براساس اسناد باستان شناسی، گونه‌های نخستین باهوش سنگ یا چوب رو به طوری تراش می‌دادن که لبه‌های برنده پیدا کنه و از اون به عنوان چاقو و نیزه و به منظور شکار استفاده می‌کردند. بعدها با کشف روش‌های استحصال فلزات و فلزکاری و ... وسایل تیز و برنده با فلزات ساخته می‌شدند و این که به معنای رشد ابزاره مهم‌ترین سررشته سیر و تحولات تاریخی قلم‌داد می‌شد. اکثر تواریخ مدون بشری هم این مقوله یعنی رشد ابزار و روش‌های ساخت رو مبنای رشد تمدن‌ها حساب آوردن و اون رو در متون‌ خودشون مبنای ارزش‌گذاری هر تمدن و اندیشه اون قرار دادن.

در اکثر متون تاریخ هنر سخن از هنرهای بومی در امتداد سیر تاریخی به هنر جهانی مدرن و پس از اون نحله‌های پسامدرن منجر می‌شه. گویا مثلا جهان در تجربه‌ مدرنیزم از روی‌کردهای بومی دست کشیده و یا به عبارتی دیگه عمر این روی‌کردها پایان پذیرفته و ده‌کده جهانی در حال تحققه. اکثر این تاریخ‌ها رو در حوالی ۱۹۶۰ نوشتند و آپدیت‌های آخر اون‌ها دربردارنده نگاهی متفاوته. بر اساس این نگاه که ناشی از تحولات بیست سال اخیره روی‌کرد تحولی دیگه وجود داره که بازگشت به نحله‌ها و سبک‌های محلی رو این بار در نقاب پسامدرنیزم نشون می‌ده.

اما در این میون به نظرم برای برخی هنرها و قالب‌های هنری محلی و بومی باید سیر متفاوتی رو تعریف کرد. هنرهایی که اصلا دست‌خوش و بازیچه مدرنیزم نشدن و به کل سیر مختص به خودشون رو طی کردند و تا امروز هم در حال تحول و شکل‌گیری هستند. نقاشی سنتی شرق آسیا یک چنین قالبیه. هنری که در پس همه اعصار آرام آرام داره راه خودش رو ادامه می‌ده و انگار چشمه های خلاقیت زاهدانه در اون هنوز که هنوزه جوشانه.

«بازتعریف نگرش تاریخی آثار معماری بر اساس آموزه‌های اسلامی.....» نقدی بر تاریخ  هنر است که به عنوان پایان‌نامه دوره کارشناسی ارشد ارائه خواهم داد.