با وجود بحران‌های جدی حاکم بر معماری معاصر و به طور ویژه بلند‌مرتبه‌سازی، کم‌تر کسی فکر می‌کند آینده تمدن بشری می‌تواند راهی به جز بلندمرتبه‌سازی را برای مهار نیازهای جمعیت روبه‌رشد بشری اتخاد کند. بنابراین ایده‌های نو در بلندمرتبه سازی و طراحی آسمان‌خراش‌ها هنوز هم خریدار دارد. یکی از مسابقات مشهور این عرصه مسابقه طراحی آسمان‌خراش eVolo است که چند سالی‌ست در حال برگزاری ست. ایده‌های متعددی در مسابقات eVolo عرضه می‌شود؛ از توده‌های عظیم مسکونی پرینت‌ سه‌بعدی شده تا برج‌هایی که انرژی خود را از زباله‌های ساکنین خود به دست می‌آورند؛ نقطه‌ی مشترک میان این راه‌کارها توجه به اقلیم و چالش‌های زیستی جهان آینده است. 

طرح‌های نخست این پست، طرح‌های برتر تقدیری و سه طرح آخر، برندگان اصلی مسابقه هستند. راستی چند روزی را به دلیل عدم اتصال درست و حسابی به این تور جهانی، نتوانستم یانون‌دیزاین را آپدیت کنم. شرمنده

پیش‌تر هم در یانون‌دیزاین از یکی از مهم‌ترین واگشت‌ها و افول‌های تمدنی عصر حاضر یعنی کیفیت بد زندگی و فضای مسکون حرف زده‌بودیم. چند روز پیش با آشنایی صحبت می‌کردم. بنده خدا در یکی از گران‌ترین محله‌های تهران آپارتمانی ۲۰۰ و اندی متری قیمت کرده‌بود تا شاید با فروش یک آپارتمان دربست چهار واحده -آن هم سه کوچه پائین‌تر در همان محل- آن یک واحد کذا را بخرد. چرا که اخیرا زمین مقابل ساخته بود و نمای افق پنجره‌های این خانه چهارطبقه را به سطحی از پنجره‌های بی‌روح مشابه بدل کرده بود. آن بنده خدا بعد از دیدن این خانه جدید لوکس و در عین آن‌که به شدت جذب فضا و طراحی آن شده بود بعد از محاسبه‌ی اندکی متوجه شده بود که با گذشت زمانی اندک زمین مقابل این مجتمع مسکونی نیز خواهد ساخت و .... همان آش و همان کاسه! شهرنشینان امروز مجبورند خود را به زیبایی شناسی جدیدی عادت بدهند، زیبایی شناسی ریتم‌های تکراری شیشه و سنگ و منظره‌های ناخوش‌آیند زندگی خصوصی دیگران، بدون نور کافی، بدون طبیعت، بدون آرامش..... چرا که چیزی نمی‌گذرد و تمام بلوک‌های شهر قد می‌کشند.

نماهای هنگکونگی، نامی‌ست که یانون‌دیزاین برای این منظر این شهرهای جدید برگزیده است. میمو پنتینن، عکاس فنلاندی با سفر به هنگ‌کونگ -که در کمال ناباوری یکی از گران‌ترین شهرهای دنیا هم هست- ما را با تجربه‌ی امروز هنگکونگ مواجه می‌کند. تجربه‌ای که به شدت برای روند رو به انحطاط ما آینده‌نگرانه و درس‌آموز است.... اما صدحیف! چه بسیار عبرت و چه کم‌ند عبرت گیرندگان.... 

صحبت از تصویرسازی‌های خیالی در فضای منفی ایجادشده از بستر آسمان میان توده‌های ساختمانی که در پست قبل دیدیم، باعث شد تا تصمبم بگیرم این پست رو هم این جا با هم ببینیم. 

نگاه به بالا در میان توده‌های بلند و عظیم ساختمانی در شهرهای بزرگ امروز جهان به نوعی افق عمودی منجر می‌شه. اون‌قدر پرسپکتیو‌های برخی از این ساختمان‌ها تند و انتهاشون ناپیداست که احساس درک افقی جدید این بار به صورت عمودی برای‌ آدم ایجاد می‌شه. شاید باید در طراحی های بلندمرتبه به طور ویژه به این افق عمودی هم توجه کرد.

در زمانه ای که اقتصاد مریض و روند تمدنی ناسالم مغرب زمین به طور جدی اون‌ها رو با چالش روبه‌رو کرده و این چالش به صراحت نه فقط در نوسانات بازارهای بورس‌شون که در ساخت و ساز و پروژه های معماری جاری شون هم مشهوده، در یک چنین زمانی:

چینی‌ها اقدام به ساخت بلند‌ترین برج جهان اون هم با روش پیش‌ساخته ای که برگرفته از اسباب‌بازی "مکانو" خواهند کرد. 

این تصمیم برای چینی‌ها در پی اون رخ داده که اون ها تونستن به ادعای قبلی‌شون برای علم کردن یک هتل برج سی طبقه تنها در 15 روز جامه‌ی عمل بپوشونن.

نکته قابل توجه دیگه اون که با وجود اون که هنوز اسناد نهایی این پروژه ی بزرگ منتشر نشده و تنها تصویری محدود از اون ارائه شده اما ته‌رنگ‌های هندسه و زیبایی شناسی شرقی چینی حتی در چنین پروژه‌ی عظیمی که به لحاظ اساس با معماری زمینه ش در تضاده حس می شه. چینی ها در این کار از هندسه‌ای محکم و صریح و ساده با حفظ تقارن و صلبی بنا بهره بردند و به طور مثال با پروژه‌ی برج خلیفه دبی به لحاظ شخصیتی تفاوت بسیار زیادی خواهد داشت

ساخت یک شهر بزرگ تنها با گیره‌های منگنه. چقدر خوب بیان کرده حال و هوای شهرهای مدرن رو این مجسمه ساز.

روح جریان مدرن و هنر و معماری و شهرسازی‌ش به واقعه یک چنین چیزیه. سرد و بی روح و خالی از احساس و البته مدولار.

 این طرح مسابقه برام جالب بود؛ از این حیث که دیگه رسما فضای سبز و  فضای باز رو در طبقات یک برج بلند آورده ؛ رسما در طبقات از فضای باز سرسبز با ارتفاع بلند برخورد هستیم که تعریف جدیدی از برج نشینی و بلندمرتبه سازی ایجاد کرده.

با وجود این که خیلی شواهد مبنی بر اونه که سیر تمایل بشر به بلندمرتبه سازی رو به افوله و این فرار تمدنی مانند باقی فرارهای چند قرن اخیر به بن بسته رسیده و بشر ناچاره که برگرده از مسیری که رفته،
اما هنوز تلاش هایی هست برای جنباندن این جنازه. مسابقه بلندمرتبه سازی evolo یکی از این تلاش هاست که در پست زیر 25 برگزیده مسابقه سال 2012 رو با هم می بینیم.
به نظر منتهای تخیل بشر معاصر در زمینه معماری بلند‌مرتبه و حتی در زمینه عام معماری  رو می شه در لابه‌لای این اتودها دید...

نکته جالب حاشیه ای بر این مسابقات روی‌کرد بازگشتی ارزش‌مند برخی آثاره. ردپای بازگشت از این مسیر رفته حتی در همین آثار روبه جلوی کانسپچوال هم دیده می شه. به شخصه کانسپتی که بر اساس الگوی روستاهای نشسته بر دامنه کوه تحت عنوان Mountain Band-Aid در بین این کارها وجود داشت خیلی مورد توجه من قرار گرفت.