درست است که ناهنجاری‌های اجتماعی بد است اما گاهی هنرمندان حرف‌هایی شکسته در گلو دارند که به هیچ وجه بستر لازم برای طرح آن‌ها به طور رسمی نیست. گاهی هم خود حرف‌ها طوری هستند که قالب‌شان نوعی ناهنجاری اجتماعی است. باید بین این طور ناهنجاری‌ها که اتفاقا هنجارساز است با یک ناهنجاری مخرب فرق قائل شویم.

گرافیتی‌ها و هنرهای خیابانی -نه همیشه اما گاهی- این طور هستند. حرف‌هایی که تنها در بستر یک به ظاهر ناهنجاری اجتماعی قابلیت بیان دارند... اگرچه خیلی از هنرهای خیابانی امروز به جای آن که حرفی ناگفتنی باشند بازی‌های کودکانه فرم هستند اما هنوز هم این قالب قابلیت‌های فراونی دارد که کم‌تر به آن توجه شده و کشف شده است. برد داونی یکی از هنرمندان پرکار هنرهای خیابانی ست که گه‌گاهی در میان کارهایش حرف‌های جالبی هم پیدا می‌شود.

این سه تا مجموعه خیلی جالب طراحی شدند. به طوری در نسبت با یک‌دیگه طراحی شدند که در میون خودشون نوعی بافت شهری متفاوت از شهر و هویت دار درست کردند. توده‌های سه تا بنا در میون خودشون راه‌ها و کوچه‌هایی درست کردند که خیلی متفاوت از بستر شهری، منجر به خلق محله هایی جدید شده...

می دونین این چنین کاری چه میزان رابطه مردم رو با این بناهای فرهنگی بالا می بره!؟ واقعا نمی ارزه صرف بخشی از زمین به درآمد این ایجاد رابطه؟