک داشته که به بهترین نحو ممکن بنایی مثل یک گلوله آتیش درست کرده. دیتیلی نوآورانه که با رنگ‌آمیزی دقیق  یک نماد و نشانه شهری قدرت‌مند درست کرده و رنگ محیط رو و دمای حسی اون رو تحت تاثیر قرار داده

باعرض شرمندگی فراوان  :) آخرین دستاورد عرصه هنر و طراحی در مغرب زمین!