کم‌تر کسی هست که در فرآیند ساخت و ساز دچار سوداهای اقتصادی نباشد و نشود و مانند پدران ما واقعا برای خودش و نیازهایش خانه بسازد. اما هست! استودیو آربول دیزاین برای یک خانواده در میان توده‌های انبوه برج‌های مسکونی چندین طبقه تنها و تنها یک تک‌واحدی ویلایی ساخته است، اما این تمام قضیه نیست. در وصف این خانه گفته‌اند: آیا باور می‌کنید خانه‌ای با این جداره‌های پر و بدون منفذ و با این صلبی و سختی بتواند نور و منظر کافی و  گردش هوای مناسب برای ساکنان‌ش فراهم کند؟ و بعد پاسخ‌ داده‌اند که : بله. این خانه با تامین همه‌ی این‌ها برای ساکنان خود به نوعی تامین این‌ نیازها و نسبت آن‌ها با حفظ حریم خصوصی را به چالش کشیده است و به این انگاره که تامین نیازهای نوری منظری ما را مجبور به از دست دادن بخشی از حریم خصوصی می‌کند به طور جدی پاسخی متفاوت و متناقض داده است.

دوستانم اگر از احوالات معماری سنتی سرزمین خودمان خوب بدانند تایید خواهند کرد که این خانه دقیقا با همان راه‌کار سنتی معماری ایرانی ساخته شده است؛ حذف منافذ و بازشوها به گذرهای اصلی و بیرون از خانه و ایجاد خالی حساب‌شده‌ای در درون توده خانه که تامین‌کننده عمده نور و جریان هوا و منظر تمام واحدهای خانه است. طراح البته به جای تعبیه فضایی بزرگ مانند حیاط‌های ایرانی، شاید به دلیل کوچکی زمین، از نواری سیال در دل پلان خانه بهره برده است که نور و هوا را به جمیع واحدها می‌رساند.

توجه کنید که این راه‌برد کهن و سنتی ما در دل شهرهای امروز و حتی در مجاورت برج‌های بلند نیز جواب‌گوست و تنها لازم است کارفرماها و قوانین هر دو مانعی برای به کاربردن این‌گونه راه‌بردها نباشند.