طراحی ابزار اختصاصی در سطح کاربرهای معمولی امریه که به واسطه‌ی تولیدات انبوه صنعتی کم‌تر امروزه مورد توجه قرار داره. این طور می‌شه که برای انجام برخی کارها مجبوری چندین وسیله رو هم‌زمان به کار بگیری تا مشکل رو رفع کنی. به شخصه در دوچرخه‌سواری‌های بلند مدت این نیاز رو حس کردم که حداقل برای برخی سیستم‌ها نظیر یک دوچرخه یا مثلا در تعمیرات اتومبیل‌ها، یک شاه‌ابزار لازمه که جواب‌گوی جمله امور فنی اون سیستم‌ باشه.

مارک ویندزور با همین نگاه ابزار جالب زیر رو برای تعمیرات دوچرخه ویژه دوچرخه‌سوارها طراحی کرده و ساخته. ابزاری که بتونه در آن واحد جواب‌گوی محکم‌کردن و بازکردن جمله اتصالات موجود در یک دوچرخه باشه

طراحی خلاصه و ساده در عین حال هوش‌مندانه این صندلی دوچرخه اون رو به برنده یکی از معتبرترین جوایز طراحی دنیا تبدیل کرده.

طراح زین دوچرخه رو به نوعی طراحی کرده که با چرخش نود درجه می‌تونه در نقش قفل چرخ عقب دوچرخه در بیاد و مجموعه رو قفل کنه. البته بماند که غالبا در همه جای دنیا دوچرخه رو کامل اصطلاحا آش رو با جاش می‌برن و چنین قفل‌کردنی چندان هم سودمند نیست ! اما بلاخره نگاه خلاقانه این طرح رو نمی شه نادیده گرفت

هنوز هم که هنوزه در هزاره سوم میلادی عصر ارتباطات و سال واقعیت افزوده! (و + و +) هنوز هم طرح‌هایی که با احساس و اصالت‌های آدمی سروکار دارند طالب دارند. Lasso (که شاید در بهترین ترجمه‌ش بشه بهش بگیم کمند! کمی شاعرانه :) ) یک دمپایی نمدیه که به صورت بازشده در اختیار ما قرار می‌گیره و ما باید به وسیله‌ی طناب چرمی رنگی اون اون رو با دست خودمون بدوزیم :) یعنی سرهم کنیم و دمپایی نمدی خودمون رو ویژه فصول سرد سال درست کنیم. این دمپایی نمدی در پی ساخت ۱۶۴ پروتوتایپ یعنی ۱۶۴ بار ساخت نمونه اولیه و رفع ایرادات اون ساخته شده و بسیار هم با استقبال خوبی از طرف مردم روبه‌رو شده.

بافت طبیعی نمد که به خوبی با انسان‌های عاشق طبیعت دورافتاده از اون رابطه برقرار می‌کنه، در عین حال تجربه درست کردن کفش خود آدم به دست خودش حتی در این عصری که تنبلی و حاضر و آماده خوری سنت شده یک جورایی! گویا تجربه‌ای دوست‌داشتنیه برای مردم. و صدالبته رنگ‌بندی و هویت خاص کار که شاید حتی همین نو بودن و متفاوت بودن هم از دلایل مهم توفیق این کاره.

طرحی جاافتاده  وجالب برای حل معضل درب‌های شفاف شیشه ای!
معضلی که مدت ها مضحکه پاک یادت نره × در تلویزیون جمهوری اسلامی شده بود :)))

این طوری به صورت کمی ناخودآگاه فرد متوجه می شه باید چه بکنه. یعنی قبل از اون که نیاز به دقت داشته باشه تحت تاثیر فرم و فضا کاری رو می کنه که باید....

 دوستانی که امثال بنده رو می شناسن، می دونن که کم نیستند آدم‌هایی که هنوز هم حتی در پس بیست و چند سال زندگی تو کتشون نرفته این که هربار خم بشن و بند کفش باز کنن و بند کفش ببندن و پاشنه وربکشن.
هرچند در پاشنه ورکشیدن اشاراتی اخلاقی هست اما فکر می کنم کم‌هزینه تر باشه اخلاق‌مون رو درست کنیم تا این که بخوایم عزم‌هامون رو گیر پاشنه ورکشیدن‌هامون  کنیم.

خلاصه، القصه این داستان‌ها رفت که بگم بلاخره یه آدم عاقل شرقی پیدا شد به این خواست عمیق پاسخ طراحانه بده و کفشی طراحی کنه که برای پاکردن و از پا درآوردن نیاز به هیچ گیر و بستی نداشته باشه در عین حال از پا به خودی خود درنیاد و وبال آدمی نباشه.

دست مریزاد طراح!