- ۶ نظر
- ۰۵ خرداد ۹۳ ، ۲۱:۰۹
قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانوندیزاین میگذرد! و دقیقتر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانوندیزاین!
یانوندیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقهمندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلیها در سالهای ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیلهای گاهبهگاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانوندیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع میکردند. خیلیها ابراز لطف فراوانی را در این سالها به تیم فعال یانوندیزاین ابراز کردهاند و همین خیلیها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیشبرد حرکت یانوندیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یکسالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزهای که این سالها پشت یانوندیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سالهای گذشته افتاده بود مانع آن میشد که به کل یانوندیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردیبهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابهپای تحولاتی که در پیرامون ماست.
مزرعهای ساختمانی در توکیو که میتوان آن را مزرعهای عمودی دانست. کونو دیزاینز، استودیوی طراح پروژه توانسته تا ۲۰ درصد از سطوح این ساختمان اداری را زیر کشت محصولات کشاورزی ببرد بدون آنکه در کارهای مرسوم یک ساختار اداری مشکلی را ایجاد کند. این یعنی استفاده بهینه از فضاهای مرده اداری برای جبران خلایی که تمدن معاصر به طور وسیع آن را ایجاد کرده است.
آیا نسل آینده ما به جای پهنههای زراعی گسترده در حالی که بر روی زمینی به شدت تخریبشده گام برمیدارند؟
ایدههای ساده و ارزان و اجرایی و در دسترس که در عین سادگی دوستداشتنی و کارا هستند.... به این طور ایده ها این روزها نیازمندیم. مثلا دیوار سبزی که با حداقل امکانات ساختش ممکن باشه و اتفاقا از برخی از اتودهای گران قیمت و فنی دیوارهای سبز هم دوستداشتنی تر باشه؛ نظیر این کار
این یک کار در هفته دیزاین میلان خیلی خوب بود. آجرهای متخلخلی که علاوه بر نماسازی متفاوت به واسطهی حفرههای بزرگشون امکان استفاده مثل یک گلدون رو برامون ایجاد می کنن. می شه توشون خاک ریخت و گیاه کاشت . به این ترتیب می شه از مرده ترین و مصنوعی ترین جداره ها هم، عناصری زنده و طبیعی درست کرد که در وضعیت فعلی معماری شهرهای بزرگ دنیا کم نعمتی نیست این مساله....
نمونه هایی از این گلدان های بزرگ شهری وجود داره که به واسطه تصنعی بودن متریالهای نفتی و سعی بی جهت طراح در اضافه کردن جزئیات نقش و نقوش روی بدنه شون در قالب گیری، به کارهایی بی هویت و بدساخت بدل می شن. درصورتی که باید در طرح دادن به کیفیت ساخت و مصالح و امکانات دردسترس به لحاظ فرمپردازی توجه ویژه کرد.
این طرح که از متریالی های طبیعی یعنی فیبر سلولزی با پوشش سیمانی و با روش قالبگیری درست شده اما با انتخاب خوب طراح و انتزاعی که از تنهی درخت نخل گرفته و مثل همون چیزهایی که بالا گفتم سعی نکرده مثلا عین نخل باشه (که با چنین متریالی منجر به کثافت کاری در اجرا می شه فقط!) تونسته گلدانهایی متناسب با ریشههای عمیق در حدود 106 سانتی متر، با هویتی جدید اما مورد قبول درست کنه.
گلدونهای دیواری؛ چنین اتود و طرحی خیلی خیلی به کار این خونه های آپارتمانی امروزی بی روح میاد. اون قدر مساحت خونه ها کم شده گاهی که آدم رو از صرافت گلدون گذاشتن تو خونه هم می ندازه؛ در حالی که وقتی مثل یک قاب عکس، باغ چه ای زنده روی دیوار اتاق داشته باشین دیگه دغدغه جا و مساحت و اینا نخواهین داشت .
یه توصیه هم به معمارها و طراحها:
از همون ابتدا تو معماری تون این جور چیزها رو ببینین و قبل از تحویل کار به صاحب خونه ها و کارفرماها، این طور نمکها رو به کار اضافه کنین. یه اینرسی جدی در کارفرماها وجود داره که اگه از ابتدا براشون این جورچیزها رو تعریف نکنین ، سخت می شه بعدها بهشون قبولوند!