در اکثر متون تاریخ هنر سخن از هنرهای بومی در امتداد سیر تاریخی به هنر جهانی مدرن و پس از اون نحلههای پسامدرن منجر میشه. گویا مثلا جهان در تجربه مدرنیزم از رویکردهای بومی دست کشیده و یا به عبارتی دیگه عمر این رویکردها پایان پذیرفته و دهکده جهانی در حال تحققه. اکثر این تاریخها رو در حوالی ۱۹۶۰ نوشتند و آپدیتهای آخر اونها دربردارنده نگاهی متفاوته. بر اساس این نگاه که ناشی از تحولات بیست سال اخیره رویکرد تحولی دیگه وجود داره که بازگشت به نحلهها و سبکهای محلی رو این بار در نقاب پسامدرنیزم نشون میده.
اما در این میون به نظرم برای برخی هنرها و قالبهای هنری محلی و بومی باید سیر متفاوتی رو تعریف کرد. هنرهایی که اصلا دستخوش و بازیچه مدرنیزم نشدن و به کل سیر مختص به خودشون رو طی کردند و تا امروز هم در حال تحول و شکلگیری هستند. نقاشی سنتی شرق آسیا یک چنین قالبیه. هنری که در پس همه اعصار آرام آرام داره راه خودش رو ادامه میده و انگار چشمه های خلاقیت زاهدانه در اون هنوز که هنوزه جوشانه.
[ طرح انتخاب شده از : Fubiz ]