بچه های این دوره زمونه خیلی زیاد وابسته به بازی‌های کامپیوتری هستند. معمولا پسربچه‌ها به سمت بازی‌های جنگی و پرهیجان می‌رن و گاهی در برخی از اون‌ها غرق می‌شن. پدر و مادرها هم معمولا توجیه نیستند که با دراختیارگذاشتن این بازی‌ها در دست بچه‌ها اگرچه از شر شلوغ‌بازی‌های اون ها خلاص می‌شن و می‌تونن به راحتی به کارهای شخصی‌شون برسن اما در واقع دارن فرآیندی خطرناک رو طی می‌کنن که در طی اون از بچه‌هاشون آدم‌هایی می‌سازن که بین طیف قاتل‌های حرفه‌ای یا بی‌رگ‌هایی که خون انسان براشون کم‌تر حرمت و احترام داره در جریانن. پدر و مادرها هنوز قبح این کار رو متوجه نشدن.

برای همین گرافیست‌های دغدغه‌مندی نظیر ملادن پنو که قبلا هم ازش مجموعه‌ی قدرت کتاب‌ها رو دیده بودیم، سعی می‌کنن با ارائه پرده‌هایی تکان دهنده این پیام رو به ما منتقل کنن. در این چند پرده طراح با اشاره به واقعیتی که در ذهن بچه در حال شکل گرفتنه و ارائه‌ای تکان‌دهنده از اون که در قالب پاشیدن خون‌هایی واقعی بر روی دست و بال بچه و وسایل بازی اون بازنمایی شده سخت آدمی رو متاثر می‌کنه و به فکر می‌بره.

وندی تسائو مادر پسری چهارساله‌ست که بر خلاف خیلی از مادر‌های این دوره زمونه که اصلا انگار نه انگار مادری بزرگ‌ترین نقشیه که خداوند در این جهان به اون‌ها داده، توجه عجیبی به کودک‌ش داشته و همین توجه در کنار ذهن خلاق جرقه‌ی فعالیتی مورد توجه رو زده.

این مادر خوش‌فکر و کارآفرین در سال 2007 با تبدیل نقاشی‌های بچه‌ش به عروسک متوجه می‌شه که کودک‌ش با عروسک نقاشی خودش خیلی زیاد رابطه برقرار می‌کنه و اون رو به عنوان یک کارکتر آشنا تشخیص می‌ده. این طور می‌شه که با ایجاد کارگاهی کوچیک و سایتی اینترنتی شروع می‌کنه سفارش تولید عروسک‌ از کارکترهای نقاشی‌های کودکان برای خودشون می‌گیره.

تا به حال هم سفارشات متعددی رو پذیرفته و قریب به 400 عروسک برای کودکان نقاط مختلف جهان و از نقاشی‌های خود اون‌ها درست کرده و انصافا هم ایده کلی فوق‌العاده ست و هم‌چنین عروسک برخی از این نقاشی‌ها بسیار ویژه و دیدنی از آب درآمده.

به شخصه بعد از خوندن سرگذشت این بنده خدا و ایده جالب‌ش نگاه‌م به نقاشی‌های کودکانه به کلی ارتقا پیدا کرد و نسبت خود بچه با نقاشی‌هاش رو بیشتر مورد توجه قرار می‌دم.

برای نهادینه کردن فرهنگ کتاب خوانی در بین بچه هامون هیچ چیزی بهتر از درگیرکردن اون ها با مقوله کتاب و بازی ایجاد کردن با کتاب و کتاب خوانی نیست. یقینا از میون بچه‌هایی که کتاب‌خونه ها و کتاب فروشی ها در ذهن‌شون ایجاد خاطره کنه می شه انتظار نسلی دانا و اهل مطالعه و دانش داشت.

در طرح این ماز، هنرمندانی برزیلی در مرکز لندن با 250 هزار کتاب، سعی کردند تا فضایی خاطره انگیز و مهیج با قابلیت کشف لحظه به لحظه برای بچه ها ایجاد کنن. کاری که یقینا در آینده برخی از این بچه ها تاثیر شگرف خواهد گذاشت.

 

 برای جا انداختن نمادها و آیکون‌های تمدنی در دل جامعه ی آینده باید برای بچه های امروز اون طور جا بندازی که به تمامه قبول کنن ارزش‌های تو رو.

برخی از شما که مخاطب همین بلاگ هم هستین و گاهی احساس می کنین نقدی بر تمدن امروز حاکم نیست باید درنظربگیرین که مجموعه تعلیماتی که از کودکی تا به امروز از طریق رسانه ها و فضای عمومی دریافت کردین برای شما حاشیه ذهنی امنی درست کرده که نسبت به وضعیت فعلی جهان انتقادی ندارین....

شرکت لگو با طراحی های بی نظیرش یکی از بنگاه های مهم تولید سلیقه برای جامعه آینده جهانیه. اون هرچه رو که می پسنده در قالب بازی های فکری خوب و خوش ساخت به نسل جوون و نوپا عرضه می کنه و جایگاه هرچه رو که می خواد تثبیت می کنه.

اپرای سیدنی از مجموعه لگو.

 پارک‌سازی عمومی باید به طوری باشه که  محرومین و مستضعفینی که نمی تونن به شهربازی ها و قلعه های جادویی برن، حداقلی از تفریح رو بتونن برای بچه هاشون به طور رایگان داشته باشن. این مساله نه لزوما با نصب دستگاه های بازی که با طراحی منظری مناسب و ایجاد بستر بازی های جمعی و فردی برای بچه ها امکان پذیره....
چندبار دیگه هم این جا گفتم، لزومی نداره در طراحی محیط برای بچه ها از رنگ‌های کارتونی و احجام پلاستیکی و کاراکترهای شنگول والت دیزنی استفاده کنیم. بگذاریم سواد و سلیقه بچه ها رشد کنه بابا!

سرسره‌ها و تپه طورهای این پارک خیلی خوب تونستن بستری عمومی و رایگان برای تفریح بچه ها ایجاد کنن

 

یک شاعرانه‌ی ابری!
بدون تعارف باید بگم تنها بهانه‌م برای گذاشتن این پست، ناز بودن این کاراکترها و سیر روایت کوتاه انیمیشنشه، وگرنه هیچ حرف خاصی برا گفتن نداره!!! :)

 

چقدر این کار خوب بود. توجه هم‌زمانش به کوچک‌ترها و بزرگ‌ترها و این که فرم ارگانیک به خوبی تونسته جواب‌گوی نیازش باشه و یه کار صرفا صنعتی بی روح از آب درنیامده.این طوری می تونه برای یه بچه از کوچیکی تا بزرگی‌ش مورد استفاده باشه و فکر کنم این طور می شه که خاطره ش در ذهن و علاقه ش در دل فرد بیشتر تثبیت می شه حتی.

 چراغ خوابی تخیلی اتاق کودک؛

می دونین پرورش معقول خیال کودکان شاید یکی از مهم‌ترین کارهایی باشه که خوبه بزرگ‌ترها براش تلاش کنن... تا می تونین دوروبر بچه ها رو از اسباب‌بازی های بی‌ارزش مزورانه خالی کنین. کمک کنین یا فکر کنن یا تخیل!

سال‌ها پیش اما زمانی که مدت‌ها بود که دیگه تا حدودی خودم انتخاب می کردم چی باشم و چی بپوشم، حوالی سن و سال راهنمایی، در بازدیدی که از مدرسه دارالفنون داشتیم، یک کتیه کاشی‌کاری به قدری روی من تاثیر گذاشت که تا امروز گاهی مثل ذکر مدام با خودم تکرارش می کنم.

"هر چیز که در جستن آنی، آنی...."

به نظرم جز این نیست؛ و اگه این طور باشه بچه های معصوم و کوچیک چه تقصیری دارند که در سنینی که هنوز توان جسمی لازم برای جستن فعال چیزی که طلب واقعی‌شونه رو ندارن؛ گرفتار گرایش‌ها و هواهای خانواده هاشون می شن و به سمت چیزی شدن سوق داده می شن... و گاهی اون چیز خیلی خیلی خیلی پایین تر از چیزیه که واقعا می تونستن باشن! تو این نوروز دوباره این درد دل سر باز کرد؛ بچه هایی دیدم که خانواده هاشون کوتاه قامت تر از خودشون بودند و در حال کوتاه قد بار آوردن اون ها بودند!

شما رو به خدا بچه هاتون رو به چیزی کم‌تر از اون که می تونن باشن وادار نکنین و نگاه اون‌ها رو در چیزهای کم‌تر از حقیقت‌شون محصور نکنین.
بچه های شما می تونن بزرگ‌ترین اولیای خداوند رحمان باشند....
اگر دست از سر‌شون بردارین!