قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
طراحی یک گل‌گیر دوچرخه به صورتی که کم‌ترین فضا را اشغال کند و مزاحمتی برای کاربر ایجاد نکند و به راحتی نصب شود و یا برچیده شود. پاسخی که طراح در طرح گل‌گیر موس‌گارد به نیازهای مورد نظر داده است بسیار هوش‌مندانه است. استفاده از متریال لاستیکی منعطف که با ایجاد تنشی خاص در آن -ناشی از نصب آن بر روی بدنه دوچرخه- شکل خاصی که مناسب عمل گل‌گیری ست را به خود می‌گیرد و با حذف تنش می‌توان گل‌گیر را به صورت رول جمع کرد
کاوو هوی هنرمند چینی به نمایندگی از هنرمندان دوران مدرن، دوران شکوفایی اصالت تجربه و شک و علوم تجربی (و صدالبته دوران فروپاشی اصالت‌ها) در اینستالیشنی متفاوت نمونه‌ای از سر مجسمه‌ی داوود میکل‌آنژ را به چندین قطعه تقسیم می‌کند و درون مغز آن را نشان می‌دهد. با صرف نظر از مفاهیم دینی که ممکن است برخی بر این مجسمه بار کنند (و من به دلیل ماهیت دوران رنسانس آن را دینی نمی‌دانم و این مجسمه را تمثال داوود نبی نمی‌دانم که لازم باشد مورد احترام واقع شود) نگاه تجربه‌گرا و تجزیه‌گری که هنرمند مدرن در جانشینی هنرمند عصر رنسانس برای انسان‌های زمان ما قائل است و این جنایت که هر چیزی را باید تجزیه کرد تا فهمید! این نگاه خیلی درس آموز و شایسته دقت است.
به این انسان مدرن اگر گلی را هم نشان بدهی تا پرپرش نکند و درون‌ش را نشکافد درکی از آن پیدا نمی‌کند....
کاربرد اکسپوز متریال‌هایی نظیر بتن اصلا به آن سادگی که در پروژه‌های مشهور دنیا می‌بینیم نیست! به شخصه در پروژه‌ای که اخیرا در دست اجرا داشتیم فهمیدم بخش زیادی از نگاه آرمان‌گرایانه‌ام -که ناشی از دیدن نمونه‌های متعدد اجرای تمیز و خوب در دنیاست- را باید بگذارم آرام آرام در پس به دست آوردن توانایی و تجربه‌ی زیاد تا پخته‌تر شود. به کاربردن بتن در نقشی که بتواند بدون نیاز به پوشش نهایی در معماری حاضر شود نیاز به تجربه و هماهنگی زیاد در ساخت دارد.
ترکیب متریال‌های طبیعی یا روش‌های سنتی ساخت با صنایع و فن‌آوری‌های جدید همیشه موفق نیست. گاهی با حرکت‌هایی خیلی مزورانه روبه‌رو هستیم. مثلا بر روی یک سازه‌ی امروزی یک پوشش سنتی را به بدترین نحو پیاده می‌کنند و فکر می‌کنند سنتی‌بازی کرده‌اند -این دقیقا اصطلاحی‌ست که برخی طراحان داخلی این روزها با افتخار به کار می‌برند- مثلا پوشش ناشیانه‌ی کاه‌گل بر روی دیوارهای یک فضای تماما امروزی با تمام تاسیسات و زیرساخت‌های امروزی.
اما مصالح سنتی اتفاقا خیلی خوب می‌توانند با روش‌های امروزی ترکیب شوند. شاید در ترکیب‌هایی این چنین بهتر باشد که اجازه بدهیم روش‌های سنتی خیلی بی‌پروا و با شخصیت واقعی خودشان بروز کنند. آن‌ها را به بند عناصر فن‌آورانه خودمان نکشیم. به نظرم آندریا وزنیای در طرح این صندلی‌ها به خوبی این کار را کرده است. با وجود آن‌که سازه امروزی و فلزی و حتی با هندسه‌ای امروزی‌ست اما باعث به بندکشیده شدن رفتار طبیعی الیاف گیاهی نشده است.
فن‌آوری‌های نو هر روز عرصه‌های جدیدی را به روی ما می‌گشایند. مثلا فن‌آوری‌های مدل‌سازی سه بعدی در درک کلی از فضای معماری خیلی به کمک کرده‌اند. ما در مدل‌سازی‌های سه بعدی معماری به جای آن‌که در فضای معماری محاط باشیم البته به صورت مدل‌سازی شده، بر آن محیط هستیم.
به کمک فن‌آوری اسکن لیزری سه بعدی این روزها امکان آن وجود دارد که بر اثر معماری حتی در واقعیت هم محیط باشیم و از دید سوم شخصی دانای کل یک معماری را بخوانیم!
فیلم‌های چندگانه جنگ ستارگان بیش از آن که به نگاه متفاوت و اسطوره‌ای حماسی‌شان به موضوع فضا و آینده فضایی بشر مشهور باشند به دلیل جلوه‌های ویژه‌ی میدانی و دکورسازی بسیار بزرگ و متهورانه‌شان -در تناسب با زمان خودشان- معروف هستند.
حالا بعد از گذشت سال‌ها حالا تهیه‌کننده سینمایی رادیمارتینو در سفری یک‌ماهه که به جنوب تونس داشته است از سایت تخریب‌شده و رهاشده‌ی دکور فیلم جنگ ستارگان تصاویری را منتشر کرده است که جلوه‌ای متفاوت از ارزش‌های این اثر سینمایی را نشان می‌دهد. دکور جنگ ستارگان با وجود آن‌که محصول دهه‌های اخیر است به شدت در پس تخریب‌های طبیعی حال و هوایی اسطوره‌ای باستانی پیدا کرده است و همانند یک سایت باستان‌شناسی دست نخورده است.
رادیمارتینو نام این مجموعه عکس را گذاشته است: دیگر ستاره‌ای نیست....
در طراحی معماری مبتنی بر هندسه‌ی راست‌گوشه همیشه بی‌استفاده بودن گوشه‌ها آزاردهنده بوده و هست. گوشه‌ها در گذشته محل تجمع آلودگی‌ها و حتی در برخی سنت‌های قومی نظیر فرهنگ یونانی و یا رومی محل تجمع نیروهای شر یا همان شیاطین قلم‌داد می‌شده اند. در فرهنگ‌های معماری اقوام اصیل سنتی نیز غالبا با راه‌کارهای گوشه‌سازی و خردکردن هندسه گوشه‌های فضای داخلی روبه‌رو هستیم.
با تثبیت جای‌گاه سازه‌های فلزی و بتنی در عصر مدرن در تمامی نقاط جهان، چه شهرهای بزرگ امروزی و تازه تاسیس و چه نقاط تمدنی اصیل سنتی نوعی معماری راست‌گوشه صریح آن‌چنان شیوع پیدا کرده است که معضل گوشه‌های بی‌استفاده امروز معضلی جهانی به شمار می‌آید. در اتودهای زیر چند تلاش غیرمعمارانه برای پاسخ‌گویی به این معضل همه‌گیر معمارانه مرور می‌شود.
بشر امروز کم‌تر برای نام‌ها و اسامی شانیتی قائل است. فلسفه‌بافی‌های متعدد زبانی مغرب زمین در یکی دو قرن اخیر، به آن‌جا رسیده است که با قراردادی فرض کردن ماهیت زبان و نفی هرگونه حقیقت در پس هیچ چیز و خصوصا ارکان زبان، هر نوع انگاره حق‌گرایانه را ناشی از تخیلات و تمایلات غریزی و ناشی از احساس فقر و نیاز بشر توصیف کنند. اما اندیشه‌های سنت‌گرایانه جور دیگری به عالم نگاه می‌کنند. سنت‌گرایان فلسفی معتقدند ذات همه اشیا در نام آن‌ها متبلور است و نام‌گذاری نخستین قراردادی نبوده است. اگرچه آن‌ها بین زبان‌های اختراع‌شده توسط انسان و زبان نخستین که به الهام منبعی عالی به انسان تعلیم شده است فرق می‌گذارند و ارتباط میان حقیقت اشیا و نام‌هایشان را در گستره زبان نخستین تعریف می‌کنند، اما به واسطه‌ی داد و ستد فرهنگی تمدن‌ها در طول اعصار و قرون همیشه ریشه‌هایی از زبان نخستین را نیز حتی می‌توان در زبان سطح پایینی مانند لاتین امروز نیز جست‌جو کرد.
توماس برومی در تصویرسازی‌های جالب خود -خواسته یا ناخواسته- بازنمودی متفاوت از این مفهوم چالش‌برانگیز را ارائه داده است. او از نام اشیای یک اتاق به زبان لاتین -که البته به اعتقاد سنت‌گرایان بهره اندکی از حقیقت زبان دارد- برای بازنمود حجم هر شی در تصویرسازی‌های خود استفاده کرده است.
کاردستیهای سیستماتیک نامی‌ست که آئورلیا توو به دست‌ساخته‌های پیچیده‌ش با تکه کاغذهای کوچک برش‌خورده و درگیر با هم داده است. او در این کاردستیهای با جست‌جوی فراوان در پی کشف ظرفیت‌های جدید کاربری و فرم‌سازانه این روش است.
