با رواج کاربرد مصالح نو در ساختمان‌سازی و کنار رفتن روش‌های سنتی، نماسازی بناهای عصر اخیر نیز به سمت استفاده ا پوشش‌های وسیع صنعتی رفته‌اند. از میان این پوشش‌های صنعتی آن‌چه بیش‌تر از همه در ایران استفاده می‌شود ورق‌های کامپوزیتی آلومینیوم هستند که از متداول‌ترین ورقه‌های صنعتی در نماسازی به شمار می‌آیند. متاسفانه کاربرد این ورقه‌ها در نماسازی بناهای داخلی، به بدترین نحو ممکن و به ساده‌ترین وجه آن در حال رخ‌داد است. کم‌تر دیده می‌شود که معماران و سازندگان از ظرفیت‌های بالقوه این پانل‌ها درست استفاده کنند و سطوح وسیع آلومینیومی بدون هیچ سلیقه و طراحی خاصی نماهای شهری ما را در برمی‌گیرد.

متریال‌های جدید امکان فرم‌دهی‌های متنوع، سوراخ‌کاری‌های وسیع و ایجاد سطوح نورگذر و .... را برای ما ایجاد می‌کنند. همین آلومینیومی که در نماهای ساختمانی‌مان امروز به ساده‌ترین وجه تجربه‌اش می‌کنیم می‌تواند شکل بپذیرد و با سوراخ‌کاری حساب شده به یک نمای مشبک نورگذر متفاوت تبدیل شود. مانند نمای منحنی زیر که دفتر معماری توشیهیرو میزوتانی در ژاپن از ورقه‌های آلومینیوم ساختمانی، طراحی و اجرا کرده است.

غالب سلول‌های جاذب نوری که به منظور استفاده از انرژی خورشیدی در نمای ساختمون ها و بام ها به کار می رن، سلول های فتوولتائیک هستند که علاوه بر مخارج بالا در تولیدشون، کدر هم هستند و اگرچه برق نه چندان زیادی در واحد سطح تولید می کنند اما به لحاظ محیط زیستی تولیدات‌شون با تخریب هایی همراهه!

این اتودهای جالب، پانل هایی نوری برای نماسازین که علاوه بر شفاف بودن و قابلیت استفاده در نما، با ساختار عدسی های خلاصه شده و استفاده از ظرفیت جمع آوری اپتیکی نور، انرژی خورشیدی رو جمع می کنند و به مصرف انرژی می رسونند.