حامل‌های انرژی... اسمی است که برای برق و گاز و بنزین و این‌ها به کار می‌برند. این ها انرژی را با خود حمل می‌کنند. وقتی که آب و برق مصرفی خانه‌های ما با طی چند صد کیلومتر مسافت و انرژی و هزینه‌ی زیاد به دست‌مان می‌رسد، شاید اصلا به زحماتی که این موجودات زیرزمینی و یا هوایی! برای طی این مسیر می‌کشند فکر نکنیم. 

پتروی ایتالیایی، در کاری که ترکیبی از طراحی صنعتی و حرکات آرتیستیک است، چراغ مطالعه‌‌هایی خودایستا طراحی کرده است. چراغ‌هایی که با عبور از مسیری فلزی، به شکل پله‌کان، هرم و یا حتی خطوط اسکچی، بالا می‌روند و از نقطه‌ی انتهای بیرون زده و آویزان می‌شوند. شاید تراواگلینی قصد داشته مقداری از  مسیر دور از چشم این حامل انرژی را بر روی میزمان نشان‌مان دهد تا بی‌مهابا آن را خرج نکنیم. 

جینیل پارک با استفاده از مفتول‌های فلزی به عنوان خطوط طراحی سه بعدی مبلمانی کاربردی طراحی کرده است که به صورت اسکچ‌هایی سه‌بعدی هستند. او در این طرح‌ها علاوه بر چالش ایستایی، با این مساله نیز روبه‌رو بوده است که چه میزان از تداخل خطوط و چه کیفیتی از فرم به مخاطب احساس امنیت و اعتماد کافی را برای استفاده از صندلی یا نیم‌کت طراحی شده می‌دهد. او با طراحی اولیه روی کاغذ و سپس آزمون و خطای در حین ساخت به این دو پرسش مهم در طول طراحی خود پاسخ می‌دهد.

طراحی مبلمان جینیل پارک را به نوعی می‌توان توسعه‌ی حرکت هنری ایمیلا سرا و اندرو منکسو دانست که تقریبا یک‌سال و نیم پیش با هم در یانون‌دیزاین نیز دیده بودیم و نوعی نقاشی اسکچ‌ سه‌بعدی بود.