قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانوندیزاین میگذرد! و دقیقتر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانوندیزاین!
یانوندیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقهمندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلیها در سالهای ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیلهای گاهبهگاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانوندیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع میکردند. خیلیها ابراز لطف فراوانی را در این سالها به تیم فعال یانوندیزاین ابراز کردهاند و همین خیلیها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیشبرد حرکت یانوندیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یکسالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزهای که این سالها پشت یانوندیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سالهای گذشته افتاده بود مانع آن میشد که به کل یانوندیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردیبهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابهپای تحولاتی که در پیرامون ماست.
نماسازی خوبی داره این کار؛ این شبکه جلوی دید رو تا حد خیلی خوبی می گیره و در عین حال نورگیری فضا رو چندان مختل نمی کنه، بافت طبیعی سنگ و تنوع رنگی و ... در عین حال ساخت چندان تمیز یا صنعتی هم نیاز نداره.
این فریب جوریه که انگار می کنی رو هوا شبنم نشسته...
ممکنه فردا روز یکی بیکار پیدا بشه و تاثیرات اندیشههای سهراب بر آثار هاکورا کوجین در آغاز دههی دوم از هزار سوم میلادی رو اثبات کنه!
تجربهای دوستداشتنی و الهام بخش برای دوستان علاقه مند به روندهای طراحی تجربی: ساخت یک خانهی برفی اسکیمویی
خوب می دونین که خانه های اسکیموها یا همون ایگلوها یکی از سکونتگاه های ابتدایی مردمان بخشهایی از کرهی زمین هستند که تا همین چندی قبل هم سنت ساختشون حفظ شده بود. امروزه به یمن(شاید هم بشه خوند "به نحس") جادهکشی ها و رسیدن ابزار و مصالح و تکنولوژیهای ساخت، حتی در دل قطبی ترین نواحی قطب شمال هم خونهها خیلی مدرن و امروزی ساخته می شن، اما هنوز روش جالب ساخت این سکونتگاه ها و تجربیات ارزشمندشون در اختیار ما هست.
استقرار و جایابی، مراحل ساخت، عایق بندی، امکان دسترسی ایجاد کردن و گرم کردن این خانه ها همه بخشهایی از این میراث ارزشمنده.
------------------
اگه اینترنتهاتون اجازه می ده، فیلم کوتاه مربوط به ساخت ش رو هم ببینین؛ خالی از لطف نیست
به شخصه اگه کسی سراغ داره جایی از ایران رو که بشه یه کارگاه برف و یخ درست و حسابی در اون برگزار کرد و تجربه کرد چند روزی رو، پایه ام!
جهان هر روز بیشتر توسط فناوریهای الکترونیکی تسخیر می شه و به تبع همون هم، هر روز زبالههای الکترونیکی بیشتری در جهان تولید می شه.
لاجرم هنرمند متعهد نسبت به طبیعت و منتقد نسبت به این روند ناصحیح تمدنی نمی تونه ساکت بشینه.
این مجسمهی برجستهی دیواری نقش قارههای جهان ساخته شده با همین زبالههای الکترونیکیه که توامان به این واقعیت در حال رخداد و خطرهای پیرامونش اشاره می کنه.
جالب این جاست که نقشه های ماهوارهای هم در برخی از زومهاشون ، کم شباهت به این نقشه نیستند. داریم به کجا می ریم!؟ چه می دونم! :)
شما یادتون نمیاد....
این از اون پست هاییه که باید با این عبارت شروع بشه.
بچهترکه بودیم تصاویری انفجاری از وسائل و سیستمها در کتابهای چرا چگونه و دانستی ها، بخش زیادی از دانش و تخیل ما رو شکل می داد. من یادمه تصویری انفجاری از بدن انسان که بدن رو به مثابه یه سیستم مکانیکی تشریح کرده بود تا مدت ها (شاید حتی تا امروز) تهرنگی پایدار در ذهنم باقی گذاشته. اون روزها به فلسفه نهفته در پشت این کارها و نگاه جزئیگرایانهشون به عالم کاری نداشتم و این که "غرب برای شناخت کل ، شناخت همهی اجزا در کنار هم رو مسیر می دونه در حالی که طبق یافته های سطحی خود تمدن غرب، کلی چیزی یشتر از تجمع اجزاست" و لذت می بردم از فهم یکباره ای که از بدن پیدا کرده بودم . این روزها که اون ساعتهای عمرم رو تحلیل می کنم می بینم من کوچولوی شرقی نگاه کلی نگر داشتم به همین جزئی نگاری غربی حتی!
بگذریم از این حرفها؛ من فکر می کنم برای آموزش خیلی چیزها به کودکهامون باید دست به کار بشیم. دست به کار خلق نحوه بیان و البته خود اثر
تایلهای کوچیک چینی که به دو مدول مختلف می تونن با هم ترکیب بشن و در دل یکی از مدول ها انواع مواد نظیر شیشههای رنگی یا رنگهای جسمی یا حتی گیاه هایی با ریشه های بسیار کم عمق می شه کاشت و انواع الگوهای مختلف رو برای دیواره های فضاهای بیرونی و درونی، خیس و خشک به کار گرفت.
این طور مدولاریته که دست طراح و سازنده رو برای ابداع و شیرین کاری نمی بنده خیلی خدمته.
از جلو نه، اما از دور فریبا ست این لباس عروس نمادین. انگار قاصدکهای رنگی وجودش رو فراگرفتن.
نوع بیان و نوپردازیش رو می پسندم گرچه در مورد زیباشناسیش چندان شان کارشناسانه ندارم :)
