فن دولد مجموعه‌ عکسی را درمورد برج‌های خنک‌کننده‌ی متروکه از سراسر اروپا جمع‌آوری کرده است. تصاویر او از اماکنی گرفته شده‌ که تامین‌کننده‌ی مصارف روزانه‌ی ما هستند اما در عین حال کم‌تر کسی آن‌ها را دیده است. این غول‌های بتنی که زمانی حجم زیادی از آب را خنک می‌کرده‌اند اکنون بی‌استفاده و ساکت رها شده‌اند و عکاس، سردی درون آن‌ها را از طریق عکس‌های‌ش به ما منتقل می‌کند. به دلیل ماهیت صنعتی و های‌تک این فضاها، تصاویر این مجموعه حال و هوای فوتوریستی نیز به خود گرفته‌اند. 

برج شناور در یکی از سواحل کشور دانمارک ساخته شده تا چندین عمل‌کرد را در کنار ماهیت نمادین و مجسمه‌وار خود ایجاد کند. طراحان دانمارکی با طراحی این برج به شیوه‌ی فولدینگ یا ورق تاشو و با استفاده از ورق فلزی یک دست سفید، توانسته‌اند یک نماد، پاتوق و چشم‌انداز شهری برای این منطقه خلق کنند. آن‌ها با طراحی یک پله‌ی دو بازو علاوه بر این‌که دو پاگرد یا کف را ایجاد کرده‌اند، به فرمی فلش‌مانند هم دست یافته‌اند تا به این شیوه از هر دو سو کنسول‌های کوتاهی داشته و چالش‌های سازه‌ای را کم‌تر کنند. 

این سکوی کوچک ساحلی با دیواره‌هایی مجوف سعی کرده تا مسائل جوی را به نحو مناسبی پاسخ دهد و علاوه بر این چشم‌اندازی ۳۶۰ درچه به شهر و به دریا داشته باشد. سازه‌ی هفت و نیم‌متری شهر آراهوس قابل انتقال نیز هست و اتصالات خشک آن این اجازه را خواهد داد که هر زمانی از جای خود درآمده و توسط ماشین‌آلات آبی به نقطه‌ای دیگر منتقل شود.

حالا چندین سال است که معماری دیگر از تکرار فرم طبیعت یا حتی انتزاع از آن عبور کرده و پا در عصری گذاشته است که معماری بایونیک و پارامتریک در آن با شکافتن روابط زیستی و ریاضی، سرزمین‌های جدیدی را پیش روی معماران می‌گشایند. در همه‌ی این سال‌ها عده‌ی زیادی تلاش کرده‌اند که تا حد ممکن روند طراحی ساخت‌مان‌ و شیوه‌ی زیست‌ آن را به موجودات زنده نزدیک کنند و معماری را از لحاظ کارکرد و فیزیک به حیات انسانی نزدیک‌تر کنند. 

تصاویری که آوجیک به کمک دست‌کاری‌های رایانه‌ای ساخته است، دخالتی در وضع کنونی بناهای دنیاست و آن‌ها را به گیاهانی تشبیه کرده است که خودرو هستند و بر اساس الگوهای زیستی‌شان رشد کرده و در هم می‌پیچند. او البته با این کار نه در فرآیند طراحی تاثیری گذاشته و نه حتی در کارکرد بناها، بل‌که تنها فرم گسترش و تکثیر مصالح ساخت‌مانی را با الگوهای ظاهری گیاهان تطبیق داده است. ما نمی‌دانیم اما شاید روزهایی بیاید که این الگوها که تا کنون تنها به کمک طراحی می‌آمده است، به کار رشد و تکثیر بناها نیز بیایند و ساختمان‌هایمان نیز با خود ما رشد کنند!

با وجود بحران‌های جدی حاکم بر معماری معاصر و به طور ویژه بلند‌مرتبه‌سازی، کم‌تر کسی فکر می‌کند آینده تمدن بشری می‌تواند راهی به جز بلندمرتبه‌سازی را برای مهار نیازهای جمعیت روبه‌رشد بشری اتخاد کند. بنابراین ایده‌های نو در بلندمرتبه سازی و طراحی آسمان‌خراش‌ها هنوز هم خریدار دارد. یکی از مسابقات مشهور این عرصه مسابقه طراحی آسمان‌خراش eVolo است که چند سالی‌ست در حال برگزاری ست. ایده‌های متعددی در مسابقات eVolo عرضه می‌شود؛ از توده‌های عظیم مسکونی پرینت‌ سه‌بعدی شده تا برج‌هایی که انرژی خود را از زباله‌های ساکنین خود به دست می‌آورند؛ نقطه‌ی مشترک میان این راه‌کارها توجه به اقلیم و چالش‌های زیستی جهان آینده است. 

طرح‌های نخست این پست، طرح‌های برتر تقدیری و سه طرح آخر، برندگان اصلی مسابقه هستند. راستی چند روزی را به دلیل عدم اتصال درست و حسابی به این تور جهانی، نتوانستم یانون‌دیزاین را آپدیت کنم. شرمنده

تا به حال شنیده‌اید می‌گویند نیمه خالی لیوان را نبین. نیمه پر لیوان را نگاه کن! معمولا این مثل را برای این می‌گویند که شما را از بدبینی به خوش‌بینی بکشانند. اما فقط لیوان نیست که می‌شود این‌طور نگاه‌ش کرد. پیتر وگنر عکاس، سعی کرده است تا نیمه خالی آسمان‌خراش‌های شهر نیویورک را نگاه کند. نیمه خالی که خود برج‌هایی از آسمان و نور ساخته است. در شهری که هیچ‌وقت آسمان را نخواهید دید.... به نظر همیشه هم نیمه‌های خالی نشان بدبینی نیستند. جایی مثل نیویورک انگار تنها در نیمه‌های خالی‌ش می‌توان آسمان را دید. در جایی که همه سنت‌ها وارونه‌ شده است کافی‌ست به جهان وارونه نگاه کنید.

واقعه یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ بی‌شک یکی از مهم‌ترین و البته به زعم من بعد از انقلاب اسلامی ایران مهم‌ترین واقعه بعد از جنگ‌های جهانی اروپایی بود. حداقل از حیث تاثیراتی که این واقعه بر دنیای معاصر گذاشت باید اذعان کنیم که حتی همه‌ی ادعاها و تحقیقاتی که سعی در اثبات برنامه‌ریزی از پیش این واقعه دارد هیچ‌کدام بزرگی و تاثیرگذاری آن را منکر نمی‌شوند.

بعد از تخریب شدن برج‌های مشهور تجارت جهانی، سیاست‌گذاران امریکایی تصمیم به ساخت موزه و یادمان ملی واقعه یازده سپتامبر بر محل این حادثه کردند که اگرچه هنوز به بهره‌برداری نرسیده اما به واسطه‌ی کیفیت طراحی فوق‌العاده خاص خود از مراحل آغازین احداث مورد توجه رسانه‌های طراحی و هنر قرارگرفته است. یادمان از دو حفره‌ی بزرگ دو خلا وسیع در نسبت پلانی مشابهی با دو برج تجارت جهانی در بخشی از زمین دو برج تشکیل شده‌است که در کنار برج جدید تجارت جهانی طراحی دانیل لیبسکیند در بخش دیگری از زمین مورد نظر با ایجاد پارادوکسی قوی خودنمایی می کنند. برجی بلند و کشیده در مقابل حفره‌ای عمیق و گودالی که با پمپاژ آب مداوم بر روی لبه‌های آن گردابی همیشه‌گی را ایجاد می‌کند.

این روزها از ایران قربانی تروریسم در سطح شهر و با بنرهای موقتی و استندهایی با ظرفیت بیان محدود سخن زیاد می‌شنویم! اما هیچ وقت یک کار ماندگار و پرابهت و در ابعاد جهانی انجام نمی‌دهیم تا تروریسم واقعی را به جهان نشان دهیم.