قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
بچه می تونه مدام پیرامون خودش رو بسازه. فراخور نیازش به طبقه و قفسه و ... طراحی ناخودآگاه کنه و بذر خلاقیت و نوآوری در درون‌ش از ابتدا بارور بشه. چنین اسباب‌بازی های تعاملی رو جایگزین این مذخرفات مزورانه اتاق های آقاکوچولوها و خانم کوچولوهای خونه هاتون کنین لطفا.
محدودیت خلاقیت به همراه داره. مثلا وقتی به یک نفر بگی تنها یک متریال یا یک چیز خاص در اختیار داری و باید با اون همه کار انجام بدی می بینین که راه‌هایی نرفته و اموری خلاقانه بروز می کنه ؛ ساکنین بومی جزایری دورافتاده در جهان گاهی تمام کالاهای ضروری زندگی شون از ظرف و ظروف گرفته تا حتی خود خونه هاشون رو مثلا با نارگیل می ساختند و این بستر خلاقیته.
این ده اتود همه با مخروط‌های ترافیکی مرسومی که به عنوان مانع در خیابون ها استفاده می شن ساخته شدند. گرچه برخی شون در حد یک ماکت بزرگ مقیاس و فاقد ارزش‌های ساختی و یا هنری هستن اما محدودیت های فرمی این مخروط‌ها و حس و حال و هواشون سخت بر شکل و بیان دیگر کارها تاثیر گذاشته و طراح ها رو به ترکیب‌های جدید میون این ها رسونده
خیلی قبل‌تر ها می خواستم درباره برش لیزر حرف بزنم. آن زمانی که تبش بود. الان دیگر تب پرینت سه بعدیه و بعدها از اون هم پست هایی خواهیم داشت. اما خب هنوز هم دیر نشده:
هرچند وقت یک‌بار یک چیز میون گروه های دیزاین و جمع های هنری مد می شه! می نویسم مد چون واقعا مده ؛ گذرا و بی اصالت. جریان های هنری این روزها خیلی زیاد تحت نفوذ و تاثیر تکنولوژی هستند. وقتی برش‌های لیزر از دستگاه های غول پیکر و گرون تبدیل به دستگاه های خونه‌گی و قابل تهیه شدن، ناگهان تب استفاده بهتر و بیشتر از این فناوری خیلی زیاد بین گروه ها شایع شد. دوستانی که دنبال می کنن بلاگ‌های اهالی دیزاین رو خوب یادشونه اون روزها که تقریبا همه استودیوهای خرد و بزرگ یه دستگاه برش لیزر خریدند و تا چندین پست مدام به معرفی و قابلیت های دستگاه هاشون پرداختند :)) واقعا هم وجود یه دستگاه در کنار آدم که در کسری از ساعت تمام الگوهای مورد نظرت رو با دقت بالا ببره و بیرون بده برای هر طراحی افسون‌گره! من هم مانند خیلی های دیگه اولین وسیله‌ی مورد نیاز هر آتلیه‌ی دیزاینی رو -این روزها- بعد از کامپیوتر شخصی، یه دستگاه برش لیزر کوچولو می‌دونم :).
حقیقت ش اینه که تصورهای کامپیوتری و مدل‌سازی های سه بعدی هیچ وقت جای ساخت یک به یک و محسوس یک طرح رو نمی گیرن!هیچ وقت
------
اون روزها یکی از این طراحان برای اثبات قدرت و توانایی روند ساخت لیزر یه دوربین عکاسی کامل رو با برش های متعدد از ورقه‌های پلاستیک بوسیله‌ی لیزر ساخت و به نمایش گذاشت:
