لورنس پدر ۵ فرزند است و از داشتن این تعداد فرزند لذت می‌برد. این ارتباط عاطفی موجب شده که این هنرمند آمریکایی کوچک‌ترین فرزندش را دست‌مایه‌ی یک مجموعه‌ی عکاسی قرار دهد. سندروم هجده ماهه‌گی نام مجموعه عکسی است که پسر لورنس در آن‌ها به پرواز درآمده و در همین حالت خانواده‌ی خود را هم‌راهی می‌کند! شاید بازی‌گوشی فراوان کودکان در این سنین پدر را بر آن داشته تا با  اغراق در احوالات کودک، او را از یک انسان به پرنده تبدیل کند!

شاید بد نباشد برای بچه‌ها تصاویری غیر معمول از خودشان ایجاد کنیم تا به مقایسه وادار شوند. مثلا به این فکر کنند که اگر جاذبه نبود زندگی چه طور می‌شد؟ یا اگر بدن ما به شکل دیگری آفریده شده بود چه مشکلاتی در زمین داشتیم. شاید این طور به‌تر به حکمت خلقت و هدف‌مندی آن پی ببرند.

سالﻫﺎ پیش دانش‌مندی زندگی می‌کرد که توانستهﺑﻮد سرزمینﻫﺎی خشکی را بشناسد. آرزو داشت دریاها را هم بشناسد. اما نمی‌دانست چگونه می‌تواند این کار را انجام دهد. پس از فکر کردن بسیار موفق شد یک قایق بسازد. سوار قایق شد. سفر دانش‌مند در دریا شروع شد. در میان راه، دریا طوفانی شد. یکی از موجﻫﺎی دریا کشتی او را شکست. دانش‌مند غرق شد.

پیش از آن که دانش‌مند سوار قایق شود، یک شاخه گل سرخ هدیه گرفتهﺑﻮد. وقتی طوفان آمد، باد گل‌برگﻫﺎی گل سرخ را جدا کرد؛ و در آب انداخت. تا پیش از آن، هیچ کس ماهی قرمزی در دریا ندیدهﺑﻮد. هر کدام از گل‌برگﻫﺎی آن گل تبدیل به یک ماهی قرمز کوچک شد.

ماهیﻫﺎی قرمز بزرگ شدند. دریا برای ماهیﻫﺎی قرمز، داستان مردی را تعریف می‌کرد که با یک شاخه گل سرخ آمده بود، و آرزوی شناختن دریا را داشت. ماهیﻫﺎﻯ قرمز مرد دانش‌مندی را ندیده ﺑﻮدند؛ اما خیلی دوست داشتند ببینند. دریا به ﺁنﻫﺎ گفت، اگر می‌خواهید، بروید نزدیک ساحل تا آدمﻫﺎ شما را ببینند. آنﻫﺎ شما را می‌گیرند و به شهر می‌برند. هر کودکی که شما را ببیند، آرزوی دیدن دریا را پیدا ﻣﻲکند.

نقاشی‌های آب‌رنگی این نقاش اندونزیایی، فضایی آرام، ساکت و تامل برانگیز را خلق می‌کند که بدون داشتن هیچ رنگی انگار از رویاهای مبهم نقاش حرف می‌زنند. هشت پرده نقاشی که در آن‌ها کودکی هر بار در مقابل یک حیوان قرار گرفته و هر دو در موضعی منفعل نسبت هم و در فاصله‌ی زیادی نسبت به ناظر دیده می‌شوند. شاید اگر از موضع روان‌شناختی به نقاشی‌های الیزابت نگاه کنیم،  الیدانتو با خلق این آثار و تصویر کردن کودکی شجاع و آرام در مقابل موجوداتی عظیم الجثه، می خواهد بر ترس نهفته ‌ای که از گذشته با خود داشته است غلبه کند.

 هرمان دامار عکاس، که البته تحصیلات آکادمیک عکاسی هم ندارد، مجموعه تصاویری را از زنده‌گی مردم روستایی حومه‌ی جاکارتا در اندونزی منتشر کرده است. صجنه‌هایی چشم‌نواز که انگار اجزاء آن توسط عکاس چیده شده است. تصاویر، زنده‌گیِ جاری در طبیعتِ روستاییان را نمایش می‌دهد که شاید هیچ‌گونه سنخیتی با مراکز شهری نزدیک به خود نداشته باشد. تصاویر دامار بیش‌تر معطوف به فعالیت کودکان و بازی‌های آنان است. او تمرکز عکس‌ها را بر روی سوژه‌های انسانی گذاشته و بستر طبییعی پیرامون که به صورت محو درآمده، نقش پس زمینه را ایفا می‌کند. به نظر شما تصاویری شبیه به این مجموعه می‌تواند حال و هوای واقعی روستاها را به بیننده‌ی آن‌ها منتقل کنند و شهرنشینان را مجاب کند که دوباره به اصل خود برگردند؟

اگر مانند من از بچگی خانه‌سازی‌های مختلف را تجربه کرده‌باشید و اگر هر روزتان با ساخت خانه‌ای که حداقل خود و برادر خواهرتان در آن جا می شدند، شب شده باشد، لاجرم از دیدن این پست و ابتکار برایان لیلی لذت فراوان خواهید برد. برایان با طراحی  و ساخت کیتی آموزشی با هزینه پایین و مصالح ساده، خانه‌سازی کودکانه را به یک بازی هدف‌مند آموزشی بدل کرده است. ساختنی‌ها نام بسته‌ی ابداعی برایان است که در آن قطعات بلوک مقوایی و عناصر باربر سقفی مقوایی خاصی تعبیه شده است. کودکان با سرهم‌کردن مقواها و ساخت بلوک‌های اولیه به مانند یک معمار سنتی آجر روی آجر می‌گذارند و خانه های خودشان را می‌سازند. یعد هم با نقاشی و برچسب و ... خانه‌های‌شان را رنگ و کاغذ دیواری می‌کنند. همه چیز با مصالح ارزانی مانند کارتن مقوایی و به ساده‌ترین نحو دیده شده است. سادگی عنصری که کارآمدترین عنصر در طراحی اسباب‌سازی‌های این چنین است.

کوچولو‌ها به طور طبیعی اسباب‌بازی‌های خوبی برای بزرگ‌ترها و به خصوص پدر و مادرهای‌شان هستند. اما فکر کنید یک بچه مظلوم گیر یک مادر هنرمند بیافتد! این موقع باید انتظار رفتارهای عجیب داشت. سیون کویینی لیائو هنرمندی کالیفرنیایی‌ست که اتفاقا مادر سه پسر کوچک است. او بعد از دیدن کارهای هنری یکی از هم‌مسلکان‌ خود که به کمک بچه‌اش انجام داده، به فکرش می‌زند تا با کودک سه ماهه خود، ونجن، تجربه‌ای جدید را رقم بزند. البته با انتخابی عاقلانه این تجربه را تنها به زمان‌های خواب کودک خود موکول می‌کند. او با چیدمان کودک فرورفته در خواب‌ش در صحنه‌هایی روایی، به نوعی تجسم خواب و خیال‌های رویایی کودک را می‌سازد. 

نوعی ابراز عشق هنرمندانه یک مادر به کودک خردسال‌ش ونجن.....