قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
در طراحی این موس کانسپت علاوه بر اون که توجه به مسائل ارگونومی شده (این رو از شباهت زیاد بخش بالایی موس به موس معروف مایکروسافت می گم :)) ) با شکل‌دهی دایره‌ای به زیر موس و ایجاد میدان مغناطیسی میون دو سطح زیر موس و پد اون یک تجربه‌ی جدید از کار با موس‌های کامپیوتری رو عرضه کرده.
استودیو AZC در طرح این پل شناور سعی کرده با استفاده از سه تیوب بزرگ دهانه‌ای ۹۴ متری رو پل بزنه. هر تیوب در واقع قطری به اندازه ۳۰ متر رو دربرگرفته و در میان قوس تیوب پرشده با هوای فشرده، پهنه‌ی توری ارتجاعی قرار داده. یک تعلیق هیجان انگیز و رعب‌آور.
سازه‌های متکی بر هوا ظرفیت‌های زیادی دارند که هنوز درست به ظهور و بروز نرسیدن.
احتمالا خیلی از شما انیمیشن فوق‌العاده " El Empleo / The Employment ” یا همون اشتغال رو دیدین. انیمیشنی که با وجود سادگی و کوتاهی و سبک ابتدایی ش در اولین لحظه شروعش به هیچ وجه انتظار یک کار ویژه و متفاوت و پرمغز و حساب شده رو براتون ایجاد نمی کنه؛ اما تعلیق چند ثانیه اول چنان حساب شده ست که مجبورتون می کنه تا پایان پای اثر بنشینین و کشف انتهایی اون هم البته ارزش این توجه رو داره :) سانتیاگو گراسو، کارگردان این انیمیشن فرد خوش ذوق و هوش‌مندی بوده و البته جوایز متعددی که برده هم به هر تقدیر از سر همین هوش‌مندی ش برده.
جهان معاصر، اشتغال های ما در این جهان، سیر تمدنی غیرانسانی غرب به واقع بشر رو به مرتبه‌ای به مراتب نازل تر از حقیقت وجودی اون تبدیل کرده و شرف آدمی رو پایمال کرده.....
انیمیشن رو ببینین....
تجربه تعلیق اون قدر هیجان انگیزه که هر روز مشاهده می کنیم به طرق مختلف طرح هایی در عرصه های مختلف هنری عرضه می شه و در همه اون‌ها به نوعی تجربه‌ی تعلیق گنجانده شده. انگار بشر معاصر با وجود درنوردیدن عرصه های گوناگون هیجان و لذت و البته سرگردونی در خیلی از اون‌ها، هنوز در تجربه‌ی تعلیق جای کشف و دریافت‌های جدید برای خودش می بینه. شاید هم یکی از دلایل مهم این قضیه ، عدم همه گیز بودن این تجربه باشه
این اینستالیشن به صورت یک بادکنک غول پیکر شفاف که در محیط بسته محصور شده، تجربه ی تعلیقی رعب‌آور و هیجان انگیز رو برای مخاطب ایجاد می کنه. راه رفتن بر سطحی غیرقابل اعتماد و در ارتفاعی نه چندان کوتاه. در حالی که دوستان و دیگر مخاطبان اثر در زیر تو راه می رن و تقلای تو رو مشاهده می کنن.
تجربه فضاهای به شدت متفاوت در معماری، تنها از دست معمارهایی آوانگارد برمیاد که جرات داشته باشن! و البته همراهی کارفرما بی‌شک لازمه و تعیین کننده
نمی خوام بگم لزوما این طور جنگولک بازی ها خوبه، اما وقتی می بینم با ایده هایی ساده و ارزان می شه خیلی متفاوت به تجربه هایی جدید و استفاده های جدید دست پیدا کرد، حیفم میاد تشویق نکنم.
یک کلبه که انگار از آسمون افتاده!
اول بار که این طرح رو دیدم با دیدن چند تصویر اول فکر کردم کل کار محصول یه شبیه سازی خوب رایانه ایه اما بعد متوجه شدم که نه انگار! این اثر فوق العاده جالب و هیجان انگیز ساخته شده.
کلبه ای سنتی با باغچه ای خودمونی که بر قامت یک بنای بی روح عصر جدید، مثل ستاره ای از آسمون افتاده باشه.
منظرسازی باغچه ی کلبه از خودش هم جذاب تره به نوعی!
Baptiste Debombourg هنرمندیه که اون طور که از کارهاش برمیاد ، روی تعلیق موجود در شکست و ترس نهفته در منظرهای نیمه تخریب شده کار می کنه و سعی داره این تعلیق رو به مخاطب بچشونه؛ چیزی که مشخصا یکی از دست‌مایه های معناگرایی پسامدرنه....
سوای این نگاه ، به طور به خصوصی کار اول موجود در این پست خوب از آب دراومده؛ انگار شیشه ها و پنجره ها مثل موج دریایی فرو ریختند و داخل فضا رو پر کردند.... کار اول رو دوست داشتم..
تاب خوردن یکی از لذت‌های خوب کودک درون آدمیه انگار. هرچقدر هم قدت بلندتر می شه و وزن ت زیادتر باز هم صرافت تاب خوردن و تاب خوردن از دل و ذهن‌ت بیرون نمی‌ره! بماند که برخی موهومات اجتماعی نظیر هنجارها و قالب‌های استانده و ناجوان‌مردانه‌ی اجتماعی خیلی ها رو به ترس از سبک بودن و بی کلاسی، از این صرافت می ندازه؛ اما نمی‌شه منکر شد که تا جوون بمونی -چه جسم و چه دلت- بدت نخواهد اومد که هرازچند گاهی تاب بخوری و پات رو از زمین سفت و سخت و سنگی برداری!
حالا که می گن وصف العیش نصف العیش! بیاین در این پست تجربه‌های گوناگونی از تاب‌خوردن رو با هم ببینیم:
تجربه هایی که گاهی کودک درون آدم رو حتی ممکنه به ترس هم وابدارن!
تعلیق یکی از حس هاییه که بشر هیچ‌گاه نمی تونه باهاش کنار بیاد. شاید ازهمین جهت باشه که تمایل داره هیجان‌هایی تعلیقی رو به خدمت بگیره تا زندگی یکنواخت روزمره ش رو اندکی مهیج تر کنه. باید اعتراف کنم با دیدن این اینستالیشن ، و تنها با دیدنش! حس تعلیقی شدید در خون بنده دوید! و حال کسی که در زیر این پهنه ی 1500 تایی قیچی های باز آویزون نشسته خودتون محاسبه کنین.
به قدری این اینستالیشن تاثیرگذار بود که لباس نه چندان مناسب خانم دوزنده هم نتونست بنده رو از نشر این کار بازبداره. عفوم کنین....
قصه از این قراره. شما از پارچه‌ای سفید و بزرگ قطعاتی رو می برین و به دست دوزنده‌ای که در زیر پهنه‌ای این چنین تعلیق دار نشسته می دین تا براتون با کمال آرامش دوردوزی‌ش کنه! واقعا عجیب بود....
