Room Portraits یک پروژه تهیه پرتره از اتاق ها ست! یعنی اتاق ها رو از بالا ماننده پلان معماری عکاسی کردند و تمام رخ در ذیل مجموعه پرتره های فضای اتاق قرار دادند. به جز ایده جالب و نوآوری در انتخاب نمای عکاسی ش، چیزی که برام جالب بود مقایسه این تصاویر با تصویرسازی هایی بود که ما در معماری به منظور نشون دادن فضاهای معماری از بالا یعنی پلان تهیه می کنیم.

بچه معمارها حواس‌شون هست که معماری هاشون اون پلان های شق و رق و تر و تمیز با مبلمان چیدمان شده و بهینه نیست دیگه!!؟

 خیلی از این ایده پردازی های انتزاعی (کانسپت) که در یانون دیزاین با هم می بینیم اگرچه ممکنه هیچ وقت به نتیجه ای عینی نرسن و حتی ظرفیت اون رو هم نداشته باشن که تبدیل به محصولی عینی بشن اما همین که صرف نوآوری و ابتکار و گاهی نوع نگاه متفاوت شون رو با هم ببینیم ممکنه خیلی موجبات ظهور ایده هایی نو بشه برامون.

در این پست 12 ایده در پیرامون موضوع پرینت و پرینتر رو می ببینیم که البته عموم‌شون به فکر کاربردهای بیش از پیش تکنولوژی در طرح ایده ای نو بودند.
یکی از جالب‌ترین شون هم شاید همون ایده ای باشه که با یک مداد ساده به دنبال تولید پرینتری مدادیه :)

چندباری قصد کردم این جا در یانون‌دیزاین در مورد پاویلیون‌ها چند خط بنویسم که تا حالا فرصت نشده بود. اما این بار چند خطی می نویسم.

ببینین. در مورد وجوه سیاسی و فرهنگی و تاریخی نمایش‌گاه ها به خصوص نمایش‌گاه‌های بین‌المللی معروف به اکسپو نمی خوام حرف بزنم. نکته مورد نظر من نسبت این نمایش‌گاه‌ها با هنر و هنرمنده.
با ظهور شیوه‌ها و روش‌های ساخت نوین در عصر جدید و پیش‌رفت صنعت، آرام آرام سرعت پیش‌روی تخیل هنرمندانه و معمارانه به طور شگفتی از امکانات واقعی زندگی جلو افتاد. عرصه‌ی واقعی و نقد زندگی جای بروز این تخیلات نبود. چه این که اروپا و اروپایی درگیر مشکلات فراوونی بود که اجازه نمی داد به راحتی این تخیلات در بسترهای واقعی زندگی شهری بروز کنه. لاجرم عرصه ای غیرواقعی تر و با امکانات بیشتر نیاز بود...
اکسپوها ، نمایش‌گاه ها و غرفه ها این عرصه بودند. پاویلیون‌ها اولا توسط سرمایه هایی به مراتب بیش‌تر از سرمایه‌های آدم‌های حقیقی ساخته می‌شدند. برد تبلیغاتی وسیع داشتند و امکان این رو داشتند که ایده های نو رو در عرصه های بزرگ‌تری مطرح کنند. سازه ها و بناهایی لزوما ثابت نبودند و فرصت خطا کردن در اون ها مهیا بود. و از همه مهم‌تر اون‌ها مابه‌ازای نیازی اصیل نبودند تا لاجرم دست معمار و هنرمند رو ببندن و نگذارن هرچه دلش می خواهد انجام بده.... خلاصه عرصه بروزات نفسانی هنرمندانه در این طور طراحی ها به مراتب فراهم بود. این طور شد که کم کم می بینیم غرفه های قرن اخیر گاهی عرصه بروز مهم‌ترین ایده های عصر بودند ...
حتی همین امروز هم خیلی از ایده های نوآورانه و طرح‌های آوانگارد اولین بار در یک غرفه در دل نمایش‌گاهی منطقه ای یا بین المللی به ظهور می رسن.

یک کار ارائه کانسپت اتومبیل فوق‌العاده از سوی شرکت ولوو.
طراحان این ارائه گرفتند و با انطباق ویدیویی کانسپچوال بر بدنه‌ی خودرویی واقعی میون واقعیت و مجاز پل زدند.

 دیزاین وقتی با کوتاه‌ترین راه‌حل‌ها بتونه مشکلی رو رفع کنه احتمالا خودش هم از خودش راضی می شه و عذاب وجدان نمی گیره. بلاخره بشر امروز می تونه به مدد خرج و برج بیشتر و استفاده بیشتر از منابع بلاخره راه کارهایی برای حل معضلاتش به دست بیاره اما اون وقتی احساس شعف در طراحی رخ می ده که ببینی با راه حلی ساده  و بدون هزینه یا تمتعی خاص به راه حل رسیدی...

طراح محترم برای بازکردن درب جعبه های چسب‌کاری شده راه‌کار اندیشیده.
رفقای طراح صنعتی بنده باید بگن!، آخه واقعا این معضل یعنی این قدر جدیه!؟

شاید هم من خیلی دست کم گرفتم این بحران بشری رو.