از ویژه‌گی‌های منحصربه‌فرد گیاهان و درخت‌ها، قابلیت هدایت‌پذیری در مسیر رشدشان است. البته اعمال تغییر در نحوه‌ی رشد آن‌ها ممکن است بدون عوارض نباشد و دخالت بی‌جا تلقی شود. از طرفی ممزوج بودن زنده‌گی بشر ام‌روز با تولیدات صنعتی که با مواد طبیعیِ دگرگون شده و تغییر کرده ساخته می‌شوند، آ‌ن‌ها در بازگشت به طبیعت ترغیب می‌کند. گاویین مونرو انگلسی با ابداعی جالب از این ویژه‌‌گی استثایی گیاهان استفاده‌ای صنعتی گرده است. او با تعیین مسیر برای رشد درختان آن‌ها را وادار می‌کند تا پس از پیوند با یک‌دیگر یک صندلی چوبی بسازند! کاری که خود مونرو نام آن را پرینت سه‌بعدی طبیعت گذاشته است. او با کاشتن چهار نهال نزدیک به هم، آن‌ها را به وسیله‌ی بست‌هایی متصل به یک قالب فلزی حول قالب هدایت می‌کند و پس از اتصال درخت‌ها به هم و رسیدن به قطر کافی، صندلی‌ها وارد مرحله‌ی برداشت می‌شوند! و به استفاده درخواهند آمد. مونرو با این تکنیک مبل‌ما دیگری هم ساخته است. طبیعی‌بودن این روش قابلیت تنوع یافتن با انواع گیاهان و رشد دادن گیاه تا ابعاد مختلف را میسر کرده است. البته در این مراحل ابتدایی شاید محصول نهایی، دل‌پذیری یک مبل راحتی را نداشته باشد، اما به نظر می‌رسد با توجه به علاقه‌ی بشر به این ساخته‌های طبیعی در آینده شاهد موفقیت‌های بیش‌تری از این تکنیک باشیم.

پاویون تخم‌مرغی یک اثر معماری است که نتیجه‌ی کار یک طراح و هم‌کاری عده‌ی زیادی از افراد علاقه‌مند است. میشاییل وندرکلِی این پاویون خود ایستا را از ۴۷۶۰ قطعه‌ی سنگی ساخته است که هر کدام از آن‌ها دارای طرحی منحصر به فرد است و توسط پرینت سه‌بعدی ساخته شده‌اند. او طی فراخوانی از میان کسانی که به این تکنولوژی دست‌رسی دارند خواست که هر یک، تعدادی از این سنگ‌ها را بسازند و در اختیار او بگذارند تا در نهایت این قطعات مطابق مدل سه بعدی به یک‌دیگر متصل شوند. پاویون کِلی در مساحتی بیست مترمربعی ساخته شده و هندسه‌ای غیرخطی دارد که آن را از منظرهای گوناگون متفاوت می‌کند. قطعات تو خالی و قاب شکل این اثر ، علاوه بر راحت‌تر کردن اتصالات پاویون و تامین ایستایی آن، جداره‌ای نیمه شفاف را به وجود آورده است که کارکرد پاویون را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد.

البته چنین پروژه‌هایی بیش از آن‌که به عنوان محصولی کارکردی بررسی شوند، از لحاظ دست‌آوردهای پژوهشی حائز اهمیت‌ند. تاثیراتی که این پژوهش‌های کارگاهی بر تحولات طراحی و خروجی‌های معماری و هنری آینده خواهند گذاشت غیر قابل چشم‌پوشی است. اهمیت‌ اصلی آن‌ها در راه‌ها و روش‌هایی است که به معماری و هنر آینده نشان می‌دهند. 

پاول تیمِر برای خودش یک دوچرخه طراحی کرده است، فارغ  از استانداردهای صنعتی و شناخته شده. او دوچرخه را تنها از چوب و قطعاتی آلومینیومی که با پرینت سه‌بعدی تولید کرده است،  ساخته است. ظاهرا مهم‌ترین علت استفاده از چوب سبک‌تر بودن آن نسبت به انواع فلز است و راحت‌تر کردن شرایط برای انواع استفاده از یک دوچرخه. طبق گفته‌ی طراح این دوچرخه در همه‌ی شرایط و همه‌ی کاربردها قابل استفاده است، اگرچه نسبت ارتفاع زین به فرمان آن کمی شرایط را خاص کرده است. بدنه‌ی چوبی علاوه بر سبکی، ظاهر متفاوتی را برای این محصول ساخته و شاید جذابیت زیادی برای مخاطبان خود داشته باشد. در وهله‌ی اول به نظر می‌رسد که جنس چوبی دوچرخه مقاومت کافی را در برابر ضربه‌ها و و فشارهای احتمالی ندارد، اما تیمر قول داده که طراحی دقیق جزئیات در قسمت چوبی بدنه،‌ این مقاومت را تامین خواهد کرد.

با امکاناتی که تجهیزات ام‌روزی فراهم می‌آورند، احتمالا شخصی‌سازی محصولات و گرایش از تولیدات سری صنعتی به سمت کارگاه‌های کوچک شخصی سرعت دو چندان می‌گیرد و در این میان نقش طراحان در عرصه‌های مختلف طراحی برجسته‌تر خواهد شد.

اخیرا پست های زیادی در یانون دیزاین دیده‌ایم که با پرینت سه بعدی سر و کار داشتند. بیش‌تر آن ها به منظور فرم‌سازی و ساخت آسان‌تر از این تکنولوژی استفاده می‌کردند. اما این بار با روی‌کردی متفاوت‌ رو به رو هستیم. جان ادمارک که علاقه‌‌مند به استفاده از قوانین ریاضی در آثار هنری خود است، در این مجموعه نیز با الهام گرفتن از پره‌های سازنده‌ی میوه‌ی کاج و گل آفتاب‌گردان و به کمک الگوریتم‌های کامپیوتری، مجسمه‌هایی را توسط پرینت سه بعدی خلق کرده است. او در این آثار با استفاده از دنباله‌ی معروف فیبوناچی و تناسبات طلایی نحوه‌ی چینش هر کدام از پره‌ها یا زوائد را در این مجسمه‌ها طراحی کرده است. اما این تازه آغاز کار اوست. ادمارک برای رسیدن به هدف خود، از این مجسمه‌ها در حال چرخش فیلم‌برداری کرده و با ثبت لحظاتی حساب شده به نوعی یک استاپ موشن درست کرده است. در این فیلم‌ها، ریتم حرکت پره‌ها و زوائد که چشم ما را به دنبال خود می‌کشند نوعی فریب تصویری را ایجاد می‌کنند که ما را از حرکت افقی کل جسم غافل کرده و حرکتی غیر واقعی را برای ما مجسم می‌کنند.

 قبل‌ترها در بعضی خانه‌ها قالب‌های بستنی بود که هر موقع می‌خواستند به راحتی و به وسیله آب و شکر بستنی یخی درست می‌کردند. مسلما نوع برخورد با این مساله ام‌روز تغییر کرده است. کاری که استودیوهایی مثل استودیو بولد اُر ایتالیک  پیش‌روی آن هستند و به صورت آزمایشی آن را انجام می‌دهند. آن‌ها برای یک پروژه‌ی آزمایشی سراغ موضوعی جالب رفته‌اند. اشکال گوناگون ویروس‌ها و کاکتوس‌ها. قصد آن‌ها از این انتخاب، تغییر ماهیت دفاعی کاکتوس‌ها و مضر بودن ویروس‌ها، به خوردنی‌های خوش‌مزه در ذهن افراد بوده است و بدین ترتیب یک عادت شکنی در ذهن مصرف کننده ایجاد خواهند کرد. این بستنی‌ها پس از مدل شدن رایانه‌ای، توسط دست‌گاه پرینت سه بعدی پرینت شده‌اند و سپس برای هر کدام و به کمک خودشان قالبی ساخته شده است. قالب‌هایی دو تکه و چهار تکه که اجازه‌ی استفاده‌ی راحت‌تر را به کابر خواهد داد.

انسان وقتی نتیجه‌ای عینی از کار خود می‌بیند، انگیزه می‌گیرد و به ادامه‌ی آن علاقه‌مندتر می‌شود. مثل شیمی‌دانی که تئوری‌های ذهنی‌اش را با آزمایشات ملموس می‌سنجد. مخصوصا بچه‌ها وقتی چیزی را می‌سازند، خیلی به‌تر یاد می‌گیرند. در ادامه‌ی پیش‌رفت‌ها و  کارکدهای متنوعی که دست‌گاه‌های پرینت سه‌بعدی ایجاده کرده است، کم کم محصولات خانه‌گی آن هم وارد بازار می‌شود. این بار پرینتری مخصوص بچه‌ها، با ملاحظاتی در طراحی مثل اجتناب از حرارت زیاد، کاربرد مواد سمی و نفتی، لبه‌های تیز، وزن زیاد و کارکرد پیچیده. شرکت پوی‌اِ‌او تری‌دی که جمله‌ی "سه‌بعدی بساز" را عنوان و شعار خود قرار داده، این محصولات را با قیمتی مناسب خانواده‌ها برای فروش گذاشته است. به واقع وقتی دانش‌آموزی مثلا مباحث ریاضی و فیزیک خود را با نرم‌افزارهای ساده‌ی کامپوتری عینیت ببخشد و در نهایت محصول تولیدی خود را به طور ملموس ببینید،این امکان هست که یک چرخه‌ی خوب آموزش و تولید و سرگرمی برای آن‌ها ایجاد شود.