چندی پیش سبکی کلاژ-نقاشی با عنوان کلاژهای سه بعدی از ایکو اوجالا با هم دیدیم که در اون‌ کارها اوجالا با سایه‌زنی هوش‌مندانه سعی‌ می‌کرد به کلاژهای کاغذی‌ش عمق ببخشه. در اون پست قصد معرفی کارهای او رو داشتم. اما کمی بعد اثری ویژه از او دیدم که به جز کاربرد این سبک جالب نو نگاه و طرز بیان شاعرانه‌ش اون رو به کاری دیدنی تبدیل می‌کنه.

منظره‌ای عمودی که با شاعرانه‌گی خاصی و به سبک کلاژهای سه بعدی توسط اوجالا تصویر شده. یاد نقاشی‌های کودکانه و درک ناب بچه‌ها از طبیعت و کلبه به خیر....

فکر می‌کنین چه امکاناتی نیاز هست تا بشه یک انیمیشن خوش‌ساخت تولید کرد؟ فکر می‌کنین وجود سیستم‌های کامپیوتری قدرت‌مند و ابزارهای ترسیمی ویژه در این زمان که استودیوهای بزرگ به خلق آثاری باورنکردنی دست می‌زنن چه سهمی در تولید انیمیشن داره؟ اصلا فکر می‌کنین این که تا به حال موفق نشدین اون انبمبشنی که دل‌تون می‌خواسته رو بسازین چقدرش تقصیر نداشتن امکانات بوده؟

یک استاپ موشن متفاوت. اثری قدرت‌مند که تنها و تنها با حروف الفبای اسباب‌بازی کودکانه و یک دوربین ساده عکاسی می‌تونه ساخته شده باشه.... دیدن این انیمیشن به خصوص برای فعال‌های این عرصه واجبه. دیدن این واقعیت که تولید اثر خوب معلول ایده‌پردازی و همته نه امکانات و فرصت‌ها.

چه می‌شد اگر دنیای واقع هم این قدر شوخی بود که به مدد به کار بردن تنظیماتی خستگی‌ها و مشکلات و اندوه ها رو برطرف می کردیم؟ پرتره‌های شخصی که فلورا بورسی از خودش در کنار ساخته‌ شده برخی منوهای فوتوشاپ گرفته و در هر کدوم رفع یک مشکل رو به آسانی ترمیم‌های فوتوشاپی نوید می‌ده این رویا رو در آدم زنده می‌کنه....

بگذارین یک نکته ای هم بگم... دنیا بر خلاف اون چیزی که اهل دنیا می‌پندارن قوانینی سخت ساده داره و عموما بر خلاف تصور مادیون... و چرا که نه؟ بزرگ‌ترین مشکلات با تنظیماتی ساده و مختص به راحتی مرتفع می شه. 

حیف که باورمندان اندک ند....

در طراحی در سایت‌های باستان‌شناسی نوعی ترس از دخل و تصرف نامربوط در سایت معمولا به دست‌روی‌دست گذاشتن و طراحی نکردن منجر می‌شه که به نوعی پاک‌کردن صورت مساله‌ی طراحیه. به شخصه در روزهای اخیر چند سایت باستان‌شناسانه‌ رو دیدم که دچار همین معضل بودند. در حالی که اتفاقا منظرسازی چنین سایت‌هایی به دلیل مراجع تخصصی و توریستی و استفاده مدام از سایت امری ضروریه. منظرسازی خوب در سایت‌های باستان‌شناسانه رو چنین کار‌هایی می دونم. منظرسازی‌هایی که به جای افزودن عوارض و توده‌هایی جدید بر بستر تنها به تغییر شکل بستر زمین به قدر حاجت و رفع نیاز بسنده می‌کنن و محصول کار چیزی شبیه پلانیمتری‌های باستان‌شناسانه ست.

در این کار علاوه بر این ارزش طراحانه در ساخت هم با ساخت خشک و تمیز از قطعات سنگ بستر روبه‌رو هستیم که ارزش کار رو دوچندان می‌کنه

جشن‌ها و مسابقات بی‌ارزشی در جای‌جای عالم برگزار می‌شه که به جز وجوه احتمالی سنتی و ریشه‌دار در فرهنگ‌های مختلف، نشان از تنوع طلبی و خسته شدن بشر از همه تجربه‌های روتین زندگیه که بی‌تردید نشات گرفته از فقدان اصالت‌های معنوی و دوری از حقیقت آدمی‌ست؛ اصالت‌های معنوی که خستگی و دل‌زدگی در اون‌ها راهی نداره

در این میان اما یک نگاه هنرمندانه می‌تونه حتی از دل چنین آیین‌هایی هم آثاری هنری و متفاوت خلق کنه. مجموعه عکس‌های دیوید اولیت از مسابقه‌ی برج‌های انسانی در اسپانیا در کنار اطلاع‌رسانی خبری خوب از این مراسم به معانی و مفاهیمی دیگر هم ارجاع می‌دن که برای اهل ذوق خالی از بهره نیست...

خیلی ایده‌های خوب تا به ساخت درنیان اصلا معلوم نیست ارزشی دارن یا نه. با خیلی از کارهای ساخته شده هم چون از مراحل و روند ساخت‌شون باخبر نیستیم رابطه کافی برقرار نمی‌کنیم.

این نیم‌کت‌های ساده و زیبای بتنی تنها به خاطر اون که مراحل ساخت‌شون به خوبی نمایش داده شده برای بروبچه‌های طراحی معماری و منظر و طراحی صنعتی دیدنی خواهند بود.

من وقتی بزرگ شدم می‌خوام دکتر شم..... من می خوام خلبان بشم برم تو آسمونا.... من دوس دارم معلم شم به بچه‌ها درس بدم.... بچه‌ها وقتی کوچک‌ هستند خیلی معصومانه بدون هیچ‌گونه دغدغه مالی یا سودای نام و مقام از آینده‌شون حرف می‌زنند. همه ما هم وقتی کودک بودیم از این طور خیال‌ها و آرزوها داشتیم و بیان کردیم. و گاهی با برخی‌شون زندگی کردیم حتی. 

«وقتی که بزرگ‌شدم» یک بیان زیبا در قالب انیمیشن کوتاه از همین رویاهای عجیب کودکانه‌ست... داستان بچه‌ای که آینده خودش رو به تصور در میاره و با اون رویاپردازی می‌کنه

به جای پول گزاف دادن و خرید لوسترهای گران بازاری در این وضعیت اقتصادی و هجوم اجناس خارجی به بازارهای غیرضروری نظیر همین لوستر و چراغ‌های آویز و دیواری و .... کافیه کاغذ برداریم و به ساخت یک لوستر کاغذی منشوری که به زیباترین وجه انگار که نور رو در خودش می‌شکنه، اقدام کنیم. 

نقاشی‌های یان دیویس، با تکرار الگوهای مبهم با نقشی هیپنوتیزم کننده شکل می‌گیرند. او در کارهاش بر نسبت میان انسان و ساختار تمدنی مناسب در بستری انتزاعی تاکید می‌کنه و فضاسازی‌های به شدت اسطوره‌ای ش در عین یادآوری آثار جنبش‌های فوتوریستی، نوعی تعلیق و دودلی نسبت به این تمدن رو در ذهن ایجاد می‌کنه. فضاسازی در کارهای دیویس به شدت تعلیق دهنده ست و آدمی رو نسبت به ادامه سیر تمدنی که داره ازش سخن می‌گه دو دل می‌کنه. و هم‌چنین رنگ‌ها و نحوه‌ی کاربرد اون‌ها بر این احساس دوچندان موثره.

وینای پاتیل، هنرمند هندی با استفاده از نی‌های بامبوی موجود در بافت اطرافش، این تونل زیبا رو با ارائه رفتاری سازه‌ای از نی‌ها در حاشیه‌ی یک نمایشگاه هنری برپا کرده